Tłumaczenie z włoskiego
(Wydanie pierwsze)
1973 Rok
Wiernemu Ludowi Polskiemu w celu ukochania Bożego Miłosierdzia książkę tę ofiaruję;
Instytut Miłosierdzia Bożego
Toronto, Ontario CANADA
IMPRIMATUR
Mons. Ottario Celi, Wikariusz Generalny
Arezzano 11.12.1971 roku
OD WYDAWCY:
Ks. Roman Hoppe 1973 Rok
Spełniając Wolę Pana Jezusa, podajemy Polakom zamieszkałym w kraju i poza jego granicami nową książkę na temat – Dobroci, Miłości i Miłosierdzia Bożego. Zainteresowanie tą książką jest już tak wielkie, że spełniają się słowa Pana Jezusa wypowiedziane do świętobliwej zakonnicy: „Książka dotrze wszędzie” Wierzymy, że wydanie tej książki spełni swe zadanie i zbliży ludzkie dusze do Serca Bożego.
W miesiącu lutym 1972 roku były ofiarowane Ojcu Świętemu dwie książeczki zatytułowane:
„Wielkie Posłannictwo Miłości”
„Posłannictwo z Nieba Radości w Cierpieniu”
Ojciec Święty z największą łaskawością odpowiedział na to następującym listem, podpisanym przez G. Bemelli Subst.
Sekretariat Stanu N. 204.597 Watykan 26.02.1972 roku
Wielebny Ojcze!
Ojciec Święty otrzymał dwa tomiki Siostry Anieli, które przesłała Mu, jako Homagium, wraz z listem z 7.02. 1972. Jego Świątobliwośd wdzięczny za dar i za towarzyszące mu synowskie uczucia, prosi Boga o obfitośd łask niebieskich na kapłaoskie prace Ojca i o pełnię pociech Boskich dla tej zakonnicy. Na dowód przychylności, Ojciec Święty z całego serca udziela błogosławieństwa Apostolskiego. Z wyrazami głębokiego szacunku pozostaje oddany Ojcu.
G. Bemelli Subst.
Z PRZEDMOWY PAWŁA VI NA AUDIENCJI GENERALNEJ WE ŚRODĘ, 29 LISTOPADA 1972 ROKU.
„Wiemy dobrze, ze Duch tchnie, kędy chce, (J.3.8) Wiemy też, że KOŚCIÓŁ wymaga od wiernych ustawicznych praw i jeśli często okazuje się ostrożnym i nieufnym względem możliwych złudzeń duchowych u tych, którzy przejawiają niezwykłe fenomeny.
To jednak jest i chce być pełen uznania dla doznano nadprzyrodzonych, udzielanych niektórym duszom, lub też względem faktów cudownych, które niekiedy Bóg raczy włączyć niezwykle do biegu naturalnych zajść życiowych.”
SPIS TREŚCI
WSTĘP …………………………………………………………………………………………………………….. 5
WYZNANIE AUTORKI …………………………………………………………………………………………. 6
I. WIELKIE POSŁANNICTWO MIŁOŚCI …………………………………………………………….. 6
UKRYCIE ………………………………………………………………………………………………………………… 6
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE – ROK 1967 …………………………………………………………………… 7
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE – ROK 1968 …………………………………………………………………. 10
CZĘŚĆ PIERWSZA ……………………………………………………………………………………………………. 10
CZĘŚĆ DRUGA ……………………………………………………………………………………………………….. 16
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE – ROK 1969 …………………………………………………………………. 22
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE – ROK 1970 …………………………………………………………………. 26
CZĘŚĆ PIERWSZA ……………………………………………………………………………………………………. 26
CZĘŚĆ DRUGA ……………………………………………………………………………………………………….. 27
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE – ROK 1971 …………………………………………………………………. 31
II. POSŁANNICTWO Z NIEBA RADOŚCI W CIERPIENIU ……………………………………… 32
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z DUSZĄ JEJ ZMARŁEJ SIOSTRY – ROK 1967 …………………. 32
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM ORAZ DUSZĄ ZMARŁEJ SIOSTRY BĘDĄCEJ W NIEBIE – ROK 1968 ……… 37
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM – ROK 1970 …………………………………………….. 38
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM, JEGO MATKĄ I DUSZĄ ZMARŁEJ JEDYNEJ SIOSTRY – ROK 1971 ………. 38
OBIETNICE ……………………………………………………………………………………………………… 39
WSTĘP
Stronice te wyszły z pod pióra pewnej zakonnicy, która pod osłoną życia zwykłego, prostego i wspólnego umiała ukryć zazdrośnie, nie wzbudzając żadnych podejrzeń nawet u sióstr, z którymi żyła, skarby łask niezwykłych i darów mistycznych, którymi Bóg ją chciał ubogacił w ostatnich latach jej długiego życia, tak nagle i nieoczekiwanie. A było to z taką obfitością, że wywołuje nasze zamyślenie i podziw. Zawartość obecnej książeczki jest zaczerpnięta dosłownie z grubego rękopisu liczącego 450 stron. Zapisywała tam z posłuszeństwem kierownikowi duszy, dzieło po dniu wszystkie objawienia nadprzyrodzone, oraz rozmowy niebieskie, którymi została obdarzona od miesięcy letnich 1967 roku, aż do pierwszych miesięcy 1970 roku, a potem z przerwami dłuższymi. Te niebieskie rozmowy zaczęły się od głosu jej jedynej ukochanej siostry, niedawno zmarłej.
Potem od czasu do czasu odzywała się Najświętsza Maryja Panna, a następnie Jezus Chrystus.
Wtedy prawie już zawsze mówił Boski Mistrz do swojej wybranej ze wzruszającą poufałością. „Córko Moja ty Mnie mierzysz metrem swego ludzkiego rozumu, a przecież Ja mogę wszystko! Wzbudzam dusze według czasów i nie nazwę cię Moim piórem, bo pióro jest tylko rzeczą i nie można rozmawiać z piórem. Jesteś Moją sekretarką, sekretarką szczególnie zaufaną. Czyż ci nie powiedziałem (14.12.1967), że ci objawię tajemnicę Mojego Serca? Otóż teraz dotrzymuję słowa! Ponieważ nieraz mówiłaś Mi „Życie za życie”, chcę również i Ja okazać ci Moją Miłość i zaufanie. Zachowaj dobrze tajemnice Króla……….
Jestem zadowolony….. Chcę odkryć w każdym człowieku Mój prawdziwy obraz Boga Miłości. Czy wiesz, jaki jest prawdziwy znak wiarygodności twego Rękopisu i Mojego działania w tobie? Są to twoje doświadczenia, twoje moralne i fizyczne cierpienia, bo pomimo burz w twym wnętrzu, twe spojrzenie i serce, a zwłaszcza twoja miłość ku Mnie nie ulegają zmianom. Oto, co się naprawdę liczy, co się liczy istotnie i co zasługuje na twój tytuł zaufanej sekretarki 12.02.1968”
Nie tu jest miejsce wyliczania wszystkich powodów wiarygodności, oraz wszystkich cudownych fenomenów, które jako dowody łącznie współdziałające, dają nam możność ocenić ważność, wiarygodność oraz autentyczność tego „Wielkiego Posłannictwa Miłości”. Chcę tylko podkreślić, że stosownie do dekretów Urbana VIII oraz norm ustalonych przez II Sobór Watykański, przypisujemy podanym tu manifestacjom i objawieniom nadprzyrodzonym jedynie wiarę ludzką, w żaden sposób nie chcemy uprzedzać sądu Kościoła Świętego. Oto, co przypisuje pod tym względem II Sobór Watykański w Lumen Gentium 12 „A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze jak i te bardziej zwyczajne a, szerzej rozpowszechniane, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy się ubiegać lekkomyślnie, ani spodziewać się zarozumiale po nich owocu apostolskiej działalności. Sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzeniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są by nie gasić ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachować to, co jest dobre” Nie należy zamilczać tego, że Głos Boski z tego Posłannictwa mówi właśnie o tym znaczeniu:, „Jeśli nie jest rzeczą stosowną pragnąć objawień Bożych, gdy są darmo dane, jednak trzeba je zaraz przekazywać (9.09.1969)”
Pragniemy, by czytanie tych stronic mogło przyczynić się skutecznie do przebudzenia i odnowy życia zakonnego, a zwłaszcza, by mogło otrzymać dla Kościoła Bożego kapłanów prawdziwie świętych, pokornych, ubogich i osłoniętych lilijką czystości.
Ojciec Józef (Rzym, 21.06.1971 roku)
WYZNANIE AUTORKI
Latem 1967 roku umarła moja jedyna ukochana siostra. Byłam wtedy poza miastem i otrzymałam potem tę smutną wiadomość. Przyznaję się, że wielki ból ścisnął mi serce. Ale gdy następnego dnia byłam sama w celi przejęta smutnymi myślami, zaczęłam słyszeć w głębi duszy wyraźny głos zmarłej.
Zawołał mnie po imieniu, powiedział: „To jestem ja! Nie płacz! Czuję się dobrze! Dlaczego płaczesz? Nie można mnie zobaczyć, ale to ja jestem! Nie opłakujcie mnie!” Nie znając wcale takich fenomenów, przejęta byłam lękiem i udręką aż do dnia, w którym mój spowiednik nakazał mi, w imię świętego posłuszeństwa, zapisywać wszystko, co moja droga siostra mówiła mi we dnie i w nocy.
Było to 30.07.1967 roku; i właśnie od tej daty zaczęły się rozmowy, które notowałam z posłuszeństwem. Te słowa zmarłej, które Dobroć Boża chciała zsyłać z nieba, mogą dzisiaj przynieść promień nadziei, umocnienia i radości tym wszystkim, którzy opłakują drogich nieobecnych. Zwykle chcemy przeniknąć myślą ich odpocznienie, lecz pamiętajmy, że Bóg jest miłością i wyciąga ku nam Swe miłosierne ręce, by umieścić nas wszystkich w swym Królestwie.
Jezus mówił: ”W moim Królestwie słońce nigdy nie zachodzi, trwa wieczna wiosna i zupełny odpoczynek w Bogu. Czyż, więc nie jest krótkim cierpienie, jeśli po nim nastąpi wieczna radość? Nie ma tam zegara, który by mierzył czas, bo błogosławioną wieczność nie mierzy się ani długością, ani wysokością, ani trwaniem, ani głębokością”.(25.05.1968)
Szukamy więc w Bogu naszych drogich zmarłych. On sam jest jedyną i wieczną Miłością, Alfą i Omegą, Początkiem i Końcem każdej rzeczy.
Jezus zachowuje naszych drogich na wieczne spotkanie z nami. Życzę tylu udręczonym sercom, wielkiej Miłości mocnej Nadziei i gorącej Wiary w Boga!
SIOSTRA ANIELA
„Gdyby wszyscy ludzie mogli ujrzeć to, do czego jesteśmy przeznaczeni dzięki naszej nieśmiertelności, jestem pewna, że zniknąłby wtedy grzech z oblicza ziemi”
Moja Siostra z Nieba 2.02.1968r
II.. WIELKIE POSŁANNICTWO MIŁOŚCI
UKRYCIE
„Pozostaw to na piśmie, by po twej śmierci nie starano się dochodzić, kim byłyśmy, bo naprawdę nie kryła się w dwóch nas żadna świętość. Nie byłyśmy nigdy świętymi, to też lepiej oszczędzić takiego dociekania. Byłyśmy dwie zwykłe maleńkie dusze, które nie pozostawiają za sobą żadnego jaśniejszego śladu. Starałyśmy się tylko żyć: wiarą, nadzieją, i
miłością. Pragnę bardzo dla ciebie i dla mnie, by wielka zasłona „ukrycia” zakryła nas i by się o nas nic nie mówiło, chyba w całej szczerości, że byłyśmy maleńkością i nędzą, a spojrzenie Pańskie zwróciło się ku nam tylko dla tego, bo nie znalazło gdzie indziej większej nędzy od naszej. Wszystko było darmo, danym darem Miłości„
Moja Siostra z Nieba.
OBJAŚNIENIA:
Siostra – oznacza głos zmarłej siostry
Ja – oznacza słowa samej autorki
N.M.P.- oznacza słowa Matki Najświętszej
GŁOS BOŻY – oznacza słowa Boskiego Mistrza
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE — ROK 1967
Siostra: [4.08.1967] O! Miłosierdzie Boże!
Ja: A sąd?
Siostra: Oto właśnie! Jest jakby matka, która pieszcząc swe dziecię, mówiłaby: „ O moje biedne maleństwo tyś nie zrobiła tego umyślnie!”
Ja: [11.08.1967+ Powiedz mi, co cię spotkało przy twej śmierci?
Siostra: Nieskończone Miłosierdzie, dwie ręce kochające i Serce pełne miłości…..! Nie lękaj się cierpienia, bo nie jest one godne przyszłej chwały..!
Siostra: [15.08.1967] O! Jakież rozkoszne miejsce przygotował Pan dla kochających Go! Przeszły już bóle i przykrości ziemskie, a moje łzy stały się perłami na mojej szacie. Miłosierdzie Pańskie na wieki wyśpiewywać będę! Oko ludzki nie widziało i ucho ludzkie nie słyszało, co Pan przygotował dla swych wybranych! Pisz, pisz, bo inaczej zapomnisz, to, co ja mówię, to jest prawda! Z życia ziemskiego liczą się tylko w niebie nasze bóle i nasze łzy.
Siostra: [23.08.1967] Miłość….Miłość…..Miłość! O! Powiedz im wszystkim, by nie trwonili darów Bożych! Gdybyście wiedzieli, czym jest Królestwo Niebieskie i co się traci, gubiąc je! Czyż nie mówi nam Ewangelia, że należałoby sprzedać wszystko, by nabyć tę rolę?
Ja: Lecz co się stanie z Kościołem na skutek tych przejść, jakie przeżywamy? Papież zmartwiony, zbolały, wielki kryzys powołać kapłańskich. Może zabraknąć sług Bożych, tych którzy mają ten wielki zaszczyt stawania przed Jego Tronem w naszym imieniu i władzę rozdawania Chleba Życia? Co z nami będzie?
Siostra: Powstanie nowe Królestwo, a Bóg może wzbudzić z kamieni synów Abrahama gdyby zabrakło powołań kapłańskich, lub też pośle do nas swoich wybranych i swoich Aniołów, by dać wam Chleb Życia, bo Kościół jest Boży i Bóg jest zawsze w Kościele.
Siostra: [3.09.1967] To jest Posłannictwo! Posłannictwo jest Miłością! Miłość nie jest kochana!
Siostra: Czy wiesz, jakiego rachunku zażądał ode mnie Pan?
Ja: Jakiego?
Siostra: Żadnego rachunku! Jezus nie zajmuje się matematyką, zapytał mnie tylko, czy Go kocham? Oto masz Posłannictwo Miłości!
Siostra: [7.09.1967] Chcę pracować w Niebie, chcę przeniknąć do serc wszystkich ludzi i zapalić tam wielki płomień miłości, bo Miłość nie jest kochana.
Siostra: [9.09.1967] Powinniście głosić Miłość. Miłość nie jest kochana. Oto, czego pragnę, by głos mój głos, który notujesz dosięgnął wszystkich ludzi. Starać się, by ukochano Miłość, bo Bóg jest Miłością i chce być kochany. Głosząc Miłość potrzeba śmiałości. Mała iskierka zapala wielki ogień. Bóg jest Miłością i szuka miłości. My powinniśmy dostarczać Mu jej.
Siostra: Tylko prawdziwa miłość. Ukochać Miłość. Trzeba nauczyć braci miłości i zyskiwać dusze dla Jezusa!
Siostra:[19.09.1967] Módl się! Módl się bardzo za wszystkich i za dusze Bogu poświecone, które utraciły zapał i radość w służbie Wielkiego Króla. Jakże można żyd w stanie opłakanym. Módl się jeszcze za tych wszystkich kapłanów, którzy dokonują tego wielkiego cudu na Ołtarzu, a których wiara niestety zamiera. Jest ona jak świeca na wpół zgaszona, która daje mało albo żadnego światła.
Siostra: Miejcie zawsze serca otwarte dla wielkiej nadziei przyjścia Królestwa Bożego do dusz waszych i do dusz innych i na cały świat. Uczcie się ode mnie rzucania się w objęcia Miłości Miłosiernej.
Siostra: Ukochajcie miłością niezmierną Najświętszą Maryję Pannę, bo Ona kocha dusze wasze Miłością niezmierną.
Siostra: [23.09.1967] Przygotowuje się nowe Królestwo dla Kościoła i dla dusz. Wejdzie się do tego Królestwa przez oczyszczenie i usunięcie gruzów. Przygotowujcie Panu lud nowy, nowe potomstwo, rodzaj święty. Niemowlęta będą głosiły Imię Jego. Nowe Jeruzalem ziemskie będzie jakby początkiem Jeruzalem Niebieskiego.
Siostra: [7.10.1967] Zanim Pan zapali świat ogniem swego gniewu, trzeba by dobrzy zapalili w sercach braci ogień miłości. Dlatego sprawą naglącą jest pouczać braci. Jest to odpowiedzialność dla każdej duszy i to Posłannictwo powinno poruszyć wszystkich. Nadeszła godzina wielkiej bitwy, kto ma miecz niech go dobędzie z pochwy. To Posłannictwo jest dla wszystkich i należałoby je głosić z ambony. Zastępy niebieskie są ustawione do bitwy i są gotowe odpowiedzieć na okrzyk cudowny Któż jak Bóg! Sodoma, Gomora, Hiroszima….Hiroszima! Jak pyłek w wielkich huraganach dusze będą uniesione i rzucone od Oblicza Bożego w ogień wieczny! Nie wolno ukrywać w zeszycie Głosu Bożego, ani zakopywać do ziemi swoich talentów, przeciwnie, trzeba głosić wszystkim ludziom Miłość Stwórcy ku swemu stworzeniu, trzeba pouczać braci. Nikt nie jest zdyspenzowany od tego obowiązku. Godzina jest poważna, niebezpieczeństwo bliskie. Tylko Miłość może zbawić świat. Zanim człowiek spróbuje zniszczyć świat, Sam Stwórca to uczyni sprowadzając go do nicości swoim FIAT, tak jak swoim FIAT wprowadził go do bytu.
