O. Knabit: Będziemy modlić się na gruzach bazyliki św. Piotra?

Znany benedyktyn mówił w Katowicach o końcu chrześcijaństwa i znakach.

W krypcie katedry odprawił Mszę św. i wygłosił konferencję. Jak się okazało, nie tylko dla studentów.

Na kanwie dzisiejszej Ewangelii pytał, czy żyjemy w czasach ostatecznych? Odnosząc się do ostatnich tragedii i kataklizmów zastanawiał się „czy to już”?

– Jako benedyktyn zwróciłem uwagę na jedną rzecz. Otóż, w czasie wszystkich wcześniejszych klęsk jakie nawiedziły świat, a zwłaszcza Europę, jedna świątynia cały czas trwała. To bazylika św. Benedykta w Nursji, niedaleko Rzymu. Ten święty jest patronem Europy, życia monastycznego i odrodzenia religijności. Od VI wieku aż po czasy współczesne – mówił zakonnik.

– A w tym roku bazylika się zawaliła. Została tylko fasada, a za nią tylko kupa gruzu. Ocalała figura św. Benedykta, która stoi na placu w centrum miasta. Niektórzy mówią, że to jakiś znak.  Że nasza kultura chrześcijańska się wali. Że już się zawaliła…– dodał.

– A może przyjedzie czas, że tak jak tamci benedyktyni modlili się na gruzach bazyliki w Nursji, tak my, chrześcijanie, będziemy się modlić się na gruzach bazyliki św. Piotra w Rzymie? Niewykluczone. Wiele świątyń, bazylik w Rzymie zostało naruszonych, nawet św. Pawła za murami – kontynuował.

– Niemożliwe? Hmmm… Świątynia jerozolimska też była chlubą Żydów. Nazywano ją świątynią Pana. Mówiono: „nic nam nie grozi, bo Jahwe jest z nami”. A Jezus powiedział potem tak: „Zaprawdę, powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony” – zastanawiał się.

Dlatego zachęcał, by popatrzeć przede wszystkim na swoją duszę i zapytać o jej stan. Bo – jak tłumaczył – nie mamy do czynienia z wielkim kataklizmami na co dzień, ale w naszej duszy cały czas coś się dzieje. – Możemy zapytać: „Panie Boże, dlaczego nie jestem zawsze taki jak jestem czasami? – zastanawiał się.

Zebranej młodzieży mówił też o pięknie sakramencie małżeństwa i jego podobieństwie do więzi Chrystusa z Kościołem. Zauważył, że w wielu językach łacińskich „kościół” jest rodzaju żeńskiego. – Spotkałem się kiedyś z dopiero co poślubioną kobietą, która powiedziała mi: „ja się staram, żeby mój mąż był dzisiaj bardziej szczęśliwy niż wczoraj, a jutro, żeby był bardziej szczęśliwy, niż dzisiaj. Tu nie chodzi o przymus, ale o szczęście w imię miłości. Czasem niepotrzebnie denerwujemy się o drobnostki. I co potem? Piąta żona, szósty mąż – uśmiechał się.

W drugiej części spotkania wygłosił konferencję „Wyleciała dusza z ciała …i co dalej”, w której przekonywał, że troska o wnętrze i duszę są bardzo ważne.

Źródło; gosc.pl