Królowa Dobrych Zdarzeń

Od wieków Bóg przestrzegał przed epoką , w której żyjemy obecnie; przestrzegał a pośrednictwem swych proroków, mistyków, wizjonerów. Przed około czterystu laty zakonnica Marianna od Jezusa, której ciało dotrwało do dziś nienaruszone, miała uznane przez Kościół prywatne objawienie Najświętszej Maryi Panny jako Królowej Dobrych Zdarzeń. Matka Marianna od Jezusa mistyczką, prorokinią, wizjonerką i duszą ofiarną, czyli taką która przyjęła zesłane na nią cierpienie i ofiarowała je Bogu.Mieszkała w ekwadorskim Quito, świeżo założonym przez Hiszpanów. Poprzez nią Boża Rodzicielka przepowiedziała, że wierni odejdą od religii, a szatanowi dane będzie panować,” szczególnie i wyraźnie w XX wieku”. Rozumiesz czytelniku? Kilkaset lat temu Najświętsza Panna ostrzegła zakonnicę, że w odległej przyszłości nadejdą ciężkie czasy. I nadeszły!

Zdumiewająca w tym profetycznym przesłaniu, przekazanym z nieba w XVII stuleciu, jest jego precyzja w opisie naszej współczesności. Maryja zapowiedziała, że liczne osoby duchowne pozbawione wiary, „okazując moc i gorliwość w złym, zaatakują religię, na której piersi zostały wyhodowane”. Prorokowała trafnie, gdy mówiła o utracie wiary, o niezdolności przywódców Kościoła do wytrwania przy jej prawdach, o wynikającym stąd kryzysie duchowym i doktrynalnym, o straszliwym nieposzanowaniu przez wiernych sakramentów- a wszystkie te zjawiska miały objąć cały świat w XX wieku.Maryja stwierdziła również, że to proroctwo, pozbawione rozgłosu, nie dotrze do wierzących, póki się nie wypełni. A właśnie teraz dotarło, jest znane! A głosi ono:

Wtedy sakrament namaszczenia chorych będzie lekceważony. Wielu umrze bez niego, wskutek zaniedbania bliskich czy też fałszywej delikatności, nakazującej skrywać prze chorymi powagę sytuacji, albo z powodu buntu przeciw Kościołowi, spowodowanego podszeptem złośliwego diabła. Tak oto liczne dusze nie otrzymają olbrzymich łask, pociechy i siły, koniecznej do wielkiego przeskoku z doczesności w wieczność.

Sakrament małżeństwa, symbolizujący zjednoczenie Chrystusa i jego Kościoła, będzie atakowany i profanowany w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Rządząca wówczas masoneria ustanowi niszczące go, urągające sprawiedliwości prawa, ułatwiające każdemu życie w grzechu, zachęcające do wydawania nieprawego potomstwa, a dzieci te nie zostaną włączone do Kościoła. Narastać będą skutki bezbożnej edukacji, a jednym z nich okaże się brak księży i powołań zakonnych.

Święty sakrament kapłaństwa będzie wyśmiewany, poniżany i pogardzany. Zły duch zechce dręczyć prezbiterów wszelkimi sposobami, z okrutną i z wyrafinowaną przebiegłością postara się odwieźć ich od powołania, demoralizując wielu. Ci upadli, gorszący lud chrześcijański, wzniecą nienawiść złych chrześcijan i wrogów rzymskiego Apostolskiego Kościoła Katolickiego do wszystkich kapłanów. Ten mniemany tryumf szatana przyniesie olbrzymie cierpienia dobrym pasterzom Kościoła.

Ponadto w tych nieszczęsnych czasach nastanie dobrobyt bez granic; popchnie on resztę ludzi do grzechu i niezliczone lekkomyślne dusze pójdą na zatracenie. Niewinności prawie nie znajdziesz, nawet u dzieci, i skromności u kobiet. I w takiej chwili, gdy Kościół najbardziej będzie potrzebował obrony, ci, którzy powinni przemówić, będą milczeć.

I wiedz umiłowana córko; kiedy w XX wieku przypomną sobie o tobie, wielu nie uwierzy, i powie, że to pobożne przesłanie nie jest Bogu miłe.

Prosta, pokorna wiara w to, że naprawdę objawiłam się tobie, kochane dziecko, dana będzie duszom pokornym i gorliwym, uległym wobec natchnień łaski; Ojciec nasz w niebie powierza bowiem swe sekrety ludziom cechującym się prostotą serca, nie zaś zarażonym pychą, chlubiącym się wiedzą, której nie posiadają, czy zadowolonym z siebie pustym głowom.

Wiele będzie można zarzucić duchowieństwu diecezjalnemu, gdyż zaniedba ono swe święte obowiązki. Pozbawione nadprzyrodzonego kompasu pobłądzi i zgubi wytyczoną przez Pana drogę służby kapłańskiej, zacznie szukać z nadmiernym zapałem pomyślności i bogactwa. Jakże cierpiał będzie Kościół w tą ciemną noc! Pozbawieni biskupa i ojca, który by ich prowadził z rodzicielską miłością, delikatnie, roztropnie, mądrze i zdecydowanie, liczni księża stracą ducha, a ich dusze znajdą się w poważnym niebezpieczeństwie. To będzie znak że pora na mnie.

Dlatego wołaj uporczywie, niezmordowanie i płacz gorzkimi, serdecznymi łzami, błagając Ojca w niebie, by- przez miłość Eucharystycznego Serca mego Najświętszego Syna i przez Jego najszlachetniejszą Krew wylaną tak ofiarnie, i przez głębię goryczy i cierpienia, jakich doznał On podczas okrutnej męki i śmierci – raczył zlitować się nad swymi sługami i na koniec owych złowrogich czasów zesłał Kościołowi pasterza, który odnowi w kapłanach ducha.

Gdy te błędne nauki , herezje rozleją się i rozpanoszą, drogocenne światło wiary zagaśnie w duszach w efekcie zupełnego prawie zepsucia obyczajów. Wtenczas nastaną wielkie niedole w sferze materialnej i moralnej, publicznej i prywatnej.