Kilka tematów w jednym wpisie

Trochę ważnych zdarzeń miało miejsce w ostatnim czasie, a każde z nich powinno być nagłośnione. Dlatego umieszczam w tym wpisie linki do nich aby każdy mógł się zaznajomić .

Relacja jak wyglądało konklawe , jak odbywały się głosowania i co zdecydowało że Franciszek został papieżem

Nadchodzą czasy zmuszania do szczepień. Areszt domowy dla wszystkich nieszczepionych dzieci w stanie Nowy Jork

ONZ – Eldorado dla pedofilów. Szef UNICEF skazany za wielokrotne wykorzystywanie dzieci.

Co mówi proroctwo katolickie na temat papieża?

Reklamy

Szef mafii z Sankt Gallen Kardynał Danneels zmarł

W czwartek w wieku 85 lat zmarł w Brukseli były arcybiskup belgijskiej stolicy kard. Godfried Danneels.

Danneels, znany modernista, jest najbardziej znany z mafii w St.Gallen, gdzie przez wiele lat konspirował i walczył z papieżem Janem Pawłem II i papieżem Benedyktem XVI. Znamy również Danneelsa z jego próby nakłonienia króla Baudouina do podpisania ustawy o aborcji, a także gratulacji dla Verhofstadta po tym, jak jego rząd zalegalizował małżeństwa osób tej samej płci.

Znamy go także z jego zaangażowania w ukrywanie molestowania seksualnego przez biskupa Rogera Vangheluwe. Następnie wszczęto dochodzenie sądowe i dokonano przeszukania domu i zatrzymania go. Jednak nie doszło do procesu, a cała sprawa została po cichu odrzucona.

Danneels pozostał uprzywilejowany przez Bergoglio i wielokrotnie jeździł do Watykanu po wyborze Bergoglio. Był także gościem specjalnym na obu synodach o rodzinie.

Kard. Müller krytykuje doradców papieża

Były prefekt Kongregacji Nauki Wiary kard. Gerhard Müller powiedział, że choć sam papież Franciszek jest „ortodoksyjnym katolikiem”, to otoczony jest pochlebcami. Zdaniem niemieckiego purpurata, w doradzającej papieżowi Radzie Kardynałów dominują pomysły menedżerskie.

Na łamach niemieckiego magazynu „Der Spiegel” z 16 lutego hierarcha podkreślił, że „obowiązkiem papieża jest jednoczenie Kościoła w prawdzie”. Tymczasem Franciszek jest otoczony ludźmi, którzy niewiele rozumieją z teologii i ze społecznego nauczania Kościoła, a ponadto „chlubią się tym, że są postępowcami wbrew reszcie Kościoła”.

Kardynał sprzeciwił się pojmowaniu relacji papieża do Kościoła na wzór relacji generała jezuitów do prowincjałów jezuitów. – Rządzenie całym Kościołem według reguł jezuickich jest po prostu nie do przyjęcia – ocenił były prefekt Kongregacji Nauki Wiary.

Pytany o wykorzystywanie seksualne małoletnich przez duchownych, kard. Müller zaznaczył, że są miliony takich przypadków poza Kościołem, dlatego nie ma żadnego dowodu na to, że mają cokolwiek wspólnego z klerykalizmem. Korzeniem problemu jest, według niego, „zdeprawowany charakter sprawcy” i nie ma to żadnego związku z jego posługą.

Powtórzył też swe przekonanie o związku między wykorzystywaniem seksualnym i homoseksualizmem. Powołał się na statystyki Kongregacji Nauki Wiary, z których wynika, że ponad 80 proc. ofiar to osoby płci męskiej poniżej 18. roku życia. – Niestety, te statystyki nie odegrają roli podczas zbliżającego się watykańskiego szczytu w sprawie wykorzystywania seksualnego. Punkt widzenia Kościoła jest całkiem jasny: kto nie umie siebie kontrolować, nie kwalifikuje się do kapłaństwa. Co więcej, moim zdaniem nikt nie rodzi się homoseksualistą. Rodzimy się mężczyzną lub kobietą – podkreślił duchowny.

Źródło: idziemy.pl

Satanizm infiltruje Kościół katolicki

Wobec tego artykułu  https://dzieckonmp.wordpress.com/2019/02/13/dym-szatana/ w sumieniu odczułam wezwanie do ujawnienia pewnych prawd, które w Polsce nie widzą światła dziennego, a tym samym nie przygotowują Polaków na nadchodzący kryzys w kościele, który dotknie każdego wierzącego. Jeżeli będziesz chciał to opublikować, proszę nie podawaj mojego imienia, tylko, że „imię i nazwisko znane administratorowi bloga”

 

JAK GEJE WYŚWIĘCILI SIĘ NA KAPŁANÓW…

 

W związku z nadchodzącym dotkliwym skandalem w kościele, który wywoła książka „W szafie Watykanu”, geja i ateisty Frederica Martela (patrz tutaj:  https://dzieckonmp.wordpress.com/2019/02/13/dym-szatana/ ) należy zdecydowanie 