To Najświętsza Panna powstrzymuje jeszcze „karę” i jeśli tylko na jeden moment Maryja przestała wstawiać się wraz ze swymi wybranymi — świat by już nie istniał. Czy wiecie jak dobrą Matką jest Ona dla nas grzesznych?
Siostra: Chcesz o tym wiedzieć i nie przerazić się? Mają to być głód, wojny, zaraza, choroby, wylewy wód, pożary, grabieże zniszczenia, płacz, śmierć; jeśli się nie powróci do wiary naszych przodków.
A więc objaśniajcie, pouczajcie! Mówcie, działajcie nie lękajcie się! Bóg będzie zawsze z wami, jeśli wy z Nim będziecie. Prawdziwa miłość nie dopuszcza leku. Następnie miłość bliźniego jest czynna. Nie wystarczy głosić miłość, trzeba uczynić ją żywą, aktywną! Można oprzeć się słowu, ale nie oprzeć się przykładowi, który jest zawsze udzielający. Trzeba wypowiedzieć wojnę swemu samolubstwu, własnemu dobrobytowi indywidualnemu. Trzeba umieć przełamać na pół kromkę chleba, choćby była mała i choćby się ją miało jedyną. Trzeba otworzyć ofiarnie ramiona bratu, a tylu jest braci potrzebujących.
Każda dusza dobrej woli zrozumie łatwo, że tylko powrót do Boga może nas wybawić od zatonięcia. Faktem jest, że każdy czeka by drugi coś uczynił i dlatego nikt nic nie czyni. Lecz godzina jest poważna. Zacznijcie wy w rodzinach, zgromadzeniach, parafiach w stowarzyszeniach. Nie myślcie już tylko o wycieczkach, płytach i o kinie. Przeciwnie, szukajcie ubogich i opuszczonych, mówcie, pomagajcie, wzmacniajcie, spieszcie się. Błogosławieni, którzy w Panu umierają i będzie się zazdrościło umarłym.
Przykro mi, że mówię o takich rzeczach, lecz tyś mnie o to pytała. Czy myślisz, że przed dziećmi ukryją się przykrości i cierpienie Ojca? Ukażcie braciom prawdziwe Oblicze Chrystusa, który przybity do krzyża ze wzrokiem wzniesionym ku niebu wstawia się za nami: ”Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. A potem skłoniwszy głowę oddał ducha w tym się zawiera cały Chrystus w Jego niezmiernej miłości i boleści. Nie ma większej miłości nad oddanie życia za tych, których się kocha…!
Trzeba starać się unikać tak zasłużonej kary, Bóg jest dobry i miłosierny. Uciekajcie się również do Tej, która może wszystko wyjednać u Syna Swego, zanoście do Niej nieustanne modlitwy. Cała ludzkość dąży do przepaści. Dlaczego nie ogłaszacie tych rzeczy? Przecież to są wszystko ostrzeżenia Boże!
Siostra: [29.11.1967] W danej chwili można powiedzieć, że to godzina szatana. Pytacie się jak to się wszystko skończy? Jezus zwycięży świat! O ludzie małej wiary, dlaczego się lękacie? Czyż nie było konieczne, by Chrystus cierpiał wpierw zanim wszedł do swojej chwały? To też koniecznym jest, by teraz nadeszło to wielkie oczyszczenie, by odłączyć kozły od jagniąt, zanim zajaśnieje nad Kościołem i nad nowym światem olśniewające światło, którym jaśnieć będzie nowe Jeruzalem. To nowe Królestwo będzie Królestwem pokoju, miłości i zgody na ziemi, jako wstęp do błogosławionego życia w niebie. Przyjście Królestwa Bożego będzie oparte na wzajemnej miłości. Ludzie nie będą już mogli zbłądzić, lecz , wpierw musi być wojna ,a potem zwycięstwo.
Siostra: [18.12.1967] Powinniśmy budzić świat, by zdał sobie sprawę, że grozi mu zguba. Ten świat jest tak zagłębiony w niemoralności i grzechu, a przecież czuje się w tym dobrze! Trzeba wyciągnąć go z tego, obudzić go z gnuśności, by wołał o pomoc do Pana. Powinniśmy rozpalić na świecie wielki ogień, zapalić świece jedna od drugiej, jak to się czyni w Wigilię Paschalną, biorąc płomień od świecy Paschalnej, tego prawdziwego Światła Świata. Posłannictwo Jezusa do świata będzie przyjęte, bo będzie miało swe świadectwo miłości.
Przyszedł do swoich, a oni Go nie przyjęli! Błogosławione wszystkie dzieła Pana. Stworzył cudny świat przyszedł, aby zamieszkać w nim, a nie było tam miejsca dla Niego, skończył na szubienicy Krzyża! Taka jest tragedia Boża. A ileż to o tej późnej nocnej porze zdradza Go! Zdradzają tę Jego Zbawcza Miłość! – O człowieku, kim jesteś? Jesteś przecież prawdziwym obrazem Boga Żywego, pamiętaj o tym!
Bóg stworzył świat i stworzył także drzewo, które miało dostarczyć belek na Jego Krzyż. Stworzył krzak, który miął dać ciernie na Jego Królewską Koronę. Ukrył we wnętrzu ziemi żelazo, z którego miano wykuć Jego gwoździe. O tajemnico niepojętej Miłości! Ptaszkowi dał gniazdo, zwierzęciu norę, bogatemu pałac ubogiemu domek, a starcowi przytułek. A kiedy przyszedł na świat, na swą ziemię, nie było miejsca dla Niego w gospodach. Była to noc zimna, historyczna noc przyjścia do ludzi, lecz oni Go nie poznali. A dzisiaj? Dzisiaj albo się jest pochodnią, albo niczym! Świat potrzebuje zapału, heroizmu. Tylko Miłość może zbawić świat!
Siostra: W Każdej chwili świat może wpaść w przepaść nie z woli Bożej, lecz ze złości człowieka, który nadużywa swej wolnej woli – oraz z powodu szerzącego się przerażającego ateizmu. Wystarczy by jeden naród zaczął, a cały świat się poruszy od tego. Nie łudźcie się zbytnio, a módlcie się do Stwórcy.
GŁOS BOŻY: Odkryję ci tajemnicę Mego Serca! Przyjrzyj się Mi leżącemu na słomie. Stworzyłem świat cały, a Matka Moja i przybrany Ojciec mieli tylko trochę słomy dla Mnie na posłanie. Nie było miejsca dla Mnie na świecie, który stworzyłem! Związali Mi ręce i poganin (Piłat) pyta Mnie:, Co to jest prawda? Co to jest prawda, powtarza to również dziś poganin i ateista. I mówi, że to taka formuła chemiczna, która w parę sekund zapali świat. Człowiek współczesny znalazł prawdę i jest szczęśliwy, nie szuka niczego innego! Ja Sam nie mogę zbawić świata. Zbawiłem go Sam na Kalwarii, przelawszy do ostatniej kropli Moją Krew, lecz teraz mam ręce związane, tak, jak przed Piłatem.
Uczyniłem człowiekowi wielki dar, nie mogę go już cofnąć, a człowiek nadużywa Mego daru.
Ja: Głos ten był pełen słodyczy i smutku nieskończonego, wydawało mi się, że Jezus umiera z bólu. Zdawało mi się, że słucham człowieka, a to był Bóg. I mówił dalej:
GŁOS BOŻY: Nawet Mój Kościół nie dostrzega Mojej Obecności, bo gdyby dostrzegał, nie działoby się tak! Nie dostrzegają jej też ci, którzy na mocy wiekuistego kapłaństwa, sprowadzają Mnie z Nieba. Czyż nie jestem naprawdę Wiekuistym odrzuconym, Wiekuistym niezrozumianym?
Ja: O Jezu, co mogę uczynić, by Cię pocieszyć?
GŁOS BOŻY: Kochaj Mnie, kochaj bardzo. Wszystko inne jest Moje. Niebo i ziemia i co ją zaludnia, tylko miłość Mego stworzenia nie jest Moja, a tego właśnie szukam.
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE — ROK 1968
CZĘŚĆ PIERWSZA
Siostra: [3.01.1968] Zadmi się Niebo. Ciemności spadną na całą ziemię. Ziemia będzie okryta czarną zasłoną przez dnie i noce, ale nie będzie to jeszcze koniec świata, bo Pan nie chce jeszcze zniszczyć swego dzieła. Będzie to symbol ciemności rozumu ludzkiego. I będzie ciemno na całej ziemi, dopóki ateusze, – co nie wierzą w Boga, jako budowniczowie środków zniszczenia – nie podniosą oczu ku Niebu, oszołomieni, i osłupiali, by błagać o przebłysk światła. Wtedy znowu zajaśnieje słońce. GŁOS BOŻY: Zgromadzenia zakonne, córko Moja prawie wszystkie otworzyły okna na ducha świata nie ma już dla Mnie miejsca w tych schroniskach. Dla wielu z nich byłoby lepiej, gdyby
nie istniały. Reformy nęcące podobają się wszystkim. Ty stój zawsze przy Mnie, abym cię uczynił uległym narzędziem Mojej Miłości dla świata.
GŁOS BOŻY: Dobrze! Ofiaruj się za dusze zakonne męskie i żeńskie i za kapłanów, by nie zwiększała się na świecie jeszcze bardziej liczba tych dusz, które Mnie czczą tylko wargami, podczas, gdy serce dalekie jest ode Mnie!
Ja: Jezu, ofiaruję Ci się za te dusze zakonne i za tych kapłanów. GŁOS BOŻY: Dobrze! Za dusze zakonne, które tylko zbijają bąki. Za kapłanów, którzy trzymają w ręku kielich rozkoszy i nie przestają go pić, aż do ostatniej kropli. Nie takiej reformy chciał Kościół.
GŁOS BOŻY: [20.01.1968+ „Kara” jest jedynie odłożona, jeśli to Królestwo Przebaczenia nie będzie uznane i wykorzystane przez człowieka.
Królestwo Moje nie jest z tego świata. Gdyby Moje Królestwo było tutaj, rozkazałbym wszystkim ludziom i wszystko byłoby Mi uległe. Lecz Moje Królestwo i królestwo tych wszystkich, którzy są ze Mną nie jest z tego świata. Dlatego nieustannie modlę się do Ojca: „Ojcze! Niech i oni będą ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby ujrzeli chwałę Twoją, tę, którą Mi dałeś!” W Królestwie Moim jest miejsce dla wszystkich i tam, gdzie Ja jestem, pragnę by byli wszyscy ci, których Ojciec miłuje tak, Ja miłuję Ojca….
W Królestwie Moim słońce nigdy nie zachodzi. Panuje tam wieczna wiosna i zupełny odpoczynek w Bogu… Czyż nie jest krótkim cierpienie, jeśli wieczystą jest nagroda? Nie ma tam zegara, który wskazywałby czas, bo błogosławioną wieczność nie mierzy się długością, ani wysokością, ani trwaniem, ani głębokością. Wybrałem cię na narzędzie, by objawić światu Moją Miłość. Będziesz, więc słuchać Mego Głosu. Mówię w milczeniu do twego serca. Ten Rękopis powinien poruszyć cały świat dobrej woli, bo nie ma w nim nic ludzkiego, a tym bardziej twego, lecz wszystko jest Boże.
To, co jest zakryte przed twoimi oczami, będzie natomiast wyjawione mądrym i kompetentnym. Lepiej by oczy twe były zasłonięte, aby wzrastała pokora w twym sercu, lecz nie będzie tego z innymi.
GŁOS BOŻY: O, córko Moja, największym Moim cierpieniem są niegodni kapłani, a jest ich tylu i liczba ich się zwiększa. Napisz to, by o tym wiedziano, aby to czytano. Jezus nie chce serca podzielonego. Jest Oblubieńcem zazdrosnym i żąda całkowicie serca dla Siebie oblubienicy. Doskonała świętość polega na tym, by nie odmawiać niczego Miłości. Trwaj przy Mnie! Pocieszaj Mnie! Świat dusz nie jest już Moim. Te dusze, które zbawiłem Moją Krwią, oddaliły się ode Mnie. Mam Mego Ojca, Moją Matkę, Świętych, Aniołów, wybranych, ale ludzie? Obym się mógł stad znowu Dziecięciem, by umrzeć na nowo na Kalwarii!
GŁOS BOŻY: Zwycięstwo ostateczne jest jeszcze bardzo dalekie. Przedtem trzeba stoczyć kilka bitew i odnieść zwycięstwo. Trzeba będzie siłą oddzielić kozły od jagniąt! Czy widzisz to córko Moja? Zgromadzenia zakonne wysilają się teraz na apostolstwa, co sprawia, że pogrążają się w duchu światowym. Przyjmują dzieła rozwijają je, powiększają, rozszerzają, ubiegają się o nie. Ale miłość, prawdziwa miłość, gdzie ona tam jest? O jakże one są dalekie ode Mnie i od Mego Ducha. Chciałbym, by wiedziano o tym, co ci mówię.
Cała ta tak zwana charytatywna działalność nie zaspakaja Mnie – już ci to powiedziałem. Powiedz to Ojcu (kierownik duchowy) ode Mnie. Nie! Nie może to Mnie zadowolić! Nie chcę dzieł Miłosierdzia, które trzymają serca ludzkie daleko ode Mnie. Chcę Miłości! Miłości
prawdziwej, szczerej, bezinteresownej. Chcę serca ludzkiego, serca Moich oblubienic, by były jedynie dla Mnie! Nie chce marnotrawstwa i podziału miłości.
Napisz to dużymi literami, że JEZUS CHCE WPIERW TYLKO SERCA LUDZKIEGO, A POTEM RESZTY! Sobór przyniósł zamieszanie i mówi się za wiele.. A im więcej się mówi,, tym bardziej mieszają się idee i tłumaczy się wiele rzeczy wcale nie według prawdziwego ducha Soboru.. Wszak tylko jedna rzecz jest potrzebna, to Miłość! Pragnę, by się o tym wiedziało…. Niech nie budują drapaczy chmur, które przeciwne moce natury, trzęsienia ziemi, lub bomba atomowa mogą w jednej chwili zniszczyć, lecz niech cała ludzkość czuwa, by nie wpaść do tej przepaści. „Bądźcie gotowi! Oby dusze jak kłosy dojrzałe, mogły byd przyjęte do spichlerzy niebieskich”.
GŁOS BOŻY: [14.02.1968] Oto, dlaczego tęsknię za miłością, by otrzymać jedno uderzenie serca Mego stworzenia. O! jeśli chcecie Mnie zadowolić, ukochajcie Moją Miłość odepchniętą, zapomnianą, wzgardzoną. Nazywam się Miłością – Miłością, która daje wszystko! Bóg Miłości! Dlaczego nie uznajecie Mnie za takiego? Spójrz córko Moja, jak się zdaję na ciebie, jak wynurzam się przed tobą. Wiem dobrze, z jaką dokładnością przekażesz braciom Moje Posłannictwo Miłości. Wiem, że polecisz Ojcu, by nie zmieniał niczego w Moich Słowach, bo są takie, jakie jak je usłyszałaś i zapisałaś. Dam ci w nagrodę wielkie radości i cały zastęp dusz dzięki temu Rękopisowi.
GŁOS BOŻY: Córko Moja, mam jeszcze tyle do opowiedzenia tobie. Ten Rękopis; otrzyma cudowne znaki, bo Ja mogę wszystko. Dam ci wiele, wiele dusz, by zaspokoić twe pragnienie. Wszystkie dusze zakonne, a zwłaszcza Moi kapłani powinni być spragnieni dusz! Czyż nie sądzisz, że świat zmieniłby się, gdyby znalazł to pragnienie dusz u zakonnic i kapłanów?
GŁOS BOŻY: [7.03.1968] Chcę za twym pośrednictwem przypomnieć światu Moje Przymierze Braterstwa i Miłości. Jestem Józefem, bratem waszym! Nie bójcie się! Jestem, któregoście sprzedali cudzoziemcom. Odzienie Moje jest czerwone od Krwi, przelanej za was wszystkich. Lecz przyjdźcie do Mnie, nie bójcie się. Zapomniałem o wszystkim. Nie przechowuję urazy. Tylko Miłość zwycięża! Byle byście wrócili do Mnie, nie chcę niczego innego. Chcę mieć was wszystkich ze Mną. Uczynię was zarządcami i książętami w Moim Królestwie. Otworzę wam wszystkie spichlerze Faraona i nie będzie już więcej głodu na ziemi, lecz pamiętajcie, by powrócić do Mego Serca.!
GŁOS BOŻY: [18.03.1968] Powiedziałem ci byście widzieli we Mnie Boga Człowieka, bo takim Jestem. Byłem Dziecięciem, jak każde inne dziecię. Byłem Człowiekiem jak każdy inny człowiek. Szukam wśród ludzi trochę miłości i jestem zadowolony, gdy ją znajduję. O! Córko Moja, a cóż Ja znajduję dziś w Zgromadzeniach zakonnych ogólnie i w każdej duszy Bogu poświęconej poszczególnie? W wielu z nich zastaję tylko hałas i ducha świata. A jednak, w dniu swej profesji z wielką radością ducha zakonnica powiedziała „ żegnajcie” gwarowi tego świata, obiecując uroczyście, że odtąd będą słuchać tylko Głosu Pana!
Lecz jeśli przemawia ten świat swym hałasem, swymi fałszywymi radościami, swymi złudami, zmusza Mnie do milczenia i wtedy milknę! Powoli obraz Mój zaciera się na ziemi i w sercu człowieka, by utworzyć sobie inny, który zajmie Moje miejsce. Zbyt wiele zakonnych nosi habit, a kieruje się duchem światowym. Mówię to ogólnie!
Ja: O, Jezu, a jaki jest środek na te zła?
GŁOS BOŻY: Środkiem na te wszystkie zła jest powrót całej ludzkości do Mego Boskiego Serca przebitego włócznią na Krzyżu i które nie przestaje krwawić za was. Powrót drogą miłości! Chciałbym ustanowić na świecie Królestwo nowe. Królestwo Wielkiego Miłosierdzia, które
oddala wszelkie uczucia Sprawiedliwości, urazy, leku nieśmiałości. Takiego Miłosierdzia, które wszystko rozumie, wszystko wybacza i wszystko tłumaczy, które nie przechowuje najdawniejszych wspomnieć o rodzaju win i grzechów ciążących na sumieniach ludzkich, narodów i krajów. Niech nikt nie lęka się zbliżyć do Mnie, poszukiwać Mnie, a zwłaszcza kochać Mnie. Wszystkim obiecuję Moją przyjaźń i przebaczenie w zamian za szczere uderzenie serca z miłości. Chcę otworzyć przed całą ludzkością spichlerze Faraona. Chcę spuszczać w dzień i w nocy bez zatrzymania na ten grzeszny świat, nie potop wód zatapiających i niszczących, lecz upust Mego przebaczenia i Mego Wielkiego Miłosierdzia.
