Dwa sposoby spojrzenia na objawienia

Papież Pius X pisał w encyklice „Pascendi dominici gregis”: „Albowiem Sobór Watykański tak postanowił:

„KTOBY POWIEDZIAŁ, ŻE NIE MOŻE TO BYĆ, ALBO ŻE NIE WYPADA, IŻBY CZŁOWIEK MIAŁ BYĆ PRZEZ OBJAWIENIE BOŻE POUCZANY O BOGU I O CZCI, JAKA MU MA BYĆ ODDAWANA, NIECH BĘDZIE POTĘPIONY”.

V Sobór Loterański 1513r, sesja II (15-16):

„Ponadto, gdyby którymś z nich w jakimś natchnieniu Pan objawił pewne rzeczy, które zdarzą się w Kościele Bożym – jak sam obiecał przez proroka Amosa, a i Paweł apostoł, pierwszy z kaznodziejów mówi: „Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie” – gorąco pragniemy, aby nie zaliczano ich do gromady bajarzy i kłamców ani w inny sposób im nie przeszkadzano.

Gaśnie bowiem łaska Ducha, jak świadczy Ambroży, JEŚLI ZACZYNAJĄCYM MÓWIĆ ODBIERA SIĘ FERWOR MÓWIENIA PRZEZ SPRZECIWIANIE SIĘ; I WTEDY SŁUSZNIE SIĘ MÓWI, ŻE KRZYWDA SIĘ DZIEJE DUCHOWI ŚWIĘTEMU.

W księdze Amosa (3,7) jest zapisane: „BO PAN BÓG NIE UCZYNI NICZEGO, JEŚLI NIE OBJAWI SWEGO ZAMIARU SŁUGOM SWYM, PROROKOM”. Pan Bóg się nie zmienia i przez wieki działa tak samo – tak jak Sam prowadził i pouczał Izraela przez proroków, tak samo prowadzi i poucza cały Kościół i poszczególne dusze.

Pkt. 26. „Masońskiego planu niszczenia kościoła” (zał. 1) stanowi:

POSŁUGIWAĆ SIĘ KOMISJAMI ŚWIECKICH ORAZ KSIĘŻMI O SŁABEJ WIERZE DLA POTĘPIANIA ORAZ DEZAPROBATY JAKICHKOLWIEK WIZJI BŁOGOSŁAWIONEJ MATKI CZY TEŻ JAKICHKOLWIEK RZEKOMYCH CUDÓW, SZCZEGÓLNIE ZAŚ ŚWIĘTEGO MICHAŁA ARCHANIOŁA. Możecie być pewni, że żadna z tych rzeczy nigdy nie uzyska aprobaty po Drugim Soborze Watykańskim. Następnie nazwać to nieposłuszeństwem (buntowaniem się) wobec władzy, jeżeli ktokolwiek będzie postępował zgodnie z tymi objawieniami lub będzie je rozpowszechniał, czy też chociażby myślał o nich.

Tych, którzy ulegli atmosferze wprowadzonej prze masonerię i twierdzą, że Pan Jezus będąc na ziemi zakończył Swoją mowę do ludzkości, Bóg poucza w orędziach do Anny A. (18.12.2011: „Nadszedł czas wielkiego oczyszczenia kościoła”)”

(..) Otóż mówię wam, że jeszcze raz wypędzę z moich świątyń faryzeuszy i uczonych w piśmie, bo pozwoliliście, aby moje stado rozproszyło się. (..) WYBIERAŁEM I NADAL BĘDĘ SZUKAŁ LUDZI PROSTEGO SERCA I PRZEZ NICH MÓWIĆ BĘDĘ, NIMI TEŻ BĘDĘ SIĘ POSŁUGIWAŁ. TAK BĘDZIE, DOPÓKI NIE NADEJDZIE ERA POKOJU. Wy, Moi powołani, zamiast wspomagać Moje „głosy”, stawiacie im przeszkody i lekceważycie Mój głos. ALE JA NADAL PRZEZ NICH MÓWIĆ BĘDĘ, A ONI BĘDĄ MNIE SŁUCHAĆ. WALCZYCIE NIE Z „HEREZJĄ”, A Z SAMYM BOGIEM.

Anna Katarzyna Emmerich o “nowym kościele”

Anna Katarzyna Emmerich (1774-1824), świętobliwa niemiecka mistyczka, miała wizje i mistyczne doznania, w których widziała narodziny tego co nazywa “mrocznym kościołem” oraz “czarnym, fałszerskim kościołem”.

Słowo fałszerski przywodzi na myśl coś więcej niż samo pojęcie fałszu (zawsze istniały fałszywe kościoły i fałszywe formy kultu); fałszerski sugeruje zamiar podawania się za autentyk, oryginał, oraz intencję imitowania rzeczy prawdziwej.