przypomnieć to, co doprowadziło do tej tragicznej sytuacji (a co jest tematem tabu – w kościele). W latach 70-tych nastąpił największy napływ kultury gejowskiej do kościoła powszechnego. To nie księża zostawali gejami, to geje wyświęcali się na kapłanów i powoli zmieniali oblicze kościoła. O tym smutnym fakcie nie wspomina praktycznie nikt w kościele. Dlaczego tak się stało? Homoseksualizm nie był przyjęty za normę społeczną 50 lat temu tak jak to jest dzisiaj. Ba, był przestępstwem karalnym kryminalnie w wielu krajach świata. Uznany był nie tylko za zboczenie, ale za akt wbrew wszelkim normom społecznym za który wówczas groziło często więzienie. Homoseksualiści wobec powyższego znaleźli w murach kościołów katolickich idealne schronienie nie tylko dla swoich tendencji cielesnych, ale przede wszystkim schronienie przed prawem!!! W wielu krajach, odpowiedzialność za  zachowanie kapłanów ponosili jedynie biskupi, a gejów-kapłanów złapanych na czynach niemoralnych policja często oddawała w ręce biskupów, ponieważ kościół był chroniony przed odpowiedzialnością wobec prawa cywilnego. I w ten sposób zagubieni biskupi nie wiedzieli co z takimi delikwentami robić (pozostawało jedynie przenoszenie z parafii do parafii), co de facto sprzyjało jedynie szerzeniu zgorszenia homoseksualnego w kościele. Po 50 latach takiego hodowania grzechu w łonie kościoła, mamy dzisiaj kardynałów, biskupów, rektorów seminariów i katolickich uniwersytetów, którzy są aktywnymi gejami. Okazuje się, że problem pedofilii nie jest wielkim problemem kościoła, jak to usiłuje się przedstawić katolikom. Nie, pedofilów jest jedynie 3% pośród kleru skażonego grzechem nieczystości; najgorszego zniszczenia w kościele dokonał i nadal dokonuje kler homoseksualany. To nie są kapłani wierzący w Boga, bo to jest duchowo niemożliwe. Nie można żyć aktywnie grzechem i zarazem służyć Bogu… codziennie odprawiając bezkrwawą ofiarę Mszy Św. Jedna więc grupa to ci niewierzący geje, którzy udają księży, ale są i wierzący kapłani-geje, którzy jak jezuita James Martin z USA, jeżdżą po świecie i są kapłanami otwarcie uprawiającymi homoseksualizm oraz usiłującymi przekonać wiernych, że Bóg nie ma nic przeciwko miłości gejowskiej. Biskupowi James’a Martina wcale nie przeszkadza jego aktywny homoseksualizm w koloratce, wręcz na odwrót. Ta grupa usiłuje zmienić kurs kościoła katolickiego i wprowadzić homoseksualizm jako normę w kościele. Wydali oni swoją własną poprawioną Biblię gejowską, gdzie usunięto wszelkie odnośniki do tego, że ten grzech jest obrzydliwością w oczach Bożych. Jednym z argumentów jest też ten, że Jezus nigdy nie wypowiedział ani słowa przeciwko miłości homoseksualnej…

Wracając jednak do Watykanu, to posiadają oni bardzo wpływowych ludzi na najwyższych stanowiskach kościoła i usuwają oni bardzo wielu młodych kleryków ze studiów w Rzymie, którzy nie pójdą z nimi na kompromis i układy. Mają swój opracowany system zastraszania kleru i wywierania presji na młodych niczego nie podejrzewających studiujących. Ci, którzy odmówią, muszą się pożegnać z karierą na Watykanie. Ci, których ambicje przewyższają miłość do Boga – ulegną. Nie wiem ile powołań w ten sposób zniszczono, bo to wszystko jest owiane bólem i tajemnicą. Jak wiadomo jest to temat tabu. Znam dwa takie przypadki jednego Polaka i jednego Włocha. Ale podejrzewam, że statystyki, które zna Bóg muszą być przerażające… Watykan służy wielu innym nieświętym celom… Jeżeli administrator tego bloga pozwoli, to mogę opisać pewne inne bolesne sprawy, które skorumpowały to święte miejsce i uczyniły z niego gniazdo nieczystości. Piszę to w jedynym celu, aby prawda i w Polsce była znana, bo kiedy nastąpi wewnętrzna walka w kościele, abyśmy my wierni umieli stanąć po stronie Ewangelii wbrew temu co może wychodzić z ust różnych kardynałów i biskupów. Nikomu innemu nie służymy, jedynie Jezusowi Chrystusowi, którego nauczenie w Ewangeliach jest dla nas JEDYNĄ I NIEZMIENNĄ PRAWDĄ. Szatan usiłuje i nadal będzie usiłował zmienić oblicze nauczania kościoła. Walka się dopiero rozpoczyna i czeka nas wiele zaskoczeń, a może i bólu. Nie wolno nam się poddawać. Każdy wierny jest wezwany do odpowiedzialności za kościół Chrystusa: jedni modlitwą, inni cierpieniem fizycznym czy moralnym, uczynkami, ofiarą, otwartym głoszeniem prawdy etc. Wierni muszą stanąć w obronie uczciwych, moralnie czystych i szczerych kapłanów, którzy mogą być prześladowani przez swoich  biskupów. Wielu z nich cierpi w ukryciu, osamotnieniu i nie mogą otwarcie powiedzieć o tym co złego się dzieje wokół nich. Wielu podzieli los arcybiskupa Vigano, a w USA jest już przynajmniej dwóch kapłanów otwarcie prześladowanych za walkę z biskupami popierającymi homo-agendę w kościele. Ksiądz Paul Kalchik ( https://www.youtube.com/watch?v=DG60nS9mhdU ), który ukrywa się przed biskupem, który chciał go wysłać do psychiatryka za oczyszczenie kościoła z insygnii gejowskich wprowadzonych tam przez poprzednika oraz ksiądz Mark Goring, który żądał otwartej postawy kościoła (PRAWDY) wobec zdymisjonowanego obecnie homoseksualisty kardynała McCarrick. 

Tragedia kościoła się dopiero rozpoczyna, czy jesteśmy jako wierni Chrystusa gotowi przeciwstawić się kłamstwu, które nadejdzie, aby opanować kościół ? Czy jesteśmy gotowi stanąć w obronie autentycznej prawdy w kościele nawet jeżeli przyjdzie nam powiedzieć NIE choćby i samemu papieżowi, i pewnym biskupom czy kardynałom? Nie można sprzedać Chrystusa za żadną cenę!!! Nawet jakby trzeba było powiedzieć NIE piuskom różnych kolorów i odcieni! Katolicy, Bogu Żywemu służycie, nie ludziom!!!