Ja: A Twój Kościół, Jezu?
GŁOS BOŻY: Mój Kościół pierwszy skorzysta z tego Posłannictwa i stanie się rozdawcą Mego Wielkiego Miłosierdzia. Będą otwarte spichlerze Faraona i będzie się rozdawało pełnymi garściami pszenicę, by nie było już głodu na ziemi. I ustanowi się Królestwo Miłości.
GŁOS BOŻY: [23.03.1968] Nad światem przeszedł wielki wybuch nienawiści i zniszczenia, lecz Ja odzyskam Moje miejsce, bo zwyciężyłem grzech i śmierć. Domy zakonne stały się puste jak zniszczone Jeruzalem po Mojej śmierci. Ja Jestem twoim Bogiem i mogę wszystko! Będą czytać to, co ty piszesz teraz.
GŁOS BOŻY: [2.04.1968] Czy nie przejmuje cię zgroza widząc Mnie takim? Stałem się wyrzutkiem społeczeństwa, oddalony od Ojca. Sam ciężarem grzechów przybity do Krzyża! Czy umiesz jeszcze zwrócić ku Mnie spojrzenie? Spojrzenie ufne, pełne nadziei i wiary, że jestem twoim Bogiem i Twym Oblubieńcem? Wszyscy Mnie opuścili, wstrząśnięci Moją klęską. Tylko dwie, czy trzy wierne dusze patrzą na Mnie oczyma pełnymi łez. Moja Matka.. Moja Najdroższa Matka…, umiłowany uczeń, Magdalena i ty byłaś z Nami! Poznaję cię i cieszę się! Ale inni, gdzież oni są? Gdzie jest Piotr, Opoka, o którą rozbijają się burze?
Gdzie jest Mój Kościół rodzący się, który za parę minut wyjdzie z mej Krwawej Rany Mego Serca, które żołnierz spieszy otworzyć? Wyjdzie on z tego Serca, jako najpiękniejszy kwiat rajski, poczęty Miłością i pokrzepiony Mym Ciałem i Moją Krwią, która do końca czasów nie przestanie wylewać się dla niego, jak to jest i w tej chwili. O Kościele rodzący się Moja oblubienico ukochana! Teraz jednak nie widzę cię przy Mnie.. Jesteś ukryta, uciekłaś daleko wraz z twymi fundatorami, zdjęta przerażeniem i męką. Jestem Sam…..! Samotność i opuszczenie na Krzyżu były dla Mnie jakby zdwojona śmiercią. Przecież wrażliwe serce odczuwa bardzo opuszczenie ze strony tych, których ukochało!
Nie wiedziałem już gdzie szukać serca przyjaznego i wiernego. Niebo i ziemia zmówiły się przeciwko Mnie, dla braku wiary. Ileż odstępstw wtedy i teraz, wszystko dla braku wiary! Lecz zostawiłem to na piśmie i teraz pisz to ponownie na wypadek, gdyby ludzie zagubili księgę Ewangelii: „Błogosławieni, którzy uwierzyli, choć nie widzieli! ”Wiara daje zbawienie! Gdyby było więcej wiary w Moim Kościele, smok piekielny nie odnosiłby tylu zwycięstw. Nauka jest omamieniem człowieka współczesnego i jego zgubą. Nauki matematyczne, które ukazują tyle faktów, są jednocześnie zniszczeniem wielu dusz i narodów! Wszystko jest matematycznie wykazane i nawet niewidomy musiałby ulec niektórym dochodzeniom, gdy wiara prowadzi przez mroki. Trudno jest, więc wierzyć we Mnie. Starają się dociekać, odkrywać i gdyby to było możliwe, chcieliby nawet odczytać myśl Boga! Wszystko przybiera nazwę „postępu, odnowy”, i trzeba, by Bóg strzegł się powtarzając sobie „ Uważajmy”. Człowiek wyciągnął rękę po owoc zakazany i chciałby zostać sam Bogiem.
GŁOS BOŻY: [2.04.1968] O, córko ukochana! Nasycone zniewagą i skruszone jest Serce Moje! Cóż Ja jeszcze powinienem uczynić, a nie uczyniłem tego by was zbawić? Jeśli czym uchybiłem względem was, chciałbym to wiedzieć. Oddałem się Sam i oddaję się nadal w wieczystej Ofierze, ale zdaje się to być niewystarczające! Mógłbym zwrócić uwagę człowieka zsyłając karę nań!
Ale nie! Jestem Bogiem Miłości! Jestem Bogiem, który zbawia to, co zginęło! Zwycięstwo będzie Moje! Zwyciężę zło dobrem, przewrotność dobrocią i przebaczeniem. Zapomnę o wszystkim, by rozpocząć wszystko od nowa. Odnowię świat, odnowie Kościół,
Moich kapłanów, Moje oblubienice! Nadam Kościołowi nowe oblicze, świeże, młodzieńcze! Przywdzieje on szatę godową, ozdobię go drogimi kamieniami i pójdzie piękny i wzmocniony w dalszą drogę wieków. Za nim pójdą Moi kapłani, jako ozdoba niezaprzeczalna Prawdy i Wiary, Moje prawdziwe oblubienice, czyste i skromne. Nowe Jeruzalem zaśpiewa hymn oswobodzenia, tak jak czasów Starego Testamentu. Zaśpiewa: ”weselcie się już”. Lecz córko Moja, wszystko to jest nie tylko upragnione, ale i obowiązujące, bo Ja stworzyłem człowieka wolnym i potrzebuję współpracy dobrych, by odnowić świat. Trochę więcej wiary wystarczyłoby do rozpalenia w sercu człowieka miłości, która może wszystko.
Ja: Wielki Wtorek, 9.04.1968] Panie, kiedy się zacznie to nowe Królestwo Wielkiego Miłosierdzia, o którym mówiłeś mi w tych dniach?
GŁOS BOŻY: Od dzisiaj córko Moja. Powiedz to Ojcu, by rozpoczął od dziś większe wybaczanie, wyrozumiałość dla win, zbliżenie dusz do Mnie, bo gotów Jestem wszystko wybaczyć w zamian za bicie serca z miłości. Dla tych, którzy znają Moje pragnienie. Królestwo Wielkiego Miłosierdzia już się rozpoczęło, a dla świata zacznie się ono z ujawnieniem tego Rękopisu.
GŁOS BOŻY: [21.04.1968 – Po Komunii św.+ Oblicze Moje, które obiecałem ci ukazać w niebie, teraz jest w całym swym blasku w twej duszy. Spójrz córko moja jak źle dusze przyjmują krzyż utrapień. Nie wiedzą one, ile Mnie kosztuje ten widok cierpień całej ludzkości. Wylałbym wszystką Mą Krew, by oszczędzić każdemu z was waszych łez. Chciałbym wziąć na Siebie ciężar ludzkiego bólu i Sam go nieść, jak to już kiedyś uczyniłem. Jednak, gdybyście mogli ujrzeć ten ogrom przyszłej chwały przyznany cierpieniom ludzkim na ziemi, wtedy prosilibyście sami o więcej krzyży i cierpień. Chcę zabrać dusze do Królestwa Ojca Mego i dlatego nawiedzam je bólem. Lecz mało, które nawet wśród dusz zakonnych, umieją zgłębić tę tajemnicę miłości.
Jestem Miłością, a miłość chce zawsze dawać. Lecz któż Mnie rozumie? Jakże mało dusz rozumie Moją Miłość!
GŁOS BOŻY: [6.05.1968] Cały świat stanie się olbrzymim ogniskiem. Będzie to rzecz nigdy nie widziana od początku świata i aniołowie niebiescy zakryją sobie twarz skrzydłami, bo ludzkość jest jak drzewo na opał. Córko Moja, nie mówiłem ci tych rzeczy, bo serce twoje nie wytrzymałoby. Przekaż to i powiedz Ojcu. Pozwalam mu zakomunikować te rzeczy, innemu Ojcu spośród najmądrzejszych, najświętszych i najroztropniejszych. Ty zaś nie mów o tym nikomu.
N.M.P.: Córko Moja!! Już nie mogę naprawdę dłużej!! Gdyby ludzkość wiedziała, co się dla niej przygotowuje, padliby wszyscy na kolana, błagając o łaskawość, o przebaczenie, pragnąc czynić pokutę. –– To wielkie zamieszanie światowe upragnione, chciane, przygotowywane. Módl się córko, módl się bardzo!
GŁOS BOŻY: [7.05.1968] Napisałaś 26.04. 1968 – Gdyby nasi artyści mogli zobaczyć to, co ja ujrzałam, bylibyśmy uwolnieni od widoku niektórych Krucyfiksów tak zniekształconych, jakie widzimy w wielkich wystawowych oknach Ars Sacra (miałam właśnie cudne widzenie Jezusa na Krzyżu) – Podoba Mi się bardzo ta twoja myśl. Ale ty się dziwisz? Właśnie takim jestem nawet dla dobrych, postacią zniekształconą! Wykrzywili Mi usta, bo Prawdę, którą zawsze głosiłem, tłumaczą teraz według własnych zainteresować. Święte nogi, ręce oczy wszystko zniekształcili według własnych celów, jak im się podobało. A Moje Serce? To Serce przebite włócznią? O, gdybyż przynajmniej nie zniekształcili Mego Serca. A tak, jak artyści wyobrażają Mnie i przedstawiają ludzkości, takim naprawdę jestem dla niej. Jestem tylko mitem, podaniem ośmieszonym! Bierze się Mnie; gdy, wypada Mnie brać i porzuca, gdy wypada porzucić. Jestem dla nich postacią zniekształconą.
Ale ty droga córko, powtarzaj wszystkim, jak bardzo rozciągnąłem na Krzyżu Moje ręce, by przyjąć wszystkich odkupionych przeze Mnie i zanieść ich w objęcia Mojego Ojca, czekającego na nich. Powiedz, że usta Moje nie są wykrzywione, lecz mówią nadal o Miłości i przebaczeniu. Powtórz, że Moje oczy, choć zamknięte snem śmierci promieniują zawsze wiele światła na drogę Mych synów. A kto idzie w tym świetle nigdy nie zabłądzi.
I wreszcie powtórz by Mnie nie uważali za kogoś nieistniejącego, lub za Osobę, która była tylko bohaterem historycznym. Bo Ja Jestem „ TYM, KTÓRY JEST” zawsze żywy, zawsze obecny, zawsze czynny w sercu człowieka, jak wierny towarzysz, który nie zdradza lub opuszcza, lecz zawsze jest gotowy wyciągnąć miłujące Ramiona, ku Memu stworzeniu.
GŁOS BOŻY: [14.5.1968] Lud twój wydał Mnie!- Wiesz o tym! Lud Mój zawsze Mnie wydaje! Coś uczynił? Nie odpowiadasz? Czy wiesz, że mam władzę ukrzyżowania ciebie lub uwolnienia? Lecz nie potrzebujesz trudzić się Piłacie z wydaniem na Mnie wyroku, bo Ja Sam go na Siebie wydałem. Podpisał go Mój Ojciec i ma on wszelką wartość prawną, a aniołowie byli tego świadkami. Idź liktorze, przygotuj Krzyż! Był to wyrok podpisany i zatwierdzony w niebie od wszystkich wieków, bo świat dąży do ruiny i trzeba go zbawić.
„O ludu Mój, cóżem ci uczynił”? Umiłowałem cię Miłością niepojętą! Tam, gdzie Ja jestem, chcę by i ludzie byli ze Mną. I ty Mnie jeszcze nie znasz? Każdego dnia zasiadam do Stołu i podzielam twój chleb radości i boleści. Ale ty nie umiesz patrzeć Mi prosto w twarz i kierować swe oczy pełne łez w Moje Oczy jaśniejące Miłością.
Jestem z tobą. Żyję z tobą pod jednym dachem. Jestem przyjacielem najwierniejszym, jaki może istnieć, a ty idziesz daleko, by powierzyć swe trudności jakiemuś obcemu, który wkrótce cię zdradzi. Jakże ty Mnie jeszcze nie znasz. Jestem Jezusem! Wystarczy zawołać Mnie, bym przyszedł! Przychodzę szybko, ratuję i zbawiam to, co zginęło. Nawet gdyby własność była sprzedana obcemu w chwili szaleństwa. Ja odkupię z jego rąk i zwrócę wasze dobra wam. Wystarczy tylko przywołać Mnie o świcie lub w południe, albo wieczorem, a nawet o późnej nocy, a Ja przychodzę prędko i nie każę nigdy czekać na Siebie!
O! ludu Mój! Nazywaj Mnie po Imieniu, nazywaj mnie Jezusem, bo to mówi wszystko! Nie potrzeba byś klękał przede Mną, bo nawet, to Ja umyję ci nogi, jak Piotrowi i innym Apostołom. A jeśli Mi powiesz, jak Piotr, że nie chcesz tego, odpowiem ci, że nie wiesz tego, co Ja czynię, ale zrozumiesz to potem. Umyję ci nogi, te nogi, które szły drogą niebezpieczną i teraz są poranione uderzeniami o kamienie. Ja je wytrę, uleczę, ucałuję i będziesz uzdrowiony. Nie będziesz już znał innej drogi, jak tylko wiodącą ku Mnie. Ale dlaczego upierasz się i nie chcesz spojrzeć w Moje Oblicze? Nie chcesz umyć sobie nóg? Jesteś jak grzeszne dziecko, które upiera się i nie chce wierzyć Temu, który kocha. Czyż nie wiesz, że jeśli nie umyję ci nóg, nie będziesz miał części ze Mną? Powtórz, więc za Piotrem: Panie. Ale nie! Nie nazywaj mnie Panem, powiedz: O Jezu! Umyj mnie nie tylko nogi, ale i głowę i całe ciało, byle bym miał część z Tobą! Uczta już gotowa, ale brakuje zaproszonych!
Lecz zawołam głośno i każę wołać na cztery wiatry Moim Aniołom na północ, południe, zachód i wschód. I zbiorę wszystkich odkupionych do Stołu Godowego przygotowanego przez Aniołów i zastawionego starannie, a wtedy będzie jedno Królestwo Miłości. Pisz córko droga, wszystko ci podyktowałem. Słowa te będą słodkie jak miód i miłe dla umysłu i serca wielu dusz.
GŁOS BOŻY: Napisz i zostaw na piśmie te słowa. – Największe i najprzykrzejsze cierpienia sprawiają Mi dusze kapłańskie i zakonne! Gdy szliście bez mieszka i bez grosza, ani obuwia, czy brakowało wam, kiedy czego? Prostujcie drogi krzywe, równajcie ścieżki! Moja Opatrzność była wczoraj, jest dzisiaj i będzie jutro. Nigdy niczego nie zabraknie temu, kto Mi zaufał.
Dawajcie świadectwo Chrystusowi w Jeruzalem i aż po krańce ziemi. Bądźcie prawdziwymi świadkami Chrystusa, wolnymi od wszelkiego przywiązania ludzkiego do dóbr, od zainteresować osobistych, od chciwości na pieniądze, na Mamonę naszych czasów. Takimi powinny być dusze Mi poświęcone. O córko Moja, podkreśl to, co ci powtarzam: „Największe i najprzykrzejsze cierpienia zadają Mi dusze kapłańskie i zakonne”.
GŁOS BOŻY: [8.06.1968] Ludzkość biegnie szybko ku swemu oczyszczeniu, ku tej odnowie, która dopełni się z trudem i bólem. Zdawać się będzie nawet, że zło zatryumfuje zupełnie nad dobrem. Lecz ci nieliczni, którzy pozostaną wierni Memu Sercu, utworzą nowy związek, jak kiedyś Abraham, prawdziwych synów Bożych. Walka już się rozpoczęła i będzie coraz większa tak, że nawet dobrzy nie będą mieli ufności. Wszystko wyda się zgubione. I wołać się będzie głośno: „Panie ratuj, bo giniemy”! Tylko wtedy ludzie przypomną sobie, że ich pomocą jest Pan. Od czasu do czasu cywilizacja potrzebuje odnowy. Historia jest pełna takich przykładów. Gdy się rujnuje stare, powstaje nowe i to jest właśnie udziałem dzisiejszej cywilizacji!
CZĘŚD DRUGA
GŁOS BOŻY: [1.07.1968] Jakże cierpi Ojciec, gdy nie maże zgromadzić wszystkich swych synów pod jednym dachem, dookoła wspólnego stołu i dać wszystkim udział w swym dziedzictwie. Teraz Miłość ostygła na świecie. Ale teraz nastał czas odnowy! Tak, jak burzliwa zima przechodzi w łagodną wiosnę i budzi śpiących ze snu zimowego, tak całe stworzenie budzi się na nowe tchnienie życia, które zakończy letarg starego świata.
Powstanie nowe pokolenie i nowy Kościół we wspaniałym rozkwicie wiecznej młodości, w stałej miłości do swego Założyciela. Będzie to nowy świat pokoju, zgody i miłości, jakby wiekuiste uwielbienie Boga. Takim stanie się odwieczny świat po złożonej ofierze boleści rodzenia.
GŁOS BOŻY: [6.07.1968+ Jest w pół do pierwszej w nocy: (bardzo wyraźnie słyszę); Wstań i módl się! – Słychać pospieszne kroki pod oknem po żwirze podwórka, a potem kręcenie, jakby wielkim kluczem w dużej bramie, (choć nie ma tam zamka na zewnątrz). Potem milczenie – „To dusza wędrująca” – mówi Pan.
Ja: Czy to moja siostra?
GŁOS BOŻY: O nie, twoja siostra jest w niebie.
Ja: Czy ktoś z moich bliskich?
GŁOS BOŻY: Też nie! Oni również są wszyscy w niebie. Jest to dusza błąkająca się (zrozumiałam, że to dusza zakonna). – Byłoby dobrze, by dusze po swej śmierci poszły wprost na miejsce przygotowane dla nich w niebie. Lecz biada tym, gdy zapali się nad nimi Moja Sprawiedliwość.