Nie rościmy sobie pretensji do posiadania zdolności interpretowania proroctwa z całkowitą trafnością, ani też nigdy nie opieraliśmy na proroctwach naszej argumentacji i sposobu przedstawiania poszczególnych zagadnień. Tym bardziej nie zamierzamy teraz “stwarzać precedensu” opartego na wizjach Anny Katarzyny Emmerich, gdyż próba zinterpretowania proroctwa zawsze wiąże się z ryzykiem całkowicie błędnego odczytania jego rzeczywistego znaczenia. Lecz z pewnością wolno nam zastanowić się czy siostra Emmerich przeczuwała powstanie współczesnego, ekumenicznego kościoła. Poniższe fragmenty pochodzą z drugiego tomu “Żywota Anny Katarzyny Emmerich” (The Life of Anne Catherine Emmerich) autorstwa wielebnego C. E. Schmoegera CSsR, który po raz pierwszy pojawił się w druku w 1867 roku.

“Zobaczyłam dziwaczny, osobliwie wyglądający kościół będący w trakcie budowy. (…) Nie widziałam żadnego anioła pomagającego w budowie, lecz wielką liczbę najdzikszych duchów taszczących ku sklepieniu przedmioty najprzeróżniejszego rodzaju, gdzie osoby o krótkich kościelnych okryciach odbierały je i umieszczały w różnych miejscach. Nic nie było przyniesione z góry; wszystko pochodziło z ziemi i mrocznych rejonów, a cała konstrukcja była dziełem błędnych duchów. (…) Spostrzegłam, że wiele z narzędzi nowego kościoła, takich jak włócznie i strzały, miało zostać użyte przeciwko żywemu Kościołowi. (…) W jaskini poniżej (zakrystii) jacyś ludzie wyrabiali chleb, ale nic z tego nie wychodziło. (…) Wszystko w tym kościele należało do ziemi i do niej powracało; wszystko było martwe, wszystko było dziełem ludzkich umiejętności, był to kościół najnowszego formatu, kościół będący dziełem ludzkiej pomysłowości, jakby nowy innowierczy kościół w Rzymie” (ss. 282-3).

“Boję się, że Ojciec Święty będzie musiał wiele wycierpieć przed śmiercią, ponieważ widzę jak czarny, fałszerski, nieprawdziwy kościół odnosi coraz większe powodzenie, widzę jego zgubny wpływ na społeczeństwo” (s. 292). “Wybudowali wielki, osobliwy, kuriozalny kościół, który miał obejmować wszystkie wyznania na równych prawach: ewangelicy, katolicy i wszystkie sekty – prawdziwa wspólnota bezbożników z jednym pasterzem i jedną owczarnią. Miał tam być papież, płatny papież, pozbawiony wszelkiej władzy. Wszystko zostało przygotowane, wiele rzeczy ukończono; lecz zamiast ołtarza były tylko ohyda i spustoszenie. Tak miał wyglądać ten nowy kościół, i to dlatego podłożył on ogień pod stary; jednakże Bóg zamierzył inaczej. Umarł on po spowiedzi i zadośćuczynieniu – i ożył na nowo” (s. 353).

“Kiedy doświadczałam tej wizji wówczas z jeszcze większą wyrazistością w najmniejszych szczegółach zobaczyłam ponownie obecnego Papieża i mroczny kościół jego czasów w Rzymie” (s. 279). “Widziałam zgubne konsekwencje tego fałszywego kościoła; zobaczyłam, jak się rozrasta; widziałam heretyków wszelkiego rodzaju napływających do Rzymu. Widziałam nieustannie narastającą letniość duchowieństwa, ciągle poszerzający się krąg ciemności. (…) Znowu zobaczyłam w widzeniu Bazylikę Św. Piotra podkopywaną, pustoszoną według planu wymyślonego przez tajną sektę i jednocześnie niszczoną przez burze; lecz została ocalona w chwili największego niebezpieczeństwa. Następnie ujrzałam Błogosławioną Dziewicę rozciągającą nad nią swój płaszcz. W tej ostatniej scenie nie widziałam już panującego Papieża, tylko jednego z jego następców, łagodnego, lecz bardzo stanowczego człowieka, który wiedział jak przyciągnąć do siebie kapłanów i który odpędził złych daleko od siebie” (s. 281).

“Ujrzałam jak w Niemczech pośród duchownych kierujących się światową mądrością i oświeconych protestantów tworzą się plany połączenia wyznań religijnych, zniesienia władzy papieskiej…” (s. 346).