Czytelniczka tego bloga (imię i nazwisko znane administratorowi)

Komentarz:

Warto wrócić do bardzo ważnego zdania jakie w swej książce zawarł Martel. „Według Martela, jedną z „zasad” szafy Watykańskiej jest to, że im bardziej kardynał lub biskup potępia zachowania homoseksualne lub pary homoseksualne, tym bardziej prawdopodobne jest, że są gejem.„  Nasuwa się myśl że chcą zniszczyć resztę dobrych duchownych. Teraz  w tych czasach jesteśmy świadkami i bojownikami w bezprecedensowej bitwie między nadprzyrodzonymi armiami dobra i zła. Wróg przekroczył mury i jest w środku, siedząc wygodnie na tronach biskupich, kierując urzędami Kurii i zaangażowany przez długi czas, z pomocą Szatana i jego aniołów, w zniszczenie każdej rozpoznawalnej formy chrześcijaństwa, która wyznaje wiarę.  Jakże łątwiej zrozumieć słowa Królowej Pokoju która tak często prosi o modlitwę za kapłanów. Czy rozumiecie w jak trudnej sytuacji jest wielu z nich?

„To jest ostatnia próba Kościoła!” – Kard. Müller ogłasza „Manifest Wiary”

Kardynał Gerhard Ludwig Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary (2012-2017), odpowiadając na prośby płynące ze świata duchowieństwa i świeckich, wystosował „Manifest Wiary”, w którym przeciwstawia się dyktaturze relatywizmu i szerzącej się ignorancji chrześcijan w odniesieniu do prawd wiary. Poniższy tekst, przetłumaczony na siedem języków, został opublikowany dziś rano. Na prośbę JE Kardynała Müllera publikujemy go w całości.

Tekst traktuje m.in. o zaniku praktyki dobrej spowiedzi, wierze w rzeczy ostateczne, a także o głównych dogmatycznych prawdach wiary. Kardynał odnosi się także do kwestii kapłaństwa kobiet, a także do nauczania przeciwnego Katechizmowi. Pod koniec dokumentu były prefekt Kongregacji Nauki Wiary zauważa, że To jest ostatnia próba Kościoła, polegająca na „oszukańczej religii, dającej ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy” (675). To jest oszustwo Antychrysta, który nadchodzi „z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia” (2 Tes 2, 10).

Poniżej publikujemy cały tekst:

MANIFEST WIARY
„Niech się nie trwoży wasze serce!” (J 14,1)

Wobec coraz bardziej rozszerzającego się zamieszania w nauczaniu wiary, wielu biskupów, kapłanów, zakonników i świeckich Kościoła Katolickiego poprosiło mnie o złożenie publicznego świadectwa Prawdzie Objawienia. Jest zadaniem właściwym pasterzom prowadzić ludzi im powierzonych na drodze do zbawienia, to zaś może dziać się jedynie wówczas, gdy taka droga jest znana oraz gdy oni sami jako pierwsi nią podążają. Dlatego właśnie napominał Apostoł: „Przekazałem wam na początku to, co przejąłem” (1 Kor 15, 3). Dziś wielu chrześcijan nie zna już nawet podstaw wiary, przy rosnącym wciąż niebezpieczeństwie, że nie znajdą już drogi, która prowadzi do życia wiecznego. Jednakowoż, podstawowym zadaniem Kościoła pozostaje prowadzić ludzi do Jezusa Chrystusa, Światłości narodów (Lumen gentium 1). W tej sytuacji powstaje pytanie, jak znaleźć właściwy kierunek. Według Jana Pawła II, Katechizm Kościoła Katolickiego stanowi „pewną normę nauczania wiary” (Fidei depositum IV). Został on napisany dla umocnienia braci i sióstr w wierze, wierze wystawionej na ciężką próbę przez „dyktaturę relatywizmu”.

Bóg Trójjedyny, objawiony w Jezusie Chrystusie
Sedno wiary wszystkich chrześcijan leży w wyznaniu Najświętszej Trójcy. Staliśmy się uczniami Jezusa, dziećmi i przyjaciółmi Boga, poprzez chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Rozróżnienie trzech Osób w Boskiej jedności (254) wyznacza fundamentalną różnicę w wierze w Boga oraz w obrazie człowieka w porównaniu z innymi religiami. Po rozpoznaniu Chrystusa, widma znikają. On jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, który wcielił się w łonie Dziewicy Maryi dzięki działaniu Ducha Świętego. Słowo, które stało się ciałem, Syn Boga, jest jedynym Zbawicielem świata (679) i jedynym Pośrednikiem miedzy Bogiem i ludźmi (846). Dlatego też Pierwszy List świętego Jana Apostoła odnosi się do tego, kto neguje Jego bóstwo, jak do Antychrysta (1 J 2, 22), albowiem Jezus Chrystus, Syn Boga, jest odwiecznie współistotny Bogu, swojemu Ojcu (663). Z wielką stanowczością należy stawić czoła pojawieniu się dawnych herezji, które w Jezusie Chrystusie widziały jedynie wybitną osobę, brata czy przyjaciela, proroka czy przykład moralności. On jest przede wszystkim Słowem, które było u Boga i które jest Bogiem, Synem Ojca, który przyjął naszą ludzka naturę, aby nas odkupić i który przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Jego samego uwielbiamy w jedności z Ojcem i Duchem Świętym, jako jedynego i prawdziwego Boga (691).

Kościół
Jezus Chrystus założył Kościół, widzialny znak i narzędzie zbawienia, który trwa w Kościele Katolickim (816). Dał swojemu Kościołowi, który „zrodził się z boku umierającego na krzyżu Chrystusa” (766), sakramentalną strukturę, która trwać będzie aż do pełnego wypełnienia się Królestwa (765). Chrystus-Głowa oraz wierni, jako członki Ciała, są jedną i tą sama osobą mistyczną (795), dlatego też Kościół jest święty, ponieważ Chrystus, jedyny Pośrednik, uczynił ją na ziemi widzialnym organizmem i nieustannie go podtrzymuje (771). Poprzez Kościół odkupieńcze dzieło Chrystusa uobecnia się w czasie i przestrzeni poprzez celebrowanie sakramentów świętych, przede wszystkim Ofiary eucharystycznej, Mszy świętej (1330). Kościół władzą Chrystusa przekazuje Boskie Objawienie, które „obejmuje także wszystkie treści nauki, łącznie z moralnością, bez których zbawcze prawdy wiary nie mogą być strzeżone, wykładane czy zachowywane” (2035).