Ja: Wstałam z wielkim lękiem, uklękłam i modliłam się. Była już za kwadrans pierwsza, a ja tak bardzo się bałam. Zapytałam: „Panie, czy ja pójdę do nieba?” – „ Tak, jeśli wytrwasz w dobrym” – Ucałowałam z miłością mój obrazek „Ecce Homo”, ale w umyśle brzmiały mi wciąż te słowa „Biada im”- A Jezus powiedział: Tak córko moja! I to po tym wszystkim, co dla was uczyniłem! – Wróciłam do łóżka, ale muszę się przyznać, że bałam się. Wtedy odezwała się moja siostra. SIOSTRA: Nie powinnaś się bać, bo to są wszystko łaski Boże. Łaski dla ciebie, dla dusz (przez rękopis) i dla świata.
Ja: – Moja Sprawiedliwość! Świętość Mej Sprawiedliwości! Starałam się zamknąć oczy, by zasnąć. Postanowiłam opowiedzieć to zajście Matce i poprosić, by postarała się o Mszę św. za tę duszę. Jednak wahałam się powiedzieć Matce! Tak? Czy nie? Jezus rozstrzygnął moje wahanie.
GŁOS BOŻY: Poproś wpierw Ojca. Opowiedz Mu wszystko. Poddaj to posłuszeństwu i uczyć tak, jak on ci powie. Panem życia jestem Ja i postępuję tak jak chcę.- Nie, Matka nie jest narzędziem obranym. Jest nim za to Ojciec.
Ja: Jezu! Boję się!
GŁOS BOŻY: Nie powinnaś bać się Mnie!
Jest w pół do drugiej. Chcę zasnąć i zapomnieć, ale oto przypominam sobie, że tyle razy słyszałam głośne pukanie do moich drzwi w nocy, (choć drzwi były tylko przymknięte) lub w godzinie spoczynku popołudniowego. Wzywam Marię, Boską Skarbniczkę.
GŁOS BOŻY: Ty chcesz spad; podczas, gdy Ja czuwam i nieprzyjaciele szukają Mnie. Jestem w Ogrójcu wyciągnięty, ukorzony, cały zbroczony Moją Krwią, której już zatrzeć nie mogę.
Ofiarowany jest, bo Sam chciał! – Na tę skargę Serca Jezusowego zerwałam się z łóżka, uklękłam i modliłam się. A Jezus mówił dalej: Córko Moja, twoja troskliwość powinna się rozciągnąć nie tylko na wszystkie dusze zaludniające ziemię, lecz powinna objąć podobnie tą olbrzymią ilość dusz czyścowych, których liczba jest większa nad gwiazdy na niebie i nad ziarenka piasku na plaży. Dusze te powinny by już być w posiadaniu Chwały Niebieskiej i wielbić Boga, lecz niedbałe i beztroskie prowadziły życie na dogadzaniu sobie, tak jakby godzina zdania rachunku nie miała nigdy nastąpić. Ale nie bój się, z Jezusem nie powinnaś się bać. Są to łaski dla ciebie i dla świata. Niech o tym wszyscy wiedzą. Twoje pragnienie dusz nie byłoby całkowite, gdybyś nie skierowała swojej troskliwości ku temu oceanowi dusz, oczekujących uwolnienia. Chwała Mego Ojca żąda tego. Powiedziałem ci już, że Moje największe cierpienia pochodzą od dusz kapłańskich i zakonnych na ziemi, ale te cierpienia powodują również te dusze, a są one niezliczone, które powinny by dla licznych łask swego powołania być już w niebie, wielbić Boga.
Zmieniony w Kościele sposób nauczania o najgłówniejszych prawdach wiary, mało albo wcale nie mówi dziś o piekle, o czyścu i o niebie, a jednak miejsca te nie przestały istnieć!
Wiele dusz Bogu poświęconych umiera tak jak żyło. Życie zakonne jest nożem o podwójnym ostrzu. Gdy jest przeżyte gorliwie i z miłością, otwiera niebo. Lecz spędzone inaczej powiększa kary i męki. Wiele z tych dusz jest już w czyścu od wieków, a nie od lat, czy miesięcy, lub dni. Niektóre z nich pozostaną tam, aż do dnia sądnego, i to z tym wszystkim, co uczyniłem dla was. Dusze kapłańskie i zakonne, które nie przeżyłyście należycie swego życia! Co za szkoda, skoro muszę was oddalić na cale lata od Oblicza Ojca Mego. By wyrazić się językiem dla ciebie zrozumiałym, powiem ci, że się wstydzę klęski niektórych dusz! Posyłam je wtedy w ogień czyśca mówiąc im: idźcie teraz, krążąc po świecie, żebrząc wykupu z tych płomieni oczyszczających, skoro wam nie wystarczyło Moje Odkupienie i Moja Krew!
I tak muszą błąkać się żebrząc jałmużny modlitwy u dusz ofiarnych i współczujących. Dla tych dusz Bogu poświęconych Sprawiedliwość Boża jest zawsze surowsza.
O, gdyby się wiedziało, co się traci, marnując Moje łaski i dary! Dusze te są jak ci synowie, co to pomimo wszystkich wysiłków ojca, by im dać wykształcenie, przy końcu roku przynoszą do domu dwóje. I dla kogo pytam są Moje wszystkie cierpienia? Moja Męka? To poważne upomnienie rzucam na świat, zwłaszcza dla tej kategorii dusz!
GŁOS BOŻY: [20.08.1968] Obiecuję ci, że żadna dusza nie będzie czytać tego Rękopisu, by nie poczuć się lepszą i bliższą Mego Boskiego Serca. Chcę tym sposobem zaspokoić pragnienie dusz. GŁOS BOŻY: [23.08.1968] „ Świętość jednej duszy jest ważniejsza ponad zajścia polityczne narodów” Świat znajdzie równowagę wtedy, gdy ją odzyskają dusze kapłańskie i zakonne.
Pokój świata zależy od świętości Kościoła i jego synów!
GŁOS BOŻY: [27.08.1968] Papież (Paweł VI) jest w Ameryce Łacińskiej. To symbol.. Tłumy witają Go! – Kościół zatryumfuje po swojej odnowie, która się odbędzie na dymiących gruzach starego świata. Żaden z Papieży w historii Kościoła nie miał tak rozległych problemów światowych. Lecz świat nie spostrzegający tego, dąży ku swojej „odnowie”. Będzie to nowy świat. Idzie się ku temu bardzo powoli, zakładając podwaliny.
GŁOS BOŻY: *28.08.1968] Tyle rzeczy było ci powiedziane, co do świata, dusz i Kościoła. „Wszystko to spełni się, bo nieba i ziemia przeminą, ale słowa Moje nie przeminą nigdy”.
Ja: A więc Boże, spełnią się i te straszne kary?
GŁOS BOŻY: Tak, spełnią się one, jeśli świat będzie szedł dalej drogą niemoralności i grzechu. Moja Matka zapowiadała już dawniej kary, lecz teraz zbliża się czas. Narody silniejsze zniszczą słabsze i wszelkie prawo ludzkie będzie przełamane. Krew i ogień pokryją całą ziemię. Będą to rzeczy nigdy nie widziane od stworzenia świata! Niebo będzie całe w ogniu, nie będzie błękitu, ale zakryje je dym ze środków zniszczenia. I stanie się ciemność na całej ziemi.
Ja: O, Panie, to tak jak w Apokalipsie?
GŁOS BOŻY: Czas prawdziwej Apokalipsy jeszcze jest daleki i ześle go sam Bóg. A tu będzie to dziełem człowieka. Jeruzalem, Jeruzalem, ileż to razy chciałem zebrać twych synów, jak kokosz pisklęta, lecz nie chciałeś. Takim jest Posłannictwo, o którym mówiłem ci tamtej nocy; „Posłannictwo Miłości i Boleści”. Powierzam ci je!
Ja: Ależ Panie! Gdyby świat wiedział o tym, co mi mówisz?
GŁOS BOŻY: – Nie! Poczekaj. Nie nadeszła jeszcze pora. „Ten niewierzący i niewierny świat nie uwierzy łatwo w pewne rzeczy, bo łatwiej jest przyjąć postawę sceptycyzmu, niż prawdy. Wybiera się rzeczy wygodniejsze. Mówię ci to jeszcze raz, że nikt nie jest prorokiem we własnym domu! Świat potrzebuje znaku, by wierzyć. To też będą go mieli!”
GŁOS BOŻY: [1.09.1968+ Ludzie myślą tylko o wojnie, a Ja myślę o pokoju. Nie możemy nigdy się zrozumieć.
Ja: [30.10.1968] O mój Najdroższy Jezu, jeszcze żeś mi nie dał zrozumieć, czego żądasz od rękopisu?
GŁOS BOŻY: Twej miłości, droga córko, twej miłości, by jak kwiat rzadki i wspaniały pokrzepiał Mnie i był Mi odpoczynkiem w tych obecnych czasach. Przestań szyć i słuchaj Głosu, który mówi do ciebie. Miłość jest kwiatem rajskim, który zwyrodniał w Edenie. W tym ogrodzie rozkoszy ten piękny kwiat stracił swą śliczną woń, został zeszpecony i zastąpiony inną miłością. Czy zrozumiesz to? I gdy znajdę, w jakiej duszy ten wonny kwiat, droga córko widzę w niej Mój obraz i czynię ją podobną Aniołom.
Ja: Czy będziesz zadowolony o Jezu, jeśli ofiaruję swoje życie za odnowę życia zakonnego w Kościele i by każda dusza kapłańska zachowała się jak lilia bez skazy?- Powiedziałeś mi: „Chcę dla siebie całego serca Moich oblubienic, całego jedynie serca Moich kapłanów, dla Mnie”
GŁOS BOŻY: Córko Moja i ty pytasz Mnie jeszcze? Chciałem tego od ciebie! Duch Święty daje ci to natchnienie. Ołtarz Mój powinny otaczać zawsze wonne lilie. Kapłani będą ci wdzięczni tu na ziemi, a potem w niebie, będą cię wzywać, jako opiekunki ich czystości. Tak spełni się obietnica uczyniona tobie [17.05.1968], że Rękopis stanie się „VADEMECUM” każdej duszy kapłańskiej. W Kościele powinien być celibat, córko Moja! Celibat, ma być w Kościele, bo serce podzielone nie jest już dla Jezusa!
Ja: Zdumiona i przejęta tą rozmową pytam sama siebie. Czy to nie jest snem? Zdaje mi się, że śniłam te słowa. Czy śniłam naprawdę?
GŁOS BOŻY: Nie! To nie sen! Nie śniłaś. Podobnie mówili Moi najwięksi święci po otrzymaniu fenomenów mistycznych. Jesteś narzędziem, a narzędzie nie działa nigdy samo, tylko według woli Tego, kto je używa.
GŁOS BOŻY: *31.10.1968] Zacznij od dziś uważać za swych braci duchowych, wszystkich kapłanów świata całego, by dopomóc im w zachowaniu czystości.
Ja: Uczułam w tej chwili powstające we mnie nowe powołanie i czuję się jakby poza Zgromadzeniem, w samym sercu Kościoła.
Jezus mówił dalej: Obejmij wszystkich kapłanów świata całego. Ekumenizm. Cierp za nich, módl się, ofiaruj! Owoc wybrany został odłożony na stronę, by służyć na stole biesiadników! Ofiara ta jest Mi przyjemna i miła.
Ja: Ujrzałam wtedy w umyśle moim i jakby w widzeniu rajskim, jak przechodzili przede mną liczni kapłani w różnej odzieży, ze wszystkich ras, a każdy miał lilię w ręku. Byli oni ze wszystkich narodów i różnych zakonów: Franciszkanów, Kapucynów, Redemptorystów i innych. O mój Boże! Cierpieć w ten sposób jest radością, umrzeć zyskiem!
GŁOS BOŻY: Córko Moja polecam ci żywych i umarłych w Mojej winnicy wybranych!
Ja: Zaczynam od dzisiaj to moje nowe zaofiarowanie się i mówię przy Mszy świętej „Dziewico Niepokalana, przyjmij pod Twój płaszcz wszystkie dusze kapłanów świata całego, by były czystymi liliami dla Jezusa”
GŁOS BOŻY: [6.11.1968] Policz, jeśli możesz, wszystkie dusze w Mojej winnicy wybranej, czy widzisz to mnóstwo? Nie ma większej miłości nad oddanie własnego życia za tych, których się kocha! Życie za życie! Za miłość płaci się miłością! Bo twoje wzdychania musiały być wysłuchane. Nie pozostaje nic innego, jak kochać i cierpieć. Kochaj, więc wszystkie dusze Moich kapłanów, jak Ja je kocham. Przedwieczny Kapłanie i Pośredniku Ojca, trwaj w mojej miłości.
GŁOS BOŻY: [na.10.11.1968] Chciałbym być przedstawiony obecnemu światu, jak Józef otwierający ludziom spichlerze Faraona i rozdzielający obficie pszenicę, by już nie było głodu na ziemi. Jest to zawarcie przymierza, jak ci powiedziałem, które poprzez ciebie chce odnowić ze wszystkimi ludźmi i dać je poznać. Chciałbym jeszcze być przedstawiony, jako Ojciec marnotrawnego syna. Zestarzawszy się z tęsknoty za synem, wygląda, co wieczór z ganku, czy nie ujrzy iskierki nadziei na jego powrót. Jestem zawsze pośród was, w powietrzu, którym oddychacie, w wodzie, którą pijecie i w chlebie, który spożywacie. Jestem w wielkim dziele stworzenia, które nigdy nie ustaje. Jestem pośrodku was, żywy, prawdziwy, rzeczywisty, z wieczystą Ofiarą Krzyżową w Eucharystii. Chcę, by świat wiedział najprędzej, że Bóg jest niezmienny. Nie zmienia się nigdy, ani się nie umniejsza Jego wiekuista Miłość ku ludziom.
Chcę, by świat wiedział, że nie kładę granic Memu przebaczeniu, i że nigdy nie zapytam syna marnotrawnego, w jaki sposób roztrwonił Moje dziedzictwo, ani zażądam od niego rachunku z jego występków. Chcę dostosować nowe Miłosierdzie do tego nowego pokolenia. Ludzie zwabieni dobrami materialnymi, oddalili się daleko ode Mnie, który jestem Królem zawsze przejrzystym i wszelkiego prawdziwego dobra. Ale zdobywszy takie doświadczenia niechże powrócą do Domu Ojcowskiego, bo godzina jest już późna. Ileż jeszcze czasu będę oczekiwał na tych swoich synów? Uczta gotowa, przygotowana szata i pierścień.
GŁOS BOŻY: Pragnę, by zaczęto studiować w świetle prawdy teologicznej każde słowo Rękopisu. Dam ci znaki niezawodne, którym nikt nie będzie sprzeciwiał się. Niech się tym studiowaniem zajmą najbardziej uczeni.
Ja: Panie, co ja tu uczynię, skoro żeś mnie nakazał ukrycie i milczenie?
N.M.P.: „„Wszystkim pokieruje Duch Święty, który porusza wszechświat stworzonyi świat dusz”,, Gdy złożyłam Bogu ślub dziewictwa, ukazał mi się Anioł i oznajmił, że mam zostać Matką. U Boga nie ma nic niemożliwego. Powinnaś temu uwierzyć.
GŁOS BOŻY: Pisz, dziś jest dzień łaski! Napisz przynajmniej to. Wybieram rzeczy najmniejsze i wzgardzone przez świat, by zadziwić wielkich tego świata. – Później znów Jezus zaczął mówić: – Im bardziej narzędzie wydaje się nieodpowiednie (później Jezus zmienił ten wyraz i kazał napisać „nieadekwatne”, bo tak będzie poprawnie) – do pracy, tym zręczniej Ja nim poruszam. Wszystko posłuży wykonaniu zamiarów Mojej Miłości.
GŁOS BOŻY: [26.11.1968] Porzuć wszystko, co stworzone, uformuj w swym sercu celkę ukrytą skryj się tam i myśl o Mnie Samym. Po zapowiedzeniu Matka Moja i Apostołowie zebrali się na modlitwie. Czyń podobnie, Bóg przemawia zawsze do ludzi w ten czy inny sposób, ale ludzie nie umieją uchwycić Głosu Bożego.
„Rękopis nie jest powieścią miłosną, lecz przywołaniem wszystkich, którzy go będą czytali, aby patrzyli prosto w Oblicze Chrystusa.”
Nie zwracaj uwagi na swoją nicość, kontempluj raczej Moją wielkość.
Ja: [8.12.1968] Kto wie jak będą przyjęte te słowa z Rękopisu, z powodu rozpowszechniania się ateizmu i materializmu obecnego. GŁOS BOŻY: Rękopis będzie przyjęty, jak promień światła i jak bicie Mojego Serca. Będzie wolny od krytyk i komentarzy, będzie jakby nowym Objawieniem Mojej niezmiennej Miłości ku ludziom, jakby wezwaniem do wszystkich, by chcieli powrócić do Mego Serca, tęskniącego za miłością. Pisz to wszystko, córko droga, pisz! Jest to nowa obietnica, jaką ci dziś czynię w święto Mej Matki Niepokalanej.
GŁOS BOŻY: [9.12.1968] Weź na siebie Moje jarzmo, czyli winy dusz kapłańskich. Pomóż Mi je dźwigać! Getsemani i na Kalwarii, wtedy i aż do skończenia wieków, ciężarem Moim była i będzie cała ludzkość. Tobie dam tylko małą część, dusze kapłanów. Tyś sama tego chciała i ta ofiara twoja napełnia wielką radością Moje Serce. Nie żądałem tego nigdy od ciebie, bo szanuję zawsze wolną wolę daną ludziom. Bierz ciężar i wstępuj razem na Golgotę. Musimy zostać otoczeni ciemnościami, jeśli chcemy by oni ,kapłani- byli światłem dla świata. Musimy cierpieć głód i pragnienie, jeśli chcemy by oni obfitowali. I wreszcie musimy umrzeć, jeśli chcemy, by oni żyli i byli przyobleczeni w biel czystości, musimy zgodzić się, by nas otoczono błotem i wzgardą. Wejdźmy razem na tę górę. Sama tego nie potrafisz, jesteś zbyt słaba, ale Ja ci podam rękę. Zawsze tak postępowałem z duszami ofiarnymi, biorąc je na ręce, jak matka niosąca swe dzieci. Jednak trzeba, by oni ,kapłani- wiedzieli, żeśmy razem cierpieli, za nich.