“Zobaczyłam tajne stowarzyszenie podkopujące wielki kościół (św. Piotra), a w pobliżu nich straszną bestię wyłaniającą się z morza” (s. 290). “Widziałam w ostatnich dniach zdumiewające rzeczy związane z Kościołem. Bazylika Św. Piotra była niemal doszczętnie zniszczona przez sektę, lecz jej działania, z kolei, okazywały się bezowocne, a wszystko co należało do nich, ich fartuszki i narzędzia, palone przez katów na publicznym miejscu hańby. (…) W tym widzeniu ujrzałam Matkę Bożą gorliwie działającą na rzecz Kościoła, że moje nabożeństwo do Niej niezwykle się wzmogło” (s. 292).

“Chcą wprowadzić na urzędy złych biskupów. Na tym samym miejscu chcą przekształcić katolicki Kościół w luterański zbór” (s. 299). “Kiedy ujrzałam Bazylikę Św. Piotra w stanie ruiny i tylu duchownych uwijających się, potajemnie, nad zniszczeniem Kościoła, byłam tak załamana, że bardzo płakałam błagając żarliwie Jezusa o zmiłowanie” (s. 300).

“Widzę małego czarnego człowieka jak we własnym kraju popełnia wiele kradzieży i nagminnie dopuszcza się fałszerstw. Religia jest tam tak przebiegle podkopywana i tłamszona, iż pozostało zaledwie stu wiernych kapłanów. Nie potrafię tego wyrazić, ale widzę narastającą mgłę i wzmagającą się ciemność. (…) Wszystko musi zostać ponownie odbudowane; gdyż wszyscy, nawet duchowni trudzą się by zniszczyć Kościół – ruina jest w zasięgu ręki” (s. 298).

“(…) Zobaczyłam znów wielki, dziwnie wyglądający kościół nie mający w sobie nic świętego (…) Wszystkie działania uznane za niezbędne lub przydatne do budowy i utrzymania kościoła zostały podjęte w najodleglejszych krajach, a ludzie i rzeczy, doktryny i opinie przyczyniły się do tego dzieła” (ss. 283-4).

“Kiedy mam widzenie Kościoła jako całości, zawsze widzę od północno-zachodniej strony głęboką, czarną otchłań, do której nie dociera żaden promień światła i czuję, że jest to piekło. (…) Oni nie są w prawowicie założonym, żywym Kościele, stanowiącym jedność z Kościołem Walczącym, Cierpiącym i Triumfującym, ani też nie przyjmują Ciała Pana Boga naszego, lecz tylko chleb. Ci, którzy pozostają w błędzie przez nich niezawinionym i którzy pobożnie i gorąco pragną Ciała Jezusa Chrystusa, otrzymują duchową pociechę, jednakże nie przez komunię świętą. Ci którzy z przyzwyczajenia przyjmują komunię świętą, bez tej płomiennej miłości nic nie zyskują; tylko dziecko Kościoła otrzymuje ogromny wzrost siły” (s. 85).

“Zobaczyłam niesłychane obrzydliwości rozprzestrzeniające się po całej ziemi, a mój przewodnik rzekł do mnie: «To jest Babel!» – ujrzałam cały kraj w okowach tajnych, wpływowych stowarzyszeń, zaangażowanych w dzieło podobne do budowy wieży Babel. (…) Widziałam jak wszystko obraca się w ruinę, zniszczenie sakralnych przedmiotów, bezbożność i herezję wdzierające się do wnętrza” (s. 132). [2]

Patrick Henry Omlor
Z języka angielskiego tłumaczyła Iwona Olszewska

PAPIEŻ BENEDYKT XVI WYPOWIADA SIĘ O PRYWATNYCH OBJAWIENIACH

Przypominamy, że sprawę odróżniania objawień prywatnych od jedynego Objawienia publicznego poruszył Benedykt XVI w swej niedawno ogłoszonej posynodalnej adhortacji apostolskiej Verbum Domini. Czytamy tam:

„Synod zalecił «pomaganie wiernym we właściwym rozróżnianiu słowa Bożego i objawień prywatnych», których rolą „nie jest (…) „uzupełnianie” ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomaganie w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej”. Wartość objawień prywatnych różni się zasadniczo od jedynego Objawienia publicznego: to ostatnie wymaga naszej wiary; w nim bowiem ludzkimi słowami i za pośrednictwem żywej wspólnoty Kościoła przemawia do nas sam Bóg. Kryterium prawdziwości objawienia prywatnego jest jego ukierunkowanie ku samemu Chrystusowi. Jeśli oddala nas ono od Niego, z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego, który jest naszym przewodnikiem po Ewangelii, a nie poza nią. Objawienie prywatne wspomaga wiarę i jest wiarygodne właśnie przez to, że odsyła do jedynego Objawienia publicznego. Stąd kościelna aprobata objawienia prywatnego zasadniczo mówi, że dane przesłanie nie zawiera treści sprzecznych z wiarą i dobrymi obyczajami; wolno je ogłosić, a wierni mogą przyjąć je w roztropny sposób. Objawienie prywatne może wnieść nowe aspekty, przyczynić się do powstania nowych form pobożności lub do pogłębienia już istniejących. Może mieć ono pewien charakter prorocki (por. 1 Tes 5, 19-21) i skutecznie pomagać w lepszym rozumieniu i przeżywaniu Ewangelii w obecnej epoce; dlatego nie należy go lekceważyć. Jest to pomoc, którą otrzymujemy, ale nie mamy obowiązku z niej korzystać. W każdym razie musi ono być pokarmem dla wiary, nadziei i miłości, które są dla każdego niezmienną drogą zbawienia”.