Porządek sakramentalny
Kościół jest w Jezusie Chrystusie powszechnym sakramentem zbawienia (776). Nie świeci własnym światłem, ale odbija niejako światło Chrystusa, które lśni na Jego obliczu, a to dzieje się tylko wtedy, gdy punktem odniesienia nie są opinia większości czy też duch czasów, ale raczej prawda objawiona w Jezusie Chrystusie, który powierzył Kościołowi Katolickiemu pełnię łaski i prawdy (819): On sam jest obecny w sakramentach Kościoła.

Kościół nie jest utworzonym przez człowieka stowarzyszeniem, którego struktura mogłaby być modyfikowana przez jego członków według własnego upodobania: Kościół jest pochodzenia Bożego. „Sam Chrystus jest źródłem posługi w Kościele. On ją ustanowił, wyposażył we władzę oraz wyznaczył posłanie, ukierunkowanie i cel” (874). Także dziś pozostaje w mocy napomnienie Apostoła, według którego przeklętym jest każdy, kto głosiłby inną Ewangelię, „nawet my lub anioł z nieba” (Ga 1, 8). Przekazywanie wiary jest nierozerwalnie związane z ludzką wiarygodnością jej przekazicieli: ci zaś, w niektórych przypadkach, opuścili tych, którzy zostali im powierzeni, wstrząsając nimi i poważnie szkodząc ich wierze. W ich przypadku wypełnia się słowo Pisma: „Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – ponieważ ich uszy świerzbią – będą sobie mnożyli nauczycieli” (2 Tm 4, 3).

Zadaniem Magisterium Kościoła względem ludu Bożego jest: „chronić go przed wypaczeniami i słabościami”, aby miał „możliwość wyznawania bez błędu autentycznej wiary” (890). To odnosi się szczególnie do siedmiu sakramentów. Najświętsza Eucharystia jest „źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego” (1324). Ofiara eucharystyczna, w której Chrystus włącza nas w swoją ofiarę Krzyża, ma na celu najgłębsze zjednoczenie z Nim (1382). Dlatego też Pismo Święte udziela napomnień odnośnie warunków przyjmowania Komunii świętej: „Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej” (1 Kor 11, 27), zatem „Jeśli ktoś ma świadomość grzechu ciężkiego, przed przyjęciem Komunii powinien przystąpić do sakramentu pojednania” (1385). Z wewnętrznej logiki sakramentu wynika, że rozwiedzeni żyjący w związkach cywilnych, których sakramentalne małżeństwo przed Bogiem jest wciąż ważne, podobnie jak i wszyscy ci chrześcijanie, którzy nie są w pełnej komunii z wiarą katolicką, wreszcie wszyscy ci, którzy nie są odpowiednio usposobieni, nie mogą owocnie przyjąć Najświętszej Eucharystii (1457), ponieważ w ten sposób nie prowadzi ich ona do zbawienia. Wyjaśnianie tego jest uczynkiem miłosierdzia względem duszy.

Uznanie grzechów w spowiedzi świętej przynajmniej jeden raz w roku stanowi jedno z przykazań Kościoła (2042). Kiedy wierzący nie wyznają już swoich grzechów, otrzymując ich odpuszczenie, próżnym staje się zbawienie przyniesione przez Chrystusa; On przecież stał się człowiekiem, aby odkupić nas od naszych grzechów. Władza przebaczenia, którą Zmartwychwstały przekazał Apostołom i ich następcom w biskupstwie i kapłaństwie, odpuszcza grzechy ciężkie i powszednie popełnione po chrzcie. Obecna praktyka spowiedzi uwidacznia, że sumienia wierzących nie są dziś wystarczająco formowane. Miłosierdzie Boże jest nam dane, abyśmy wypełniali Jego przykazania i tak przylgnęli do Jego woli, nie zaś abyśmy unikali wezwania do nawrócenia (1458).

„Kapłan prowadzi dalej dzieło odkupienia na ziemi” (1589). Święcenia, które nadają kapłanowi „świętą władzę” (1592), są nie do zastąpienia, ponieważ poprzez nie Jezus staje się sakramentalnie obecny w swoim zbawczym działaniu. Kapłani wybierają dobrowolnie celibat jako „znak nowego życia” (1579). Chodzi o dar z siebie samego na służbę Chrystusa i Jego Królestwa, które nadchodzi. Aby udzielić ważnie święceń w trzech stopniach tego sakramentu, Kościół czuje się związany wyborem dokonanym przez samego Pana, „z tego powodu nie są możliwe święcenia kobiet” (1577). W tym kontekście, mówienie o dyskryminacji kobiety jawi się wyraźnie jako błędne rozumienie tego sakramentu, który nie dotyczy ziemskiej władzy, ale reprezentowania Chrystusa, Oblubieńca Kościoła.

Prawo moralne
Wiara i życie są nierozłączne, albowiem wiara bez uczynków spełnionych w Panu jest martwa (1815). Prawo moralne jest dziełem Bożej Mądrości i prowadzi człowieka do obiecanego szczęścia (1950). W związku z tym, „wyznacza człowiekowi drogę praktykowania dobra i osiągania jego celu” (1955). Jego przestrzeganie jest konieczne u wszystkich osób dobrej woli, aby osiągnąć wieczne zbawienie. Ten kto umiera w grzechu ciężkim bez żalu pozostanie na zawsze oddzielonym od Boga (1033). To prowadzi do praktycznych konsekwencji w życiu chrześcijan, pośród których należy wymienić te częściej dziś lekceważone (por. 2270-2283; 2350-2381). Prawo moralne nie jest ciężarem, ale jest częścią tej prawdy, która wyzwala (por. J 8, 32) i poprzez którą chrześcijanin przemierza drogę zbawienia, prawdy, która nie może być relatywizowana.

Życie wieczne
Wielu pyta się dziś, dlaczego Kościół wciąż istnieje skoro sami biskupi wolą działać jako politycy niż jako nauczyciele głosić Ewangelię. Spojrzenie nie powinno zatrzymywać się na kwestiach drugorzędnych, jednak bardziej niż kiedykolwiek jest koniecznym, aby Kościół podjął się właściwego mu zadania. Każde ludzkie istnienie ma nieśmiertelną duszę, która przy jego śmierci odłącza się od ciała, jednak w nadziei na zmartwychwstanie umarłych (366). Śmierć czyni definitywną decyzję człowieka za lub przeciw Bogu. Wszyscy muszą przejść sąd szczegółowy natychmiast po śmierci (1021): albo będzie jeszcze konieczne oczyszczenie albo człowiek pójdzie bezpośrednio ku szczęściu wiecznemu i będzie mu umożliwione oglądanie Boga twarzą w twarz. Istnieje jednak także straszna możliwość, że osoba, aż do końca, pozostanie w sprzeczności z Bogiem: odrzucając definitywnie Jego miłość, bezpośrednio potępi się na wieki (por. 1022). „Bóg stworzył cię bez ciebie, ale nie zbawia cię bez ciebie” (1847). Wieczność kary piekielnej jest straszną rzeczywistością, która – według świadectwa Pisma świętego – dotyczy tych wszystkich, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego” (1035). Chrześcijanin przechodzi przez ciasna bramę, „bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą” (Mt 7, 13).

Milczenie o tych i innych prawdach wiary albo też nauczanie tego, co jest im przeciwne, jest najgorszym oszustwem, któremu Katechizm stanowczo się sprzeciwia. To jest ostatnia próba Kościoła, polegająca na „oszukańczej religii, dającej ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy” (675). To jest oszustwo Antychrysta, który nadchodzi „z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia” (2 Tes 2, 10).

Wezwanie
Jako robotnicy w winnicy Pana, nosimy wszyscy odpowiedzialność przypominania tych podstawowych prawd, trzymając się mocno tego, co sami otrzymaliśmy. Chciejmy mieć odwagę, aby przebyć drogę Jezusa Chrystusa z determinacją, tak by osiągnąć życie wieczne, idąc za Jego przykazaniami (2075).

Prośmy Pana, aby dał nam w pełni poznać, jak wieli jest dar katolickiej wiary, poprzez który otwiera się brama życia wiecznego. „Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi” (Mk 8, 38). Dlatego też wzmacniamy wiarę wyznając prawdę, którą jest sam Jezus Chrystus.

Pouczenie, które Paweł, Apostoł Jezusa Chrystusa, daje swojemu współpracownikowi i następcy Tymoteuszowi, skierowane jest w szczególny sposób do nas, biskupów i kapłanów. Pisał on: „Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – ponieważ ich uszy świerzbią – będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie! (2 Tm 4, 1-5).

Oby Maryja, Matka Boga, wybłagała nam łaskę trwania w wyznawaniu prawdy Jezusa Chrystusa bez zachwiania.

W jedności wiary i modlitwy.
Gerhard Kardynał Müller
Prefekt Kongregacji Nauki Wiary w latach 2012-2017

(Numery w tekście odnoszą się do Katechizmu Kościoła Katolickiego)

Żaden biskup z Afryki nie zagłosuje za LGBT

 

Żaden biskup z Afryki nie zagłosuje za dokumentem synodu, w którym będzie mowa o LGBT – oświadczył w wywiadzie dla tygodnika National Catholic Register bp Andrew Fuanya, reprezentujący Kościół w Kamerunie. Potwierdził on, że afrykańscy ojcowie synodalni dwa razy w tygodniu spotykają się we własnym gronie. Nie po to, by tworzyć jakąś grupę nacisku, lecz zadbać o skuteczny wkład Czarnego Lądu w obrady synodalne.

Krzysztof Bronk – Watykan

Zdaniem biskupów afrykańskich w kwestii homoseksualizmu synod powinien po prostu odesłać do nauczania Katechizmu Kościoła Katolickiego. Kameruński ojciec synodalny wyraził też zaniepokojenie postawą zachodnich biskupów, którzy zajmują bardzo płynne stanowisko, by zdobyć poklask mediów i nie robić sobie wrogów we własnym kraju. Jeśli będziemy mówić w sposób wieloznaczny, zasiejemy w młodych zamęt i sprowadzimy ich na manowce – ostrzega bp Fuanya.

Temat ten podjął on również na dzisiejszym spotkaniu ojców synodalnych z dziennikarzami.

“ Na tym synodzie nie mamy wymyślać nowego nauczania – podkreślił bp Fuanya. – Musimy jednak mówić w sposób jasny. Jeśli my sami wprowadzamy do naszego języka przejawy wątpliwości, to siejemy w młodych zamęt. To Jezus jest drogą, prawdą i życiem. Wszystko, co mówimy musi się opierać na prawdzie. Dlatego nie możemy podejmować decyzji, które przeczą Ewangelii. To z Ewangelii mamy czerpać wartości i przekazywać je młodym. Kierujmy się więc tym, co mówi Ewangelia, a nie społeczeństwo. ”

W dzisiejszym spotkaniu ojców synodalnych z dziennikarzami uczestniczył też abp Grzegorz Ryś. Z uznaniem wyraził się on o aktualnej metodzie obrad, którą przeszczepi na grunt synodu diecezjalnego. Przyznał też, że tu w Rzymie nauczył się słuchania, przekonał się o różnorodności Kościoła i potrzebie ewangelizacji. Z dziennikarzami dzielił się również problemami Kościoła w Polsce. Nadal może on liczyć na obecność młodych. Bardzo często brak im jednak osobistego doświadczenia Pana Jezusa – mówił abp Ryś.

Źródło: https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2018-10/synod-mlodzi-2018-lgbt-afryka-kamerun.html

Uwaga ! Podmieniają nam Kościół i prawie nikt tego nie widzi.

Ks. Włodzimierz Małota CM Szokujący wykład wygłoszony 15 września 2018 w Niepokalanowie podczas konferencji zorganizowanej w trosce o wiarę katolicką w naszej Ojczyźnie – „Kościół Katolicki w czasach zamętu. Elementy diagnozy i remedia”. Tytuł wykładu ,,Antykatolicki sojusz wszystkich ze wszystkimi, z majorem KBW w tle. Co robił Zygmunt Bauman we wrześniu 2016 roku, w Asyżu, na honorowym miejscu przy stole Biskupa Rzymu?”

Posiadam jeszcze kilkadziesiąt Medalików Jezusa Chrystusa Króla wszystkich Narodów. Chętni nie piszą na maila aniaa111@icloud.com. Czas szybko zmierza do wydarzeń apokaliptycznych, dlatego warto taki Medalik mieć przy sobie. Już w tym W 2018 roku mamy do czynienia z tym przed czym Jan Paweł II nas ostrzegał, to jest największą i ostateczną historyczną konfrontacją, którą ludzkość przechodzi. A Kościół i jego wrogowie – anty-Kościół – są w centrum bitwy.

Czy Synod ds. Młodzieży to nowy etap rewolucji w Kościele?

 

Dziś (3 października) w Rzymie rozpoczął się Synod Biskupów ds. Młodzieży. Jest on kolejnym elementem szerszego projektu, który nazwać można zarządzaniem Kościoła przez permanentny synod. To koncepcja sformułowana przez jednego z najbardziej wpływowych teologów i purpuratów przełomu XX i XXI wieku – zmarłego w 2012 roku metropolitę Mediolanu kardynała Carlo Marię Martiniego.

Martini uważał, że najważniejszym zadaniem katolików jest dziś nadrobienie dwustu lat zapóźnienia, jakie Kościół ma wobec współczesnego świata. Jego zdaniem, Kościół popełnił błąd, nie przyswajając sobie zdobyczy oświecenia i od tamtej pory stracił kontakt z nowoczesnością. Dlatego konieczna jest przyspieszona modernizacja. Jednym z elementów tego procesu powinna być demokratyzacja życia kościelnego w jej różnych wymiarach.

Jak jednak tego dokonać? System papieski, a więc monarszy ze swej natury, jest zaprzeczeniem takiego modelu. Sobory też nie spełniają pożądanej funkcji, ponieważ są wydarzeniami monumentalnymi, gromadzącymi rzesze hierarchów (w Vaticanum Secundum brało udział aż 3058 ojców soborowych) i mogą odbywać się raz na kilkadziesiąt lat. Tymczasem zapóźnienie Kościoła wymaga szybkich i radykalnych przemian.

W tej sytuacji najskuteczniejszym narzędziem przeprowadzania zmian w Kościele jawią się synody. Mogą być one zwoływane dość często i ograniczone tematycznie do konkretnych problemów, a poza tym nie muszą angażować aż tak dużej liczby biskupów z całego świata. O ile sobór powszechny można porównać – używając języka parlamentaryzmu – do zgromadzenia narodowego, o tyle synody są jakby sejmikami.

Na takich synodach można przeforsowywać w sposób demokratyczny kolejne zmiany, które później staną się częścią oficjalnego nauczania Kościoła. Rozumowanie kardynała Martiniego miało jednak pewien słaby punkt. Rodziło się bowiem pytanie, na jakiej zasadzie to, co postanowią ojcowie synodalni, miało awansować do rangi obowiązującego Magisterium.

Demokratyzacja w ujęciu Martiniego oznaczała też przeformułowanie roli papiestwa. Nie miało być ono już tylko urzędem nauczającym, lecz także słuchającym, a właściwie wsłuchującym się w głos Ludu Bożego.

Warto w tym miejscu poświęcić parę zdań samemu Martiniemu, który był bardzo wpływowym teologiem. Ten włoski jezuita i biblista pełnił ważne funkcje m.in. rektora dwóch renomowanych rzymskich uczelni: Papieskiego Instytutu Biblicum i Papieskiego Uniwersytetu Gregorianum. Od 1979 do 2002 roku był metropolitą archidiecezji mediolańskiej. Przez wiele lat watykaniści wymieniali go w gronie „papabile”, czyli głównych pretendentów do tronu papieskiego. Postępująca choroba Parkinsona wykluczyła go jednak z możliwości ubiegania się o wybór podczas konklawe. Kiedy zmarł w 2012 roku, włoska Loża Wielkiego Wschodu pożegnała, a właściwie „powitała brata Carlo Marię Martini w jego podróży na wschód”.

Kto nie wierzy, niech zajrzy na stronę internetową Grand Oriente Democratico, by przekonać się, jak „cari fratelli massoni” (jak ich nazywa kardynał Gianfranco Ravasi) pożegnali „brata” Martiniego: http://www.grandeoriente-democratico.com/Adesso_che_le_celebrazioni_retoriche_Martini.html

Kardynał Martini był też w 1996 roku inicjatorem powstania nieformalnej grupy, zwanej „klubem z Saint Gallen”, skupiającej kardynałów pragnących dogłębnej reformy Kościoła. Jak przyznał publicznie trzy lata temu jeden z członków owego gremium, były prymas Belgii kardynał Godfried Danneels, już w 2002 roku postanowili oni wypromować kandydaturę Jorge Mario Bergoglio na przyszłego papieża. Jedenaście lat później ich marzenie ziściło się.

Dziś Franciszek wciela w życie wizję kardynała Martiniego. Pierwszym krokiem był Synod Biskupów ds. Rodziny w latach 2015-2016, po którym powstała adhortacja apostolska „Amoris laetitia”, wprowadzająca do duszpasterstwa – według określenia kardynała Pietro Parolina – „nowy paradygmat”. Realnym skutkiem owego dokumentu stało się to, że coraz więcej biskupów, a nawet episkopatów na świecie zgadza się na dopuszczanie do Komunii osób rozwiedzionych i utrzymujących relacje seksualne w ponownych związkach, powołując się właśnie na ową adhortację.

Drugim krokiem ma być rozpoczynający się właśnie synod poświęcony młodzieży. Dwa tygodnie przed jego otwarciem Franciszek rozwiązał dylemat kardynała Martiniego, co zrobić, by postanowienia synodalne stały się częścią Magisterium. 18 września ogłosił mianowicie nową konstytucję „Episcopalis communio”, która przewiduje, że od tej pory dokument końcowy synodu podniesiony zostaje automatycznie do rangi nauczania zwyczajnego Kościoła.

W ramach przygotowań do Synodu Franciszek opublikował też książkę zatytułowaną „Bóg jest młody”. Zawiera ona wspomnianą już wizję urzędu papieskiego nie tyle nauczającego, ile wsłuchującego się w głos Ludu Bożego (w tym kontekście warto przypomnieć jego zdanie wypowiedziane w 2016 roku w drodze powrotnej z pielgrzymki apostolskiej do Meksyku: „słowo lud nie jest pojęciem logicznym, jest pojęciem mistycznym”).

W książce „Bóg jest młody” Franciszek pisze m.in.:

„Podobnie jak w czasach Samuela i Jeremiasza młodzi ludzie wiedzą, jak rozpoznać znaki naszych czasów, wskazane przez Ducha. Słuchając ich dążeń, Kościół może dostrzec świat, który jawi się w przyszłości, i ścieżki, do podążania którymi Kościół jest wezwany.”

Zgodnie z tą wizją młodzi ludzie są więc uprzywilejowani, by rozpoznawać znaki naszych czasów i wskazywać Kościołowi kierunek na przyszłość. Zapewne ich postulaty znajdą się w końcowym dokumencie Synodu, który automatycznie stanie się częścią nauczania zwyczajnego Kościoła.

O czym będzie mowa na Synodzie? Wiadomo już, że członkowie młodzieżówki Centralnego Związku Niemieckich Katolików domagać się będą – jak sami zapowiadają – zmiany nauczania Kościoła w sprawie homoseksualizmu, a nawet błogosławienia par jednopłciowych przez księży. Wiadomo, że w Synodzie wezmą udział hierarchowie znani są z pomysłów dowartościowania homoseksualizmu przez Kościół, np. kardynałowie Blaise Cupich i Kevin Farell czy arcybiskup Bruno Forte.

W „Instrumentum laboris”, czyli „dokumencie roboczym” przygotowującym Synod znalazły się następujące słowa:

„Niektórzy młodzi ludzie LGBT, poprzez swój wkład w pracę Sekretariatu Synodu, chcą skorzystać z większej bliskości i doświadczyć większej troski ze strony Kościoła, podczas gdy niektóre konferencje biskupów kwestionują, czy można proponować to młodym ludziom, którzy (…) decydują się tworzyć pary homoseksualne i chcą przede wszystkim pozostać blisko Kościoła.”

Przewodniczący sekretariatu Synodu kardynał Lorenzo Baldisseri z dumą oświadczył, że jest to pierwszy w historii Kościoła oficjalny dokument watykański, w którym znalazło się wspomnienie o „młodzieży LGBT”. Włoski purpurat nazwał ten krok wręcz rewolucyjnym.

W tym kontekście znamiennie brzmią słowa kardynała Baldisseriego, że Synod ma zmierzać ku „nowemu odczytaniu prawa naturalnego”… Szykuje się ciekawa dyskusja…

wpolityce.plsynod, Franciszek

 

Ks. Stanisław Małkowski dla Frondy: Biała sutanna Benedykta XVI. Czy Kościół czeka rychła kontrrewolucja?

Tomasz Wandas, Fronda.pl: Atak na Kościół trwał, trwa i trwać będzie – jednak jak to jest możliwe, że w Polsce – jeszcze, póki co kraju katolickim – powstają nieprawdziwe, obrażające Kościół filmy typu „kler” i cieszą się popularnością?

Ks. Stanisław Małkowski, kapelan „Solidarności”: Film ten bardziej nagłaśniany w niektórych mediach niż popularny sam z siebie, dobrze też, że są w Polsce media, które piszą o nim prawdziwe recenzje.

To znaczy jakie?

Takie, w których jasno napisane jest, że jest to film po prostu antykatolicki i przedstawia obraz duchowieństwa, który nie istnieje. Podobne mechanizmy kompromitujące Kościół, księży w świadomości społeczeństwa stosowano kiedyś w Niemczech. Robili to też komuniści, którzy starali się obniżyć autorytet Kościoła poprzez przypisywanie księżom różnego rodzaju nieprawości. Czterdzieści sześć lat jestem księdzem, mam wielu znajomych wśród duchowieństwa, którzy posługują w różnych miejscach i muszę powiedzieć, że prawie w ogóle nie spotkałem się z tym, aby któryś z nich zachowywał się nie tak, jak na duchownego przystało.

Prawie w ogóle? Czyli jednak coś jest na rzeczy?

Podejrzewałem o pedofilię dwóch księży, nie zdołałem potwierdzić swoich przypuszczeń na sto procent, gdyż zanim zbadałem sprawę, obaj zostali zamordowani. Na około kilkuset duchownych, których miałem okazję poznać, właśnie podejrzewałem (tylko, a może aż) tamtych dwóch, reszta była w porządku, stąd wybieranie poszczególnych przypadków i uogólnianie jest po prostu oszczerstwem wobec duchowieństwa.

Podejrzewam, że nieprzypadkowo reżyser tego filmu udzielił niedawno wywiadu, w którym mówi, że będzie popierać wszelkie inicjatywy mające na celu wyprowadzenie Kościoła ze szkół. Czyli jego zdaniem powinno w istocie mieć miejsce?

Wyprowadzenie religii ze szkół oznaczałoby wyprowadzenie młodych ludzi z Kościoła. Poza tym obecne władze w imię fałszywie rozumianej demokracji traktują nieraz niechętnie katolików, którzy mocno przekonani są o zgodności życia z Tradycją, w wierze i moralności i dającym temu wyraz publiczny, a tolerują różnego rodzaju dewiantów, którzy robią co chcą w imię zasady „mamy demokrację, to niech robią co chcą”. Natomiast demokracja rozumiana jako równouprawnienie zła i dobra, z pewnym przechyłem w stronę zła kosztem dobra prowadzi do totalitaryzmu. Przyznam, że nie jestem zadowolony z „dobrej zmiany”, gdyż rząd bardziej popiera i propaguje zło niż dobro.

W jakim stanie obecnie jest polski Kościół? Czy duchowieństwo przeżywa kryzys? Pytam w kontekście rzekomego lobby homoseksualnego, które podobno ma w strukturze polskiego kościoła sporo do powiedzenia.

O homoseksualnym lobby pisze w swojej niedawno wydanej książce ex ksiądz Jacek Międlar. Przyznam, że nie mam podstaw by podważać jego obserwacje. Natomiast podczas całego mojego życia kapłańskiego nigdy nie natknąłem się na zachowania duchowieństwa, które mogłyby świadczyć o istnieniu lobby homoseksualnego. Jeżeli natomiast niektórzy je zauważają i jest to zgodne z prawdą, to oczywiście sensowne byłoby je zwalczyć. Jeżeli natomiast istnieje to lobby i jest na tyle marginesowe, że jak ktoś sam w nie, nie wdepnie, to można przeżyć dziesiątki lat w kapłaństwie – jak ja – i w ogóle o czymś takim nie wiedzieć. Sam, po raz pierwszy o lobby gejowskim w Kościele, dowiedziałem się właściwie z mediów.

Co natomiast z aferami dotyczących pedofilii u księży i braku działania papieża w tej sprawie?

Papież wypowiadał się na ten temat. Natomiast, czy za tymi słowami idą konkretne decyzje, np. personalne. Czy papież jest gotów zmienić ludzi w swoim najbliższym otoczeniu – wątpię. W moim odczuciu papież Franciszek jest niekonsekwentny, a nawet pokazuje sprzeczność – mówi jedno a robi drugie.

Co Ksiądz ma na myśli mówiąc, że jest on niekonsekwentny?

Oczywiście, że publicznie papież wypowiada się przeciwko pedofilii – jest to zło podpadające nie tylko pod prawo kościele, ale i karne. Kościół powinien mieć wewnętrzne instrumenty, by skutecznie zwalczać pedofilię. Każdy przypadek księdza pedofila powinien być szybko uchwycony, a taki ksiądz natychmiast powinien spotkać się z karą.

W Stanach Zjednoczonych istnieje proceder wydobywania z ludzi dojrzałych, dorosłych informacji, że byli wykorzystywani, gwałceni przez jakiegoś księdza np. czterdzieści lat temu. Propozycja prawnika, który zajął się taką sprawą jest taka, że oskarżający księdza człowiek dostanie za składanie fałszywych zeznań część wypłaconego przez Kościół zadośćuczynienia. Zatem okazuje się, że – przynajmniej jak na razie w USA – rzekomych molestowanych, wykorzystanych itp. jest coraz więcej, trzeba jednak jasno podkreślić, że nie jest to liczba rzeczywistych osób po przykrych doświadczeniach w kontakcie z duchownymi – tu po prostu chodzi o łatwy zysk -za coś jednak trzeba żyć- stąd takich prób wyłudzeń będzie z pewnością wiele.

Wypowiedzi, wypowiedziami, co natomiast z działaniem? Czy papież Franciszek je podejmuje, czy chociaż mobilizuje do rozwiazywania problemu?

Wiele o sprawie mówi to, jakimi ludźmi otacza się papież, z jakimi teologami się liczy a których nie chce słuchać. Sprawa ta jest tak znana i powszechna, że nawet do mnie – człowieka, który szczególnie nie interesuje się tym co dzieje się w Watykanie – docierają pewne echa. Całe szczęście – choć rzadko – pojawiają się opinie teologów, którzy nie boją się wytknąć papieżowi jego błędy.

Czy papież liczy się z ich krytyką, opinią?

Sądzę, że nie.

To nieciekawie.

Warto zwrócić uwagę, że coraz częściej pojawiają się publikacje naukowe, w których autorzy katoliccy kwestionują ważność wyborów Franciszka, podważają tym samym zasadność jego papiestwo.

Jacy to autorzy? Kto konkretnie?

Antonio Socci napisał książkę, w której używa licznych argumentów, które wskazują na to, że Franciszek został wybrany niezgodnie z prawem kościelnym i pełni swoją posługę nie będąc w gruncie rzeczy papieżem. Franciszek widział tę książkę i w ogóle się do niej nie odniósł – milczy.

Jeżeli faktycznie okaże się, że Franciszek nie jest papieżem, to prędzej czy później świat się o tym dowie. Pozwoli pan, że przytoczę tutaj anegdotę, w której jeden z kardynałów pyta papieża Benedykta, dlaczego ciągle chodzi w białej sutannie, na co ten odpowiada „bo innej nie mam”.

Wszystko jasne. Czy Franciszek swoją działalnością, swoimi wypowiedziami nie burzy dziś tego co z wielkim trudem budował Jan Paweł II a po nim Benedykt XVI?

Oczywiście, że tak. Ortodoksyjna nauka Benedykta XVI spotykała się z tak mocnym sprzeciwem różnych hierarchów – przede wszystkim niemieckich – że ten nie mając siły w pewnym sensie zrezygnował z pełnienia funkcji publicznych papiestwa. Nie może być tak, że z dnia na dzień ktoś przestaje być papieżem, bo ludziom nie