GŁOS BOŻY: [13.12.1968] Zbieraj najmniejsze słomki, bo one potem przemienia się w złoto i ofiaruj je w tych wielkich intencjach, bo życie składa się z małych rzeczy. A z maleńkich rzeczy Ja czynię wielkie, a im są mniejsze, tym większymi je czynię.
GŁOS BOŻY: Nie przejmuj się zbyt Rękopisem, bo wszystko stanie się samo.
Ja: Ale czyż nie potrzeba osądu innych, jak to było na początku żądane?
GŁOS BOŻY: To jest potrzebne. Nie z braku zaufania do tych dwóch Ojców, którzy uznali wiarygodność Rękopisu, ale dla ich pociechy i potwierdzenia.
GŁOS BOŻY: [24.12.1968] Daj klucz do twego serca Ojcu. Opowiadaj mu o Moich zamiłowaniach, o wszystkim, co dokonałem w tobie. Serce kapłana musi wzbogacać się w takie doświadczenia. Potem przez Sakrament Pokuty będzie rozdzielał pełnymi rękami ziarno zgłodniałym, pamiętając o Nowym Miłosierdziu, jakie chcę zastosować do tego nowego pokolenia.
Ja: Czuję się związana z obecnym Papieżem wielkim, głębokim uczuciem. Wiem, że cierpi bardzo. Modlę się i ofiaruję za Papieża. Czy jesteś zadowolony o Jezu? W dzień Bożego Narodzenia [25.12.1968], siedząc przed telewizorem, w oczekiwaniu ujrzenia Papieża, udzielającego błogosławieństwa „Urbi et Orbi”, miastu i światu, usłyszałam Głos.
GŁOS BOŻY: Oznajmij ludziom córko Moja, pokuj i radość. Przygotowuje się nowe świat, odnowiony w Miłości i przez Moje Wielkie Miłosierdzie. O koło 15-tej powiedział znowu: -Jakiejże wiary potrzebowała Moja Matka, by uznać w tym różowym kłębuszku ledwo Narodzonego Niemowlęcia swego Boga i swego prawdziwego Syna!
Ja: Ku memu zdziwieniu i podziwie wobec takiej poufałości Boskiej, usłyszałam takie słowa Jezusa:
GŁOS BOŻY: Na próżno teologowie starać się będą pojąć niektóre fenomeny mistyczne. Któż Mi przeszkodzi odnosić się poufnie do Mych stworzeń? Skoro one przyjmują Moją zażyłość, obchodzę się z nimi jak chcę i podobam sobie w nich.
W tyglu miłości, miłość cię pogrąża! Mędrcy szli za swoją gwiazdą i nie zbłądzili. – A każda dusza ma swoją gwiazdę. Błogosławione są te, które idą za swoją gwiazdą i dają się rozświetlić temu światłu.
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE — ROK 1969
Ja: [1.01 i 2.01. 1969+ Przed telewizorem słucham przemowy Ojca św. O pokoju, gdy nagle przemówił Jezus: „ Jesteśmy u początku świtu nowego Zmartwychwstania. (Potem dodał) –Mobilizujcie siły Kościoła” Chciałam prosić o wytłumaczenie tych słów, ale Jezus powiedział: „ To, czego ty nie rozumiesz, zrozumie Ojciec Święty.” Wyciągając rocznych patronów, dostałam w udziale Maryję Matkę Kościoła. Ogromnie się tym ucieszyłam.
N.M.P.: Powiedziała mi w nocy: „Córko Moja, gdy kusiciel będzie chciał cię dręczyć niepokojem, powiesz, że Maria, Matka Kościoła opiekuje się tobą. Będziesz Mnie odtąd nazywała tą nową nazwą, bo oddałaś się cała Kościołowi. Papież Paweł VI dodał ten diament do Mojej korony. Brakowało Mi go i jestem mu za to wdzięczna”.
GŁOS BOŻY: Kąkol wyrósł w ogrodach Kościoła, lecz teraz, gdy pszenica podrosła, nadeszła pora wyrwania zielska. To nieprzyjaciel posiał w nocy ten kąkol na Moich polach. Lecz świat obudzi się powoli!
Ja: Panie, a te wszystkie kary, o których mówiłeś w Rękopisie, czy przyjdą na ten nasz biedny i grzeszny świat? – Jezus odpowiedział mi na to po łacinie, a potem po włosku:
GŁOS BOŻY: „ Apud Deum misericordia et copisa redemptie!” U Boga jest Miłosierdzie i obfite wybawienie! Moje Odkupienie mogło wystarczyć do zbawienia tysiąca takich światów jak ziemia. Córko Moja, Ja jestem Miłosierdziem za życia i przy śmierci. Jestem Ojcem kochającym dla tych, którzy Mnie miłują i sędzią surowym dla odmawiających Mi miłości swego serca. Myśl tylko o Mnie. Powinnaś się zajmować rzeczami Ojca Mego, który jest w niebiosach. A ukaże ci Moją potęgę i Kim jest Ten, Który cię prowadzi. Nędza twoja jest wielka, ale Moje Miłosierdzie jest nieskończone.
GŁOS BOŻY: [7.01.1969]Wschodzi nad światem jutrzenka, jest to wschód nowego dnia! GŁOS BOŻY: [16.01.1969] Nie wysłuchuj nigdy ani słowa przeciw twemu Papieżowi, choćby nawet od twoich bliskich, bo Ja miłuję go, „miłością najszczególniejszą” (po raz trzeci Pan mi to powtarza). Jest on ofiarą czystą za pokój świata. Jest Pośrednikiem powszechnym, razem ze Mną, między Bogiem a ludźmi.
Ja: [31.01.1969] Co mam uczynić Panie, by odpowiedzieć na Twe niezliczone dary?
GŁOS BOŻY: Kochaj Mnie zawsze więcej i wciąż lepiej! Patrz tylko na Mnie! Słuchaj tylko Mnie! Służ tylko Mnie! Pocieszaj Mnie w trudnościach i podzielaj je ze Mną!
GŁOS BOŻY: *19.02.1969] Tak, jak z otwartej skały wypływa szybkie źródło wody zawsze przejrzystej i świeżej, tak z Mego Serca zawsze otwartego, wypływa Miłość ku ludziom.
Ja: [20.02.1969] Jezus wzywa mnie do złożenia Mu ofiary; „Będziesz odmawiała złożoną Mi ofiarę pobłogosławioną przez Ojca, przy każdym uderzeniu twego serca i za każdym twym oddechem”.
OFIAROWANIE:
Jezu, Oblubieńcze umiłowany, Tobie i razem z Tobą, oddaję się w dobrowolnej Ofierze Ojcu Niebieskiemu w intencji odnowy życia zakonnego i dla wzbudzenia Kościołowi kapłanów czystych i świętych. Przyjmuję, więc wszystko, co Ty Wielki i Najwyższy Boże w twej nieskończonej dobroci i Miłosierdziu, dla zbawienia wiecznego tych dusz uznasz za sprawiedliwe i konieczne zesłać mi doświadczenia — cierpienia fizyczne i moralne, opierając się nie na mojej ułomności ludzkiej, lecz na wiecznej potędze Twej Miłości ku nam. Niech to ofiarowanie się dochodzi do Ciebie, o mój Boże jeszcze częściej, niż uderzenie mego serca, poprzez gorejące ognisko miłości Niepokalanego Serca Marii, Matki Kościoła. A jeśli pokój świata zależy od świętości Kościoła, udziel mi przez zasługi Twej okrutnej Męki i śmierci na Krzyżu, by wszystkie dusze kapłańskie i zakonne były przyodziane czystością i świętością.
Ja: [27.02.1969] Zapytałam Jezusa, jaki tytuł ma mieć Rękopis i zaraz mi odpowiedział: „ Tytuł ma być taki: Jezus mówi do duszy. A potem Ojciec napisze pod nim jak zechce”
Piszę, więc do Ojca, ale obawiam się, że się omyliłam. A Jezus na to: „Czyż omyliłaś się, kiedy dotąd? Dlaczego więc miałabyś omylić się teraz? Ani ty, ani Ojciec nie omyliliście się nigdy!” I powtórzył: „Ma być: Jezus mówi do duszy” To jest tytuł, a potem Ojciec doda, co zechce.
Ja: [28.02.1969] Ujrzałam w nocy przepiękny Krucyfiks. Prawa ręka wolna od gwoździa trzymała pismo. Zapytałam, co to ma znaczyć i usłyszałam: „Rękopis jest w Mych Rękach, bo to jest Moje dzieło”.
GŁOS BOŻY: [6.03.1969] Moje Słowa są Boskim Posłannictwem, zapowiedzią radości, wesela, pokoju i zgody miedzy ludźmi. Dojdzie się do tego najpierw po wielkiej odnowie zniesionej przez ludzkość. Bo po Wielkim Piątku powstała chwalebna Niedziela Zmartwychwstania. Jeśli dotąd nie zniszczyłem świata to znaczy, że chce go odnowić. Stare drzewa potrzebują obcinania i oczyszczenia, by mogły wydać znowu nowe pędy. Stare zaś gałęzie i suche liście zostają spalone. Trzeba oddzielić kozły od jagniąt, aby jagnięta znalazły przygotowane obfite pastwiska, gdzie będą mogły swobodnie się paść i znajdą zawsze przejrzyste źródła wód zbawienia. Moja zbawcza Krew ożywi bezpłodne odłogi pustynne dusz. Krew ta będzie zawsze zraszać ziemie, dopóki pozostanie na niej, choć jeden człowiek do zbawienia. Córko umiłowana! Umarłem przecież na Krzyżu wśród tysięcznych mąk nie po to, by zaludnić duszami piekło, leczby napełnić wybranymi Niebo!
GŁOS BOŻY: „Obiecuję ci wielkie łaski dla tych, którzy przyczynią się w jakiś sposób do rozpowszechnienia Mego Posłannictwa Miłości”
Ja: *9.3.1969+ Daję dzisiaj taki tytuł: „Jezus przemawia do dusz”. A zaraz potem Ojciec dodał: „Niebiańskie Posłannictwo Miłości”.
GŁOS BOŻY: [15.03.1969] Wierz Mi naprawdę, córko Moja, że Ja potrzebuję Miłości tak jak zgłodniały potrzebuje chleba i jak spragniony potrzebuję wody, tak Ja potrzebuję Miłości.
GŁOS BOŻY: [19.03.1969] Obecny świat odnawia Moją Mękę. Ale nawet wtedy, gdyby wszyscy Moi kapłani opuścili Mnie, jak opuścili Mnie uczniowie i został przy Mnie tylko jeden z nich, bo na Golgocie zostałem tylko z samym Janem, Ja jednak odnowię świat.
GŁOS BOŻY: [3.04.1969] Pozwolę, by łódź Piotrowa zatonęła, lecz potem wyprowadzę ją w bezpieczne miejsce całą.
GŁOS BOŻY: [Wielkanoc, 6.04.1969] Teologowie i doktorzy prawa badają księgi, by odnajdować w nich prawdy odwieczne. Lecz Miłość nie znajduje się na stronnicach ksiąg, ani też Wiara! Stracili oni Miłość, a z nią również i Wiarę. A teraz jak dawni doktorowie Jerozolimscy, starają się przekonać lud.
Tajemnice należy przyjąć, jako taki i jako takimi żyć. Wiara jest darem Bożym, trzeba ją rozwijać i dać jej wzrost razem z miłością. Teolog szuka na stronicach ksiąg miłości, lecz dusza mistyczna Moja oblubienica, znajduje ją w swym sercu tak, jak gwoździe były wbite w Moje Ciało. Odnowa będzie jakby nowym stworzeniem i wtedy wielu uwierzy we Mnie.
Z takiego zła wyprowadzę tyle dobra. Teraz jęczycie jak rodząca. Płacze i smuci się cały Kościół, Papież, Lud Boży wobec takiej żałoby, takiego nieporządku ciążącego nad ludzkością. Lecz gdy się narodzi nowy człowiek, kiedy świat odnowi się w boleści i cierpieniu, wtedy wasz płacz zamieni się w wielką radość. Będzie to nowy dzień nowa epoka, która zmieni nienawiść w miłość, a ludzie staną się naprawdę braćmi między sobą w Imię Moje. Słowa Bożego nie zagłusza się, ani zamilcza, bo Słowo Jego jest wieczne, jak wieczną jest Jego Istota. Nie zmieniłem się w niczym! Jestem Miłosierdziem! Przebaczeniem i Miłością. Dobry Pasterz czuwa nad swoją trzodą, a owieczki słuchają Jego Głosu i będzie jedna owczarnia pod jednym Pasterzem. Czas się nie liczy, liczy się tylko wieczność. Gdy wszystko wyda się stracone, wtedy wszystko będzie zyskane.
Nie bój się mała trzódko. Jestem twym Odkupicielem i Zbawicielem.
GŁOS BOŻY: [7.04.1969] Tak, jak Apostołowie stali się posłańcami Dobrej Nowiny, wycierpiawszy wpierw wiele dla Mnie, tak to pokolenie, które cierpi i jest udręczone, stanie się płodnym nasieniem nowego życia, jakie przygotowuje się dla świata.
GŁOS BOŻY: [17.04.1969] Noście ciężary jedni drugich. Córko Moja, zarzuć zasłonę współczującą twych łez, na cierpienia dręczące Kościół w danej chwili, a spowodowane odstępstwem dusz Bogu poświęconych. Wylej na Moje Stopy olejek twych modlitw, za przykładem Magdaleny, by wiele grzechów zostało odpuszczonych. Pokusy przeciw cnocie czystości są zawsze najsilniejsze i bez szczególnej łaski i wielkiego czuwania, trudno jest duszy ostać się. Oto, dlaczego spowiednicy powinni być miłosierni z takimi duszami i pomóc im wszelkimi sposobami do powstania, zwłaszcza trzeba wzbudzić wszelką ufność ku Mnie, Który mogę i chcę dopuścić wszystkich do Mej uczty niebiańskiej.
Ja: [Zesłanie Duch Świętego, 25.05.1969] O, Jezu wzbudź Przewodnika, któryby zawiódł Twój lud do ziemi obiecanej. A Jezus mi odpowiedział: GŁOS BOŻY: „Moim Przewodnikiem jest Paweł VI, apostoł narodów. Gdybyż to słuchano jego słów. Ześlę Ducha Świętego, by odnowić oblicze ziemi i stanie się to jakby drugie Zesłanie. Czyś widziała Me Serce i jak jego promienie dotykają ziemi? A więc – Tak będzie! Z Mego Serca wyjdzie wielkie światło, by oświecić wszystkie ludy siedzące w ciemności grzechu i śmierci.
GŁOS BOŻY: [27.05.1969] Nie ukrywaj niczego, co ci mówię, bo wszystko jest ku pożytkowi całej ludzkości. To, co ci mówię, poufnie powtarzaj to jawnie, a co ci szepcę na ucho głoś na dachach.
Ja: [1.08.1969] – Siedzę przed telewizorem. Papież jest w Afryce i tłum wita go z umiłowaniem. – A Jezus mówi: „Kościół tryumfuje! Oto nowy zasiew. To znaczy mobilizować – wszystkie siły Kościoła!”
GŁOS BOŻY: [16.08.1969+ Nie powinnaś odmawiać Zdrowaś wtedy, gdy Duch przemawia do ciebie. Jak szmer wiatru wśród jodeł, tak wieje ten łagodny wietrzyk, niosący ludziom Słowo Boże. Tchnie On łagodnie, by ożywić, ogrzewać i zapalać serce człowieka. Duch porusza i ożywia i daje życie każdej istocie istniejącej. Słuchaj zawsze Jego tchnienia.
GŁOS BOŻY: [8.09.1969] Jeśli nie wypada pragnąć objawień Bożych, gdy są one udzielane, to jednak trzeba je zawsze przekazywać.
Ja: [23.09.1969] Mój Boże! Czy ja potrafię się zbawić? Bo Kimże Jesteś Ty, mój Boże, a kim jestem ja?
GŁOS BOŻY: To jest prawdziwe światło, które oświeca. Nie można zaprzeczyć takiemu światłu, bo skoro żądano od ciebie wielkich rzeczy, powinnaś zaraz zaświadczyć tym sposobem, że Autorem tej książeczki Jestem Ja. Takie poznanie własnego Ja nikt nie może ci dać, ani książki, ani teologowie, lecz tylko Ten, Który powiedział: „Niech się stanie światłość i stała się”
Takie poznanie jest kontemplacją wlaną. Kontemplacja wlana to ten promień światła Bożego, który przenika duszę. Daje jej ujrzeć i poznać przez chwilę Boga takim, jaki On jest.
GŁOS BOŻY: [25.09.1969] Noc – Głos wołającego na pustyni, prostujcie drogi Pańskie……
Ja: Zapytałam- Panie, do kogo stosują się te słowa? – odpowiedział mi: „Do Rękopisu”.
Ja: [19.10.1969] Medytacja. – Rozważałam te słowa, ale nie umiałam dostosować ich do Rękopisu. Wróciłam potem do kaplicy na dalszą medytację. I znowu Głos dał się słyszeć i powtórzył:
GŁOS BOŻY: „Głos wołającego na pustyni, prostujcie drogę Pańską!”- Rękopis jest gotowy i Głos woła na zbiórkę. Posłannictwo zbawienia zostało powierzone pokornym i ubogim, bo oni zawsze Moimi uprzywilejowanymi. Nie jest on dla posiadających pieniądze i środki, podboje, lecz dla takich, którzy jak Ja na ziemi żyją w trudzie i ubóstwie. Pasterzom powierzyłem Posłannictwo głoszenia Dobrej Nowiny, a rybakom poleciłem założenie Kościoła.
Ja: (Zaczęła się Msza święta o godz.9-tej.) – Panie, czy mam zostać, czy też wyjść?
GŁOS BOŻY: Idź do celi, bo nie będziesz mogła słuchać jednocześnie dwóch głosów. Wróciłam wiec a Jezus mówił dalej: Przekaż Ojcu to, co ci mówię. Dobrze by było zakończyć Rękopis tym posłannictwem. Jest nie prawdą, że dzisiaj nie można już żyć w doskonałym ubóstwie, uległości i posłuszeństwie. Świat potrzebuje tego wielkiego i zdumiewającego przeciwieństwa. Nie dajcie się zwieść lub zasugerować przez złego ducha, który na wszelki sposób stara się zniszczyć w człowieku święte i Boże natchnienie, by oddalić go od dobra. Człowiek ubogi, pokorny i posłuszny jest mocą niezwyciężoną
Żyć w doskonałym ubóstwie w świecie szalejącym za przyjemnościami i luksusem, jest szaleństwem Krzyża, a szaleństwo Krzyża jest zawsze aktualne. Iść za Chrystusem Ukrzyżowanym jest odpowiedni na wszystkie czasy i na każdy dzieło.
Tylu jest fanatyków, którzy dla potwierdzenia swej idei umierają w prostocie głodząc się lub spalając. Tylko Chrystus nie znajduje teraz na świecie fanatyków, lub prawdziwych miłośników Swej Nauki i Swego Krzyża.
GŁOS BOŻY: [25.12.1969] Gdy obejmę w posiadanie, jaką duszę, poruszam nią we wszystkich kierunkach tak, jak każe wiać wiatrowi lub wstrząsam wodami morza. Wtedy taka dusza bezwiednie porusza się, mówi i działa, to Ja ją prowadzę. Wykonuje ona we wszystkim Moja Wolę, ponieważ Moc Miłości zlała razem nasze wole i wola słabszego ulega silniejszej Woli. Ty Boże, Jesteś Mocą Moją! Pamiętaj! Nigdy żadna modlitwa czy łza w intencji jakiejś duszy nie będzie odrzucona prze ze Mnie.
Jestem Dobrym Pasterzem, który zbiera dookoła siebie całą swą trzodę.
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE — ROK 1970
CZĘŚĆ PIERWSZA
GŁOS BOŻY: [1.01.1970] Zbyt zwlekacie z daniem poznania światu Mego Miłosierdzia, Mego Posłannictwa, Miłości i Przebaczenia. „ Wszystko stanie się samo!”(Kilka razy powtarzał to, wszystko stanie się samo!)
Ja: Co robić, by szerzyć Twe Posłannictwo, o Jezu? GŁOS BOŻY: Zacznijcie od nielicznych egzemplarzy.. Lecz nie trzymajcie zamkniętego w szufladzie, „Mego Posłannictwa Miłości i Przebaczenia”. Mówcie…Działajcie… Mógłbym rozesłać Moje Posłannictwo aż do najdalszych krańców ziemi i Aniołowie Moi byliby posłańcami, lecz Ja chcę waszego współudziału!
GŁOS BOŻY: [6.01.1970+ Zażyłość z Bogiem! Do Moich Aniołów i do wybranych przemawiam bez słów, lecz by rozmawiać z synami ludzkimi, Słowo stało się Ciałem!
Ja: [11.1.1970] Przygotowuję „Pójdź ze Mną”, które potem będzie poprawione, bo Jezus Sam powie mi:, co mam „usunąć”, a co „dodać”. Teraz mówi: GŁOS BOŻY: Wielu kapłanów, czytając te stronnice, uderzy się w piersi i powiedzą za Longinem: „Naprawdę, Ten jest Synem Bożym”. Okażę ci Moc Moją i ujrzysz całe tłumy spragnionych pokoju i miłości jak zasiądą przy studni Jakubowej, prosząc o tę wodę, która wytryska na żywot wieczny. „Daj Mi duszę, wszystko inne zabierz”!
GŁOS BOŻY: [24.01.1970+ Duch Mój tchnie na cztery strony świata! Przywołam do Siebie wszystkie narody!
GŁOS BOŻY: [4.02.1970+ Nadeszła godzina „Pójdź ze Mną”. Nadeszła pora rozszerzać je! Wystarczy na razie 50 egzemplarzy, reszta stanie się samo. „Pójdź ze Mną” poprze słowa Papieża o celibacie kapłańskim. Jest pora narodzin „Pójdź ze Mną”.
GŁOS BOŻY: [14.02.1970+ Ciało Mistyczne Chrystusa musi być uratowane. Chcę „oczyścić” Mój Kościół i odnowić tę umiłowaną Oblubienicę Mego Serca! Chcę by wszyscy kapłani przywdzieli białą szatę godową. Ludzie żonaci niech nadal uświęcają się w świecie w swych małżeńskich warunkach, bo jeśli brak kapłanów w niektórych częściach świata, to Ja potrafię wzbudzić prawdziwych miłośników ubogiego Chrystusa i Niepokalanej Dziewicy!
Tym liczniejsze będą powołania kapłańskie, im dokładniejsze będzie to oczyszczenie.
Bowiem młodzież chce żyć życiem autentycznym. Uważam za brak zaufania do Mnie tę potrzebę, odczuwaną przez niektórych połączenia razem życia kapłańskiego z małżeńskim. „NIE MOŻNA DWÓM PANOM SŁUŻYĆ”
GŁOS BOŻY: Powiedziałem ci wczoraj, że chce oczyścić Mój Kościół, usunąć z jego oblicza wszelka zmarszczkę, by nabrał swej pierwotnej mocy i młodości.
N.M.P.: [[2200..0022..11997700]] Ster barki Piotrowej jest w Moich Rękach, bo jestem Maryją, Matka Kościoła i do Mnie należy troszczyć się o trzodę Mego Umiłowanego Syna.
Ja: [2.03.1970] Już od wczoraj rozpoczęłam nowe przygotowanie” Pójdź ze Mną”, tak jak Jezus chce mieć je. Pisząc, modlę się bardzo, by wiedzieć, czy naprawdę nadeszła godzina wydania.. bo czuję tyle leku i tyle… zawstydzenia! I oto pocieszył mnie w tym strapieniu najsłodszy Głos Jezusa mówiący do mnie…
GŁOS BOŻY: Pytasz się Mnie z naleganiem, czy nadeszła pora wydania „ Pójdź ze Mną”
„OTÓŻ NADESZŁA PORA, BY Z MEGO SERCA WYLAŁ SIĘ
BARDZIEJ GWAŁTOWNIE NIŻ WYBUCH KASKAD NIAGARY
NA WSZYSTKIE DUSZE POTOK MOICH ŁASK.
NIE MOGĘ JUŻ POWSTRZYMAĆ SIĘ OD DAWANIA, BO
LUDZIE SĄ SPRAGNIENI MIŁOŚCI I PRZEBACZENIA!”
GŁOS BOŻY: [5.03.1970] Żądam jak największego rozpowszechnienia „ Pójdź ze Mną”
GŁOS BOŻY: *7.03.1970 Podczas Drogi Krzyżowej+ Zadałaś gwałt Memu Sercu, gołąbko Moja! Czyż mogę odrzucić twe ofiarowanie się za dusze kapłańskie i twoje pragnienie dusz? A „Pójdź ze Mną” będzie to nagroda za twe ofiarowanie się! Wiele dusz podda się Mojej Miłości. Będzie to nowa umowa, nowe przymierze, nowe kapłaństwo!
GŁOS BOŻY: [9.03.1970+ Jakiż o dar uczyniłem ci? A tymczasem okrywam cię Mymi skrzydłami. A jeśliś cierpiała dla twego Boga fizycznie i moralnie, to czy wiesz, dlaczego? Nie jest rzeczą łatwą mieć do czynienia z pewnymi teologami, którzy wszystko przetrząsają i chcą odkryć znaki niebieskie.
Ja: [11.03.1970] „Pójdź ze Mną” zakończyłam. Kiedy mam je oddać?
GŁOS BOŻY: Jak najprędzej, córko Moja.
Na tym się kończy 1-sze wydanie „Pójdź ze Mną”. To, co następuje było dołączone do 3-go wydania.
CZĘŚD DRUGA
Ja: [12.03.1970] Dziś rano wręczyłam „Pójdź ze Mną” Ojcu. Wczoraj była niepogoda i nie mogłam wyjść, lecz Jezus powiedział mi: „Jutro będzie ładna pogoda”. I rzeczywiście, gdy wstałam rano i podeszłam do okna, Jezus powiedział mi: „Widzisz? Słońce świeci”. – Zeszłam do kaplicy i z Krucyfiksu (fresk po prawej stronie ołtarza) spłynęły na mnie fale prześlicznej woni, jaką już znam, a potem z okna w autobusie. To znak, że Jezus jest zadowolony. Położyłam się wczoraj wieczorem późno, bo kończyłam Rękopis, lecz zaledwie zgasiłam światło, ujrzałam przed swymi oczami związaną wiązkę wspaniałych białych lilii z zielonymi liśćmi. Światło było zgaszone, ale ja nie spałam. Te lilie były nieopisanej piękności.
Dziś samo wspomnienie tego napełnia mnie radością. Wreszcie znikły, by jeszcze raz ukazać się przed mym zachwyconym wzrokiem. A potem, wiązanka innych kwiatów nieznanych. Były również przepiękne, koloru żółto złocistego i pobłyskiwały. O, czyżby to były kwiaty z grządek niebiańskich? Powiedziałam sobie i zaraz usnęłam głębokim snem.
Wspólnie z Ojcem obraliśmy piękną lilię na okładkę do książki, jako symbol czystości, jakiej Jezus pragnie dla duszy Jemu poświęconej.
N. M. P.: [[ 1144..0033..11997700]] Córko Moja (powiedziała mi to w nocy) nie wiesz nawet, jakie cuda zamierza uczynić Jezus Swoim Posłannictwem Miłości! Jest zadowolony z niego, muszę ci dodać otuchy, córko Moja!
Ja: O mój Jezu! Coś chciał jeszcze uczynić ze mną?
GŁOS BOŻY: Tylko jedną rzecz….
Ja: Płakałam dziś bardzo, ale czuję tak głęboką i wielką radość, bo: „wiele dusz odda się Jego Miłości”. „Pójdź ze Mną” będzie wydane i przebiegnie drogi świata. Pójdzie blisko i daleko, jak Tchnienie Ducha Świętego, działającego łagodnie i spokojnie.
Ja: [15.03.1970] – O Jezu! Czy słyszysz mnie? – „Słucham zawsze Moich stworzeń”. O Jezu! Jakim jesteś? Tak bym chciała Cię ujrzeć! – Usłyszałam odpowiedź:
JESTEM PIĘKNOŚCIĄ NIESTWORZONĄ, DOBROCIĄ NIESKOŃCZONĄ, MIŁOSIERDZIEM BEZ GRANIC, PRZEBACZENIEM JESZCZE NIGDY TAK NIEZNANYM, MIŁOŚCIĄ NIEPOJĘTĄ DLA ŻADNEGO UMYSŁU LUDZKIEGO!
Ja: [17.03.1970] Jezu, gdzie jesteś? Chciałabym zawsze być z Tobą, zawsze! Lecz dlaczego przychodzisz do mnie, Jezu?
GŁOS BOŻY: Bo ty szukasz Mnie wytrwale, a temu kto mnie szuka, pozwalam się stale odnajdywać. Nie ukrywam się przed tymi, którzy obierają przebywanie ze Mną! Objawię ci tajemnice. Istotę Mego Bytu!
GŁOS BOŻY: Przyjmuj zwierzenia czynione ci, ale nie szukaj. Szukaj tylko tych, które ci czyni twój Bóg. Odkryję ci jeszcze inne tajemnice. Istotę Mego Bytu!
Ja: Pomyślałam sobie, że muszę starać się by dojść do prawdziwego zjednoczenia przemieniającego, lecz Pan Jezus zaraz mi powiedział: „Jesteśmy już złączeni węzłem nierozerwalnym, dzięki temu darowi, jaki ci uczyniłem.”
Ja: Ale cóż ja Ci dam w zamian, o Panie?!
GŁOS BOŻY: Twoja wierność i stałe zaufanie dla Moich Słów! To Mi wystarczy!
N. M. P.: Powiedziała mi, że Jezus zdziała cuda ta książką „ Pójdź ze Mną”..
Ja: [19.03.1970] – Zbudzona nagle z głębokiego snu słyszę:
GŁOS BOŻY: Tak, jak w rzece mulistej, która przybiera, wody pienią się i pienią wciąż więcej…. Tak było z grzechami wszystkich czasów.
Ja: Czuję, że Jezus przemawia z Ogrójca. Wielkie światło wewnętrzne oświeciło mnie. Zapisuję te słowa, modlę się krótko i wracam do łóżka, bo jest bardzo zimno. Biorę różaniec w rękę, by odmówić część bolesną, lecz Jezus mówi:
GŁOS BOŻY: Pozostań ze Mną, bo już nie mogę naprawdę więcej. Tylko by patrzeć na Mnie, kontemplować Mnie. Chcę ci odkryć inne tajemnice. Istotę Mego Bytu! (już trzeci raz mi to powtarza) – Jako Bóg nie mogłem ani cierpieć, ani umrzeć, lecz jako człowiek niestety… Jakże drogą cenę muszę płacić za to, co chcę za wszelką cenę nabyć! Rzucono losy na Mnie! Zapłaci On cenę najwyższą!
Ja: Gdy skończyłam pisać te Słowa, Jezus dodał: „Teraz wracaj do łóżka, bo nie potrzebuję chorej, tylko zdrowej”! (to znaczy, że jest dla mnie jeszcze praca). Modliłam się długo współczując naszym smutnym czasom.
Ja: [20.03.1970] – Zaledwie zbudziłam się rano, odczytałam to, co napisałam o północy i prosiłam Pana o dar łez, bym mogła płakać razem z Nim.
GŁOS BOŻY: Nie jest o wcale konieczne! Chcę tylko odrzucenia grzechów (To znaczy, że trzeba tylko unikać grzechów). Potem przy Ofiarowaniu powiedział znowu: O TYM WSZYSTKIM, CO CI MÓWIĘ, CHCĘ BY WSZYSCY WIEDZIELI!…
Iluż to wątpliwościami i iluż sofizmatami obmurowuje się w swej drodze życiowej Mój Kościół, to moi kapłani chcą pozbyć się Prawdy i Wiary. Czy myślicie, że Moi kapłani mają czas, by rozmawiać ze Mną? Ja przychodzę do ciebie nie po to by poprawić twe wady, lecz dla wzajemnej miłości, by otworzyć przed tobą Me Serce, jak przed prawdziwą zakochaną, która żyje tylko dla swego Umiłowanego. Myśli tylko o Nim, szuka tylko Jego Miłości. Jego niepokoje i problemy, zajmują ją tylko. Przychodzę, jako przyjaciel do przyjaciółki, brat do siostry, oblubieniec do oblubienicy. Okazałem ci wiele zaufania, ale i ty Mi okazałaś. Trudno jest stworzeniu ludzkiemu uwierzyć w to wszystko, w coś ty w tym czasie wierzyła! O! Wiara! Do kogoż na ziemi zwrócić się po słowo pociechy? – To wszystko zasługuje na nagrodę i Ja, Bóg sprawiedliwy dam ci ją na pewno! Chcę ci ukazać Moje ludzki Serce w całej Jego czułości.
GŁOS BOŻY: [24.03.1970,Wielki Wtorek] Dzień ostateczny będzie wielkim dniem, w którym Miłość i Sprawiedliwość obejmą się w wiekuistej Miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Nikt nie będzie mógł powiedzieć, ze nie zaznał Miłosierdzia i Przebaczenia, bo właśnie w tym dniu pokaże się światu, jak bardzo Ojciec umiłował ludzi, aż do złożenia za nich w Ofierze Swego Umiłowanego Syna. – Przed końcem świata Ewangelia będzie głoszona wszystkiemu stworzeniu, tak, że nikt nie będzie mógł wymówić się nieświadomością.
Ja: [29.03.1970 Wielkanoc] – Spędziłam ten tydzień w niewymownych cierpieniach fizycznych i moralnych. Groziło mi zakażenie. Ale jak mogłam, ukrywałam w mojej wielkiej intencji, ale nawet Jezus był nieobecny i kazał się tak szukać i pożądać.. O mój Boże! Gdybyś mnie powiedział, jak Magdalenie „Mario” zawołałabym zaraz z niewymowną radością: „Mistrzu Umiłowany, to Ty? Powróciłeś nareszcie? ”Dziś Wielkanoc, dzień radości, a ja tak cierpię, ale nie tracę odwagi. Pod wieczór Jezus nie opierając się już szukającej Go miłości, powiedział: „Jakże lubię, gdy się Mnie tak szuka!”
Ja: [4.04.1970] – Cierpienia fizyczne i moralne. Wiem, że jestem przeczulona. Cierpię za jakąś duszę. Jezus wie o tym i mówi do mnie:
GŁOS BOŻY: Nie patrz na swe cierpienia, córko Moja, bo wielka będzie twa nagroda w Niebie. Wzrastaj w pokorze i w Miłości. Wszystko jest dobre dla tego, kto szczerze kocha Boga, a On umie wykorzystać Swoją chwałę każde cierpienie i każde ból zniesiony cierpliwie.
GŁOS BOŻY: [5.04.1970] Tak, jak ty oznajmiasz Mnie światu, tak i Ja ciebie oznajmię!
GŁOS BOŻY: [6.04.1970] Stworzyłem ciebie na Mój obraz i podobieństwo przez cierpienia, przeciwności i ból.
30
GŁOS BOŻY: [7.04.1970] Kiedy ci powiedziałem, że odbiłem na tobie Mój obraz, chciałem powiedzieć obraz Boga Miłości, ale nie obiecałem uwolnić cię od wszelkiej winy, wszelkiej wady, lecz że uczynię cię doskonałą w miłości? Tak! Dlatego nie obiecałem ci uczynić cię podobną aniołom na ziemi, lecz w niebie.
Ja: [11.04.1970] – Z powodu przykrości, jakie Ojciec miał z powodu „Pójdź ze Mną”, Jezus powiedział: „Baczność”! To godzina ciemności. Zazdrosny diabeł stara się przeszkodzić wydanie, lecz nie traćmy ufności. Jest rzeczą konieczną, by coś ludzkiego wmieszało się do rzeczy Boskich. Gdy byłem przybity do Krzyża, ileż to osób wierzyło we Mnie? Wszelkie dzieło Boże przechodzi przez Krzyż i sprzeciwy. Jest to Jego oznaką.
GŁOS BOŻY: [30.04.1970] Teologia chciałaby zamknąć Mnie w kole, lecz ja nie podlegam trwaniu czasu. (Mówiono właśnie, że objawienia trwają krótko. Jednak Jezus jest zadowolony pomimo przeszkód stojących). Jakże nędznie ludzie wyobrażają swego Boga i to nawet ci, którzy pędzą swe życie pochyleni nad książką. Ale Ja Jestem Panem Samego Siebie! Powstaną jeszcze liczne trudności i odmowy druk się będzie opóźniał. „ Lecz jest to dobrym znakiem”
Ja: [6.5.1970] – Jednak nic mnie nie pozbawia pokoju, trwam w ufności. Jeśli to jest Jego dzieło, bo to tak jest w rzeczy samej, to Pan potrafi doprowadzić je do wydania. I oto usłyszałam Głos; podczas, gdy myłam naczynia: – „Narzędzie służy póki jest potrzebne, a potem odkłada się je. Lecz artysta nie zapomni nigdy o swoim pędzelku, ani autor o swoim piórze”.
Ja: [22.05.1970] – Byłam przyjęta do kliniki na mały zabieg. Jestem sama i mogę modlić się długo i mówić wiele do Pana. O mój Jezu, dopomóż mi być taką, jaką chcesz mnie mieć, płomieniem miłości! – A Pan mi powiedział: „Powinnaś być łagodniejsza i współczuć siostrom dla ich win, bo nie wszystkim dałem dziesięć talentów”
GŁOS BOŻY: [30.07.1970] Słowa twe są pełne nadziei droga córko, boś uwierzyła we wszystko, co ci powiedział twój Bóg. Czyż Ja cię zawiodę? Nie było by to godne człowieka, a cóż dopiero Twego Jezusa! Wierz Mi nadal i ufaj, przekazując innym duszom tę nadzieję. Żyj w oczekiwaniu spełnienia się Moich obietnic. Życie twe niech będzie miłością.
Ja: [6.08.1970] – Niespodziewanie podczas błogosławieństwa Jezus powiedział: „Imprimatur przychodzi ku radości i pociesze Ojca” – Jak? Kiedy? Czy po mojej śmierci? Nic nie wiem.
GŁOS BOŻY: [8.08.1970] Nie żądaj niczego prócz miłości. Bo wielka jest Świętość Ojca Mego. Miłością przedwieczną umiłował cię, córko Moja i niczego innego nie żądam od ciebie prócz miłości. Od wieków umiłowałem cię. Umiej Mi oddać miłość za miłość.
Jestem Bóg zazdrosny i wymagający, doświadczam dusze, by przekonać, czy dają Mi szczere złoto, bo Ja im się oddaję cały.
Ja: [10.09.1970] – Mijają dni, nawet miesiące… Jakaż, jakaż oschłość! Jezus nazywa to zaćmieniem.
GŁOS BOŻY: Przecież słońce nie przestaje jaśnieć podczas zaćmienia. To tylko inne ciało niebieskie staje miedzy nim, a ziemią i zaciemniają jego widoczność. Są to zachmurzenia wiary.
GŁOS BOŻY: [2.10.1970] Ileż to razy zbliżałem się do ciebie z Moim Krzyżem, a tyś Mnie nie poznała?! Im bardziej dusza jest nędzna i grzeszna, tym większe ma prawo do Mego Miłosierdzia i Przebaczenia. Są to prawa nabyte przez syna marnotrawnego do uczty i szaty godowej.
ROZMOWY NIEBIAŃSKIE — ROK 1971
GŁOS BOŻY: [11.01.1971] Nadeszła godzina objawienia udręki Mego Serca!
GŁOS BOŻY: [14.01.1971] Nie odłączaj się ode Mnie! Trwajmy w poufnej rozmowie. Czuję potrzebę kochania cię. Czuje tę potrzebę, mówię ci Ja, Twój Bóg i Stwórca Wszechmocny, czuję potrzebę miłości oblubienicy. Może zapytasz Mnie zdumiona: „Jakże to?” Ale Ja potrzebuję miłości i to tak wiele…..Wiele! Potrzebuje tej całej miłości, jakiej Mi odmawiają, to też trzeba podwajać miłość. Któryż Bóg jest bliższy swemu stworzeniu ode Mnie? Dlaczego Mnie nigdy nie widzicie? Nie słyszycie? Nie zdajecie sobie sprawy z Mej obecności? Przechodzę w milczeniu pośród was, to prawda. Lecz w Mej obecności poruszyły się wody i wszystko pochłonęły. Poruszyły się niebiosa i zagrzmiał huragan, a wy nie zdajecie sobie sprawy, że to Ja przechodzę. Przechodzę szukając, prosząc, napominając, błagając. Przechodzę szukając miłości!
Ja: [4.06.1971] – Przeszło tyle miesięcy w zupełnym milczeniu. Jezus ukrył się i milczał. Cierpiałam bardzo przez cały czas, były to cierpienia fizyczne. A moralne przewyższały wiele tamte. Nagle dzisiaj, kiedy wcale o tym nie myślałam, Jezus rzekł: „Imprimatur upragnione przyjdzie za pośrednictwem P.V.G.”
Ja: [22.06.1971] – W sobotę 5.06.1971 roku; telefonuje do mnie Ojciec, bym zgadła wielką i piękną wiadomość. A ja zaraz mówię, że otrzymano Imprimatur za pośrednictwem P.V.G. Jestem szczęśliwa! Ale mam w sercu tyle goryczy, że nie daje mi to nawet zakosztować pełni tej wielkiej radości. Wypiłam z Jezusem kilka kropli z tego kielicha w Getsemani, kosztując niewdzięczności ludzkie… Ojciec zajmuje się drukiem i resztą. A Jezus mówi, by dać tytuł: „Pójdź ze Mną”.
Ja: [13.07.1971] – Jeszcze tyle doświadczeń fizycznych i moralnych, tyle tego, myślę, iż wkrótce przyjdzie Oblubieniec.
GŁOS BOŻY: Wybrałem cię na Moją głosicielkę, więc musiałem urobić twe serce według Mego Serca. A tak wielka różnica między Sercem twego Boga, a sercem ludzkim. Córko Moja! Czynił dobrze, a otrzymał w zamian tylko niewdzięczność! Córko Moja, kocham cię przecież. Wielka jest twoja gorycz, ale twe serce staje się podobniejsze do Mego.
Siostra: [14.07.1971] Słowa moje oraz Jezusa i twoja ofiara, wszystko to będzie wkrótce podane do ogólnego użytku. Jak to sobie wyobrażam? O, co za Łaska!
Ja: Opóźnienia niewytłumaczalne ze strony drukarni, długie oczekiwanie korekty. Korekta nadeszła poplamiona tam, gdzie Jezus mówi o ubóstwie *9.10.1969+ i wiele innych niestosowności daje jasno zrozumieć zazdrość szatana.
Wreszcie list Ojca, że wkrótce „Pójdź ze Mną” będzie w księgarni. Raduje się on na myśl, że wbrew tylu różnym krążącym posłannictwom, tu mówi się zawsze o Miłosierdziu, Dobroci i Przebaczeniu. Wkładam list do koperty i słyszę:
GŁOS BOŻY: I tak naprawdę będzie! Zwycięży Moje Miłosierdzie, bo ludzie nie pozostaną głusi na Moją Miłość! GŁOS BOŻY: [22.09.1971] Córko Moja! Twoje uczynki, choćby pozornie zdawały się nie udane, w rzeczywistości nie są takie, by były natchnione czystą intencją podobania się twemu Bogu. Jak oblubienica przystrojona klejnotami, tak się ukaże twa dusza w Obliczu swego Pana.
III.. POSŁANNICTWO Z NIEBA RADOŚCI W CIERPIENIU
OBJAŚNIENIA:
Siostra – oznacza głos zmarłej siostry
Ja – oznacza słowa samej autorki
N.M.P.- oznacza słowa Matki Najświętszej
GŁOS BOŻY – oznacza słowa Boskiego Mistrza
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z DUSZĄ JEJ ZMARŁEJ SIOSTRY – ROK 1967
ROZMOWA MIĘDZY SIOSTRĄ ZAKONNĄ A DUSZĄ Z CZYŚCA WSTĘPUJĄCĄ DO NIEBA
Siostra: Kochaj swe powołanie.. O, gdybyś mnie zobaczyła!
Ja: Ale czy to ty?
Siostra: Tak, to, ja, ale nie możesz mnie zobaczyć, Jestem duszą błogosławioną.
Ja: Ziemia dała ci tyle cierpienia i cierni.
Siostra: Dziękujmy Panu za to, bo inaczej zbyt przywiązałabym się do przemijających rzeczy tego świata. Jestem teraz w miejscu rozkoszy!
Ja: A więc jesteś w niebie?
Siostra: Nie! Jeszcze nie. Ale się raduję, a cóż to będzie potem w niebie? Raduję się, bo cierpię i cierpię, a im więcej się raduję, tym więcej cierpię.
Ja: A sąd? Siostra: Właśnie! Miłosierdzie Boże jest jakby mamusia, która mówiła, pieszcząc swe dziecię: „Biedne maleństwo tyś nie zrobiła tego umyślnie”!
Ja: A nasze winy?
Siostra: Pan mówi do diabła: „ To twoje dzieło”! Wszystko polega na tym, by z całego serca należeć do Chrystusa przez całe życie.
(ROZMOWY OD 30.07. DO 7.08. 1967)
Siostra: Jestem bliżej Boga, niż ty jesteś siebie samej, bo żyję w Bogu. Chwalmy Pana! Jestem coraz bardziej szczęśliwa.!
Ja: Jesteś w Niebie? Siostra
Siostra: Nie! Ale mało mi już brakuje dzięki Mszom świętym Gregoriańskim.
Ja: Czy aż tak skuteczne są te Msze święte? Siostra: O, tak bardzo! Jedna Msza św. wystarczyłaby do wprowadzenia do nieba, lecz Pan rozdziela zasługi Najświętszej Ofiary według potrzeb Kościoła.
Siostra: [10.08.1967] Jaśnieję wieczną młodością.
Ja: [10.08.1967] Powiedz mi coś napotkała przy swym zgonie?
Siostra: Nieskończone Miłosierdzie, dwie ręce miłosne i Serce bijące Miłością!
(Obudziła mnie w nocy wołając…..)
Siostra: Dlaczego nie kochacie Boga? Ja umieram z miłości!
Ja: Czy wiele dusz pozostaje dłużej w czyścu pomimo tylu Mszy, świętych, które za nie odprawiają?
Siostra: Tak! Ale moja dusza skazana na krótko. Chciałabym wyniszczyć się z miłości!
Siostra: [11.08.1967] Nie obawiajcie się cierpienia, bo nie jest godne… nie jest godne… Takim jest dobro, które mnie oczekuje, że wszelki trud jest mi miłym! Będę z wami zawsze! Tak wielką łaskę czyni wam Bóg. O, gdybyś mnie ujrzała! Jestem jak kielich napełniony na ¾ pełen rozkoszy! Miał rację św. Paweł mówiąc, że oko ludzkie nie widziało i ucho ludzkie nie słyszało, co Bóg przygotował dla swoich wybranych. To prawda! A więc, coraz wyżej! Nie płacz nade mną, chyba z miłości i wdzięczności ku Bogu.
Siostra: [12.08.1967] – (Powiedziała o wschodzie) – Jestem błogosławiona! Jeszcze wyżej! Im bardziej się wznoszę, tym więcej zwiększa się moje męczeństwo miłości. Proś Matkę Najświętszą, która tyle uczyniła dla mnie, bym prędzej weszła do nieba.
Ja: [13.08.1967] Czy będziesz w niebie na 15-ego sierpnia?
Siostra: Przypuszczam, dam ci znad (odezwała się w nocy). Słucham twego tchnienia…. Jaśnieję jak gwiazda….. Ten pokoik to moje niebo. Mieszkam tu razem z tobą!
Ja: W tym pokoju niebo? Siostra: Tak, bo dusza w stanie łaski jest niebem dla Jezusa.
Siostra: [14.08.1967] – (Mówi o świcie) Jestem gwiazdą.
Ja: Nie śpię i widzę jak złoty punkt wzniósł się szybko ku niebu i zawisł na firmamencie.
Siostra: O, gdybyś wiedziała, jakie miejsce rozkoszy przygotował Pan dla tych, którzy Go kochają! Słusznie powiedział Apostoł, a ty powtarzaj to wszystko: Życie się zmieni….! Chwalmy Boga!
Ja: Jesteś już w niebie?
Siostra: Jestem pod drzwiami nieba…. Jeszcze mały krok. Czekamy na Królową!
Ja: [15.08.1967] – Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny – Jestem smutna, zaciska mi się w gardle i oczy mam pełne łez. Klęczę słuchając Mszy św. Jest godz. 10.00. Na „ Baranku Boży” wstrząsnął mną silny dreszcz, a w sercu czuję rozpalający rozpalający się wielki płomień miłości. Słyszę głos mojej siostry. Woła mnie po imieniu i mówi: Siostra: Weszłam do nieba w tej chwili (godz. 10.30; 15-go sierpnia 1967 roku) z naszą Królową i całym dworem wielbiącym… Aniołowie… Archaniołowie.. A ze mną Mamusia i Tatuś i zmarła przyjaciółka. Oto upadłam do stóp Trójcy Przenajświętszej, zatopiona w tym oceanie rozkoszy. Niebo na całą wieczność. Czy sobie to wyobrażasz kochana siostro? O, co za miejsce przygotował Pan dla tych, którzy Go kochają! – A ze mną Mamusia i Tatuś! Oto spotkamy się! Jest A…, zmarły brat, F… drugi braciszek i F … siostrzenica. Wszyscy jaśnieją wieczną młodością. Minęły bóle i przykrości ziemi, a moje łzy stały się perłami na mojej szacie. Miłosierdzie Pańskie na wieki wyśpiewywać będę. A ty pisz ognistymi literami o Miłosierdziu Pańskim i głoś to wszystkim ludziom. Oko ludzkie nie widziało i ucho ludzkie nie słyszało, co Pan przygotował dla swoich wybranych! Pisz, pisz, bo zapomnisz. To, co ci mówię, to wszystko prawda. To prawda, najprawdziwsza prawda, jak to, że dziś jest 15-go sierpnia 1967 roku. Wszystko, co ci dotąd mówiłam jest prawdą, przekonałaś się już o tym. Wierz, więc temu, co ci mówię teraz.- Z życia ziemskiego liczą się w niebie tylko nasze bóle i łzy. Dziękuję ci, że mnie podtrzymywałaś za życia. Ileż to razy mówiłaś mi, że każde westchnienie naszego serca znane jest Jezusowi! Miałaś rację! – Mamusia, Tatuś, F., A., F., wszyscy połączyli się w wiekuistej radości z innymi członkami naszej rodziny. Teraz w czyścu nie mamy nikogo naszego, ale módlcie się za inne tam dusze tam zatrzymane. Ileż to dobroci, jak wiele Miłosierdzia okazał nam Pan. A ja nie mówię ci żegnaj, tylko do zobaczenia! Chciałam cię zapalić miłością Bożą. Spędzę me niebo obok ciebie, będę ci pomagać, dawać święte natchnienia…. Prosiłam ot Pana. Kochaj bardzo Najświętszą Maryję Pannę. Jest to dla ciebie ten największy dzień, o który zawsze się tak bardzo modliłaś i cierpiałaś. To jest radość wielka.
Ja: Ileż to łez wylałam wtedy w kaplicy u stóp Jezusa. Mój Boże, jeśli tylko wszystko jest prawdą, jak ufam, to chciałabym umrzeć z miłości, bo już znieść nie mogę Twoich Boskich łask. Powróciłam do celi na Anioł Pański i zaraz usłyszałam Głos to Najświętsza Maryja Panna przemówiła do mej duszy:
N.M.P.: Tak, córko nie miej żadnych wątpliwości. Wszyscy w niebie, czekamy na ciebie.. Wypełnij wszystkie wole Jezusowe i zatop się w tym oceanie miłości.
Ja: Wieczór, *15.08.1967] – Wieczorem zakończyłam, przed pójściem do łóżka, tę jedną stronę mego życia. Czy to złudzenie? Czy to prawda? To Ty wiesz, o mój Boże! Ja wiem tylko, że Bóg jest nieskończenie lepszy i miłosierniejszy, niż my to w naszym ograniczonym rozumie pojąć możemy. Wiem, że Jezus nie daje się nigdy zwyciężyć w szczodrobliwości. Wiem, że pragnie On duszy i dlatego wierzę i ufam, że cała moja rodzina śpiewa odtąd w Jeruzalem kantyk miłości. Obudziłam się w nocy słysząc wyraźnie słowa:
Siostra: [16.08.1967] Światłości! Światłości! Światłości! Jezus powiedział do nas: „Przyjdźcie błogosławieni Ojca Mego! Wejdźcie do Nas! Do Radości Pana Naszego!” Teraz macie nas szukać w niebie. Nie należy już wspominać, jakimi byłyśmy, bo odtąd jesteśmy jak Aniołowie Boży.
Siostra: [18.08.1967] Nie miej żadnego pragnienia, Czytaj Mękę Pana! Odczytuj to, coś napisała, bo to jest prawdziwe. Niebo jest osiągnięciem wszystkich naszych pragnień. To też uczucia są tam wzmocnione. Jesteśmy tam wszyscy zjednoczeni!
Ja: Zapytałam, czy spotkam naszych zmarłych wujów, księży? Odpowiedziała, że tak. Zapytałam jeszcze: – Powiedz mi, jak się czułaś w swej ostatniej godzinie? Odpowiedziała mi:
Siostra: Tyle razy już ci to mówiłam. Był obok mnie Anioł Stróż i Najświętsza Maryja Panna, która ocierała moje łzy i mówiła: „Odwagi córko! Jeszcze trochę, a potem szczęście wieczne”- Zaprowadziła mnie potem do Jezusa. Widzialnymi Aniołami byli obok mnie…..(wymieniła tu osoby przyjazne). Mam piękne miejsce w niebie. (Powtarzała mi to wiele razy) Radości są tu rozsiane pod naszymi stopami.
Ja: Obudziłam się nagle, jakby pod dotknięciem niewidzialnej ręki i liczyłam uderzenia zegara. Była północ.
Siostra: To ja. Powiedziałam ci i jeszcze raz powtarzam – jestem w niebie!
Ja: (z troską) A inni?
Siostra: Oni również są w niebie. Widzę kolumnę złożoną z mnóstwa dusz eterycznych i z Aniołów. W świetle jasnego poranka unosi się ona ku niebu. Wszystko coś napisała jest prawdą. Prosiłam wczoraj N. M. P. by ci dała poznać Prawdę. To Maryja czyni ci tę łaskę, by cię upewnić.
Ja: Jeśli to ty jesteś siostro, dlaczego nie pokażesz się mi? Siostra: Nie mogę ci się pokazać, bo byś umarła!
Ja: Dlaczego?
Siostra: Bo nie zniosłabyś mego blasku. Jezus liczy wszystko, nasze trudności, nasze boleści, nasze łzy i pokusy zniesione z uległością i ufnością w Panu. Temu wszystkiemu Bóg wyznacza wielką nagrodę chwały. Łzy moje są drogimi kamieniami na mojej sukni. Tak, w niebie każda chwila jest początkiem nowej radości i naszego zachwytu. Niebo? Już sam uśmiech naszej Królowej, to niebo! Gdy Ona się uśmiecha, jasne promienie emanują od Niej i oświecają ziemię. Nie ma przykrości, nie ma łzy, którą by N. M. P. nie zebrała swoją litosną ręką, by ofiarować to Jezusowi.
Ja: [21.08.1967] Dziś jestem pełna radości, ale dlaczego?
Siostra: Radują się kości poniżone! Są to odbłyski nieba. Zasiądziesz z nami na wiecznej uczcie w radościach bez końca.
Siostra: [23.08.1967] Miłości! Miłości! Miłości!
Ja: Miłość? – Czym jest miłość? A czym jest ogień? Co czyni ogień? Pali, spopiela, niszczy, pożera. Oto Miłość!
Siostra: O, powiedz wszystkim, by nie marnowali darów Bożych! Czy wiecie, czym jest Królestwo Boże? Co się traci, tracąc Je? Czyż nie mówi Ewangelia, że powinno się sprzedać wszystko, by kupić takie pole?
Siostra: [29.08.1967] Jesteśmy wszyscy sługami Bożymi. Każdy otrzymuje własną miarę pełną, napełnioną, przepełnioną. Każdy jest szczęśliwy i nikt nie zazdrości drugiego. Siostra: [5.09.1967] Gdyby wszyscy ludzie na ziemi mogli ujrzeć szczęście tego Królestwa Niebieskiego, cała ludzkość, dobrzy i źli, zapragnęliby umrzeć w jednej chwili, aby je posiąść. Jestem w niebie, ale nie chcę tam pozostać bezczynnie. Przecież zawsze pracowałam. Uświęcenie wszystkich leży mi na sercu. Miłość nie jest kochana! Jakich to rachunków zażądał Pan? Żadnego!
Ja: Co to były za rachunki?
Siostra: Jezus nie zajmuje się matematyką. Zapytał mnie tylko, czy Go kochałam.
Siostra: [7.09.1967] Pan jednych uwielbił za pokorę, innych za miłość bliźniego. Mnie zaś Pan uwielbił za moją wielką nędzę, bo nic innego Mu nie przyniosłam. Przyjął ode mnie nawet to. Widzisz, więc, że nie ma niczego, absolutnie niczego, co mogłoby nas oddzielić od Miłości Bożej. Są to tylko próżne wymówki, gdy się mówi: ja nie mogę, ja nie wiem, nie jestem cnotliwa jak ten, czy inna święta. Takie wymówki są tylko słabą i złą wolą.
Siostra: [8.09.1967] Gdy byłam na ziemi mało czyniłam dla braci, za wyjątkiem tego, co mogłam zrobić dla dzieci. Teraz w niebie chcę pracować, chce przeniknąć serca wszystkich ludzi, by zapalić ten wielki płomień Miłości do Boga…. Bo Miłość nie jest kochana!
Siostra: [9.09.1967] –O świcie – Nikt z nas tu nie może już wzrastać w chwale. Tu już nie ma wzrostu! Jesteśmy wszyscy jak gwiazdy na firmamencie Bożym. A przecież nigdy jedna gwiazda nie powie drugiej: ja jestem piękniejsza od ciebie, bo każdy osiągnął tu swą pełna miarę, a inna nie pasowałaby już do mnie. Zostałam uniesiona w górę na gruzach mojej nędzy. Bóg chce tylko, by Go kochano, resztę uczyni On Sam!
Siostra: [10.09.1967] Gdyby każdy mógł ujrzeć wspaniałość własnej duszy, stworzonej na podobieństwo Boże, a także duszy bliźniego, ileż grzechów przeciwnych miłości zostałoby cofniętych. Powinniśmy czcić i kochać dusze, jako arcydzieła Boże.
Siostra: [11.09.1967] Otrzyjcie wasze łzy, myśląc o tym, czym, czym my się wszyscy tutaj radujemy. Wiem, uczucie wasze ku zmarłym jest wielkie. Widzicie wciąż ich postacie, głos ich dźwięczy nadal w uszach waszych i tęskno wam bez nich. Lecz wiara oświeca. Nadzieja podtrzymuje, a miłość rozpala. Chciałabym, byście nas oglądali takimi, jakimi teraz jesteśmy, stworzenia nowe. Życie się zmienia! Jesteśmy w świetle i miłości!
Siostra: [14.09.1967] Mój dzień jest bez końca, bo słońce nie zachodzi nigdy w Królestwie Miłości! Każdej chwili Bóg stwarza nowe radości dla swych wybranych. Tego bym pragnęła, aby mój głos i to wszystko, co zapisujesz dzień po dniu, doszło do wszystkich ludzi. Miłość nie jest kochana! Starajcie się ukochać Miłość!
Siostra: [16.09.1967] O, to pierwsze spotkanie Jezusa z duszą! Chciałabym umrzeć na nowo, by to przeżyć jeszcze raz! Im bardziej oskarżałam siebie, tym bardziej Jezus tłumaczył mi mówiąc, że przecież nie uczyniłam tego umyślnie! Jakże prawdziwe są słowa ewangeliczne: „Ależ Panie, kiedy ja to wszystko uczyniłam! Właśnie to… i wtedy, bo coś uczyniła najmniejszemu (mam na myśli moje uczennice), toś Mnie uczyniła! Tym sposobem byłam dopuszczona prędko do posiadania Boga, w całej Jego wspaniałości. Lecz, gdyby ci dano dostęp do kryształowego pałacu, pełnego jasności, a czułabyś, że masz jeszcze trochę kurzu pod stopami, na pewno szukałabyś wycieraczki, aby wytrzeć nogi. Tak i ja zatrzymałam się w przedpokoju, ale umierałam tam z miłości. To było moje prawdziwe męczeństwo. Miłości… Miłości…!!
Ja: Czy tak trudno jest kochać?
Siostra: Dobrze się zna miłość światową. Miłość jest największym darem, jaki Bóg uczynił człowiekowi. A jednak, jakież to miłości istnieją? Miłość zwodnicza i nieporządna stworzeń… egoistyczna miłość własnego „ja”, zamiłowanie do własnych interesów, własnej wygody umiłowanie pieniądza, umiłowanie wyższych urzędów i tak dalej. Tylko prawdziwa Miłość nie jest kochana. Trzeba kochać prawdziwa Miłość! Starajcie się, aby wszyscy kochali prawdziwa Miłość!
Siostra: [19.09.1967] Nie jestem Aniołem! Jestem światłością i miłością! Jestem posłanniczką pokoju i miłości!
Siostra: [22.09.1967] Kochaj miłością niezmierną N. M. P., bo Ona kocha dusze wasze miłością bez miary Przygotowuje Panu lud nowy, nowe i święte pokolenie. Niemowlęta będą wielbiły Imię Jego! Nowe Jeruzalem ziemskie, będzie początkiem Niebieskiego.
Siostra: [29.09.1967] Nie zamykajcie w zeszycie Głosu Bożego, nie zakopujcie w ziemi jego darów. Jak bardzo powinniście uważać na moje słowa? To, co się czyta w książkach jest owocem długich rozważań, głębokich studiów, umartwień i modlitwy. A moje słowo jest echem Słowa Bożego, doświadczeniem duszy, która niedawno opuściła świat i żyła przedtem z wami. Powinniście przyjąć te słowa z wiarą i wdzięcznością. Są świeci
kanonizowani przez Kościół i wyniesieni na ołtarze. Są też kanonizowani ustami Jezusa. Ja jestem jedną z takich i wcale nie mniej piękna, ani mniej ukochana od tamtych! Chciałabym móc oddać tu w niebie Jezusowi Miłość za Miłość! Oto, dlaczego wciąż krążę szukając miłości. Kanonizowała mnie miłość i boleść.
Ja: Szczęśliwa jesteś. Ale jaki będzie nasz los?
Siostra:[9.10.1967] Powiedz mu…, by mnie nie uważał za świętą, bo ja świętą nie jestem.
Siostra: Będzie też szczęśliwy, podobny do tego, jeśli wytrwacie w miłości Bożej. Będziecie też szczęśliwi przez miłość i boleść. Gdy weszłam do nieba, towarzyszyła mi Maryja i przedstawiła Jezusowi mówiąc: „ Oto przyszła ona z wody wielkiego!” A Jezus powiedział mi: „Chodź umiłowana Serca Mego!” Potem, rozkładając swe ręce i pokazując Swoje Królestwo bez granic, mówił jeszcze: – „Pozostań z Nami”- A ja zaczęłam odmawiać „Moja wina” zawstydzona i upokorzona. – O, gdybym była bardziej Go kochała i służyła Mu wierniej za życia! Ale Jezusowi wystarczyło to i zadowolił się odrobiną mojej dobrej woli.
Siostra: [1.11.1967] Żyjemy tu w prawdziwym znaczeniu tego słowa. A ileż to trupów chodzi drogami świata! Jakżesz trzeba się modlić za ten biedny świat.!!
Ja: [20.12.1967] Zapytałam ją, dlaczego teraz nie słyszę już jej głosu? – Odrzekła mi:
Siostra: „Umieściłam cię już w objęciach Miłości, jesteś tam jak w objęciach najbardziej kochającej matki. Czy nie czujesz tego?”
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM ORAZ DUSZĄ JEJ ZMARŁEJ SIOSTRY BĘDĄCEJ JUŻ W NIEBIE – ROK 1968
Siostra: [13.03.1968] Panu pilno jest wylać na świat upusty swego Miłosierdzia, lecz świat nie jest gotów przyjąć je! Trzeba, by świat przygotował się na przyjęcie Wielkiego Posłannictwa Miłości.
GŁOS BOŻY: [9.05.1968] Oto ptaszki powietrzne śpiewają i głoszą, że Ojciec Niebieski myśli o utrzymaniu ich. To samo mówi nam lilia polna, że choć nie pracuje, ani przędzie, a nawet Salomon w całej swej wspaniałości nie był nigdy tak pięknie przyodziany, jak one. – A co mówi człowiek, stworzony na Mój Obraz?
GŁOS BOŻY: *31.05.1968] Droga córko Moja, na tym świecie nic innego nie mogę ci ofiarować, jak koronę cierniową, trzy gwoździe, Krzyż i włócznię. Ja: Pytam Jezusa, czy ogień czyśca jest prawdziwym ogniem jak na ziemi? Odpowiedział mi:
GŁOS BOŻY: Nie ma tam drzewa, ani węgla, lecz jest to ogień o wiele potężniejszy, niż te materiały palne. Przecież słońce nie jest ani drzewem, ani węglem. Ten ogień jest przeznaczony na wyniszczenie w duszy przez gorące pragnienie posiadania Boga, nawet najmniejsze winy, najmniejsze niedoskonałości, bo świętość Boga jest tak wielka. Gdyby Moi święci i Moi wybrani mogli powiedzieć ludziom na ziemi, że ogień czyścowy jest tak wielką męką, to na pewno ludzie przez swoje przykładne życie staraliby się za wszelką cenę, uniknąć tego cierpienia.
Siostra: [19.06.1968]- Woła w nocy: „To ja! Przyszłam pocieszyć cię trochę”.
Ja:, O, dlaczego nie mogę cię zobaczyć? Tak tego pragnę!
Siostra: Czy może, kto żyjący, patrzeć na słońce?
Ja: Na słońce nie, ale na ciebie?
Siostra: Otóż my jesteśmy promieniami tego słońca!
Ja: Powiedz mi, czy Jezus jest ze mnie zadowolony? Co mam jeszcze robić?
Siostra: Jezus nie żąda niczego, nad coraz to większą miłość. „Pracować zawsze dla coraz większej chwały Bożej! Jest to wskazówka dla ciebie i dla wszystkich innych”
GŁOS BOŻY: [1.07.1968] Mam w ręku kielich rozkoszy. Chciałem go wylad na dusze, ale żadna z nich nie chce go przyjąć. Odmawiają przyjęcia! Wszyscy boją się Mnie i mego Krzyża. Unikają Mnie; jak gdybym to Ja sam był przyczyną zła na świecie.
GŁOS BOŻY: [1.08.1968] Pukam do drzwi serca wiernego, by Mi otworzyło, pragnę miłości! Chcę kochać, usycham z miłości i nie mogę dłużej czekać. Nazwali Mnie „szalonym” i takim jestem! Czy pamiętasz, jak Mnie ubrali dnia pewnego w szatę białą i pluli na Mnie?, bo byłem uznany za szaleńca! O, szaleństwo z Miłości!
GŁOS BOŻY: [18.09.1968] Napisz: To jest dzień łaski! Napisz przynajmniej, że wybieram rzeczy maluczkie i wzgardzone od ludzi, by zawstydzić wielkich tego świata!
GŁOS BOŻY: [ 20.09.1968] Kiedy się narodzi nowy człowiek, kiedy świat odnowi się przez boleść i cierpienie, wtedy wasz płacz zamieni się w wielką radość.
GŁOS BOŻY: [21.09.1698] Na tym brzegu jaśnieje Słońce Sprawiedliwości.
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM – ROK 1970
GŁOS BOŻY: [13.03.1970] „ Ja jestem Pięknością niestworzoną, Dobrocią nieskończoną, Miłosierdziem bez miary. Przebaczeniem nigdy nie znanym i Miłością nie pojętą żadnemu ludzkiemu umysłowi”
GŁOS BOŻY: [30.07.1970] Słowa twe droga córko są pełne nadziei, boś uwierzyła temu, co ci powiedział twój Bóg. Czyż pozwolę, byś się zawiodła? Nie byłoby to godne człowieka, a tym bardziej twego Jezusa. Wierz dalej, ufaj i przekazuj innym duszom te nadzieje. Pan ma swoją godzinę (Przedtem Jezus mówił Bóg się nigdy nie spieszy) A wpierw Pan powiedział: Będziecie mieli przewrót!- Wszystko jest możliwe wierzącemu! „Błogosławieni, którzy uwierzyli tym Moim Słowom”. Jak prorocy ze Starego Testamentu żyją w oczekiwaniu wypełnienia Moich obietnic. Miłość jest twoją drogą.
GŁOS BOŻY: [2.10.1970] Im bardziej dusza jest nędzna, tym większe ma prawo do Mego Miłosierdzia i Przebaczenia. Syn marnotrawny zdobył pewne prawo do uczty, szaty godowej i pierścienia.
ROZMOWY SIOSTRY ZAKONNEJ Z JEZUSEM, JEGO MATKĄ I DUSZĄ JEJ ZMARŁEJ I JEDYNEJ SIOSTRY – ROK 1971
GŁOS BOŻY:[14.01.1971] Potrzebuję miłości tak bardzo! Potrzebuję wszystkiej miłości, której Mi odmawiają, dlatego trzeba podwajać miłość. Czyż Bóg nie jest bliski swemu stworzeniu? – Dlaczego Mnie nie widzicie? – nie słyszycie? – nie przejmujecie się Moją obecnością? Przechodzę pośrodku was, to prawda, ale wobec Mej obecności poruszają się wody i pochłaniają wszystko…. Poruszają się niebiosa i zrywa się huragan, a wy nie zdajecie sobie sprawy, że to Ja przechodzę! Przechodzę szukając, prosząc, napominając, błagając…. Przychodzę szukając miłości!
GŁOS BOŻY: [13.07.1971] Córko, kocham cię! Gorycz twa jest wielka, ale twe serce jest podobniejsze do Mego.
GŁOS BOŻY:[9.09.1971] Zwycięży Moje Miłosierdzie, bo ludzie nie będą już głusi na Moje wołanie Miłości!
GŁOS BOŻY: [3.10.1971] Dasz tej książeczce taki tytuł: „Posłannictwo z nieba radości w cierpieniu” Siostra: [5.10.1971]Warto było znieść to wszystko, coś wycierpiała!
N. M. P.: [66..1100..11997711] Przez dziewięć miesięcy kryłam w swym łonie Syna Bożego. Przyszedł potem na świat i po wielu latach okazał się ludziom Słowem i uczynkami. Tak też i ty długo trzymałaś w sercu swym Jego Słowo ukryte, lecz nadeszła godzina oznajmieniu tego Posłannictwa Wielkiej Miłości i Wielkiego Miłosierdzia dla całej ludzkości.
„NIE NALEŻY ZAKŁADAĆ GRANIC W OZNAJMIANIU TEGO CAŁEMU ŚWIATU!”
Ja: [16.11.1971 – godzina 11.45+ Kończę układać te książkę i podczas, gdy pisze pospiesznie słucham Jezusa mówiącego mi:
GŁOS BOŻY: „Nie zapomniałem o tobie! Wiem, że jesteś na ziemi i że pracujesz usilnie dla mnie”
OBIETNICE
NIEKTÓRE Z OBIETNIC PANA JEZUSA DOTYCZĄCE RĘKOPISU:
TYM, którzy będą go czytali, udzielę łaski skruchy i powrotu do Mnie.
TE MOJE SŁOWA spowodują w duszach wielkie skutki rzeczywiste, aktualne i wzruszające.
TEN RĘKOPIS przeniknie wszędzie: do więzień, do gospodarstw, do rodzin, do szkół i do domów zakonnych.
STANIE SIĘ ON VADEMECUM kapłanów i wiele dusz odda się Mojej Miłości.
Međugorje, 1. – 6. 8. 2010.
Dziecko Królowej Pokoju 