Benedykt XVI, papież

Tajemnica rozwiązana

Wczoraj tj. 25 lutego autor książki z Aniołem do nowego świata tzw. Ivan Nowotny ujawnił swoje prawdziwe imię i nazwisko.

Autor tej książki miał również kolejny pseudonim ks. Nemo. O innych pseudonimach nie mam wiedzy. Dodam również że o tym iż ks. Nemo to Ivan Nowotny jak również że to ks.Adam Skwarczyński ja osobiście wiedziałem już od ponad roku dzięki dobrym duszom pomagającym ks.Adamowi które nie dotrzymały nakazanej im ścisłej tajemnicy nie ujawniania nikomu.

Niby sam autor ujawnił że Ivan Nowotny- ks.Nemo = ks.Adam Skwarczyński.

Jednocześnie ( w ramach walki blogów może to mój domysł) ks. Skwarczyński wydał na blogu promyczka krótki komunikat potwierdzający początkowe orędzia jako niosące nadzieję ale że ostatnio orędzia skręciły na fałszywe.

Oto treść komunikatu

25 lutego 2012 r. oświadczam, że Maria od Bożego Miłosierdzia, której orędzia brzmiały dawniej prawdziwie i zachęcająco, zbacza coraz bardziej w kierunku kilku herezji na raz, z millenaryzmem i zaprzeczeniem skutków grzechu pierworodnego w naszej naturze włącznie. Nie będzie żadnego okresu na ziemi bez śmierci i grzechu!

Zanim szerzej i bardziej szczegółowo wypowiem się na temat tych orędzi, bardzo proszę Administratorów, by usunęli ze swojej strony wszelkie do nich odnośniki i odniesienia. (chodzi o blog promyczka – dopisek mój)

ks. Adam Skwarczyński (pseudonim literacki: Ivan Novotny – wyjaśnienia wkrótce).

Dodam ze ocena postępowania promyczka który pod różnymi nickami sam ze sobą się kłócił na naszym blogu była taka.

Cytat:

Jeżeli p. Ewa broniła Prawdy, pisząc pod kilkoma „nickami” (gdzie jest napisane, że to „grzech ciężki”? – przypuszczam, że wielu to stosuje, często w niecnych celach); jeżeli sprowadziła znajomego księdza, a żeby zaistniał, zadała mu kilka pytań, na które musiał odpowiedzieć (inni dotychczas na to raczej się nie zdobyli, moze z małym wyjątkiem) – w czym „zgrzeszyła” i zasłużyła na „ukaranie”? – tego ja nie rozumiem…

Jeszcze co do komunikatu ks.Adama zamieszczę jego słowa żeby wiedzieć że nie przeczytał orędzi tylko posługiwał się opiniami promyczka

cytat:

Przed chwilą przeczytałem, że zamieścił Pan „groźby” pod adresem mojej
znajomej – jestem pewien, że ich Pan nie spełni.
Ona jest w 100% niewinna i musiałby Pan odpowiedzieć przed Bogiem za
odebranie dobrego imienia bliźniemu. Posługiwałem się jej pośrednictwem,
ponieważ tak mi było wygodniej: po raz pierwszy taki „blog” widzę i nie mam
w tym wprawy, a poza tym unikałem straty czasu na czytanie, a przy tym – po
prostu – wdawania się w dyskusję, co byłoby nieuniknione, gdybym tę dyskusję
częściej czytał.

KTO MYŚLAŁ ŻE BĘDZIE ŁATWO NA PEWNO BYŁ W BŁĘDZIE

Medjugorje: Orędzie Matki Bożej z 25 lutego 2012 r.

„Drogie dzieci! W tym czasie w szczególny sposób wzywam was: módlcie się sercem. Dziatki, dużo mówicie, a mało się modlicie. Czytajcie, medytujcie Pismo Święte i niech słowa w nim napisane będą dla was życiem. Zachęcam was i kocham, abyście w Bogu znaleźli swój pokój i radość życia. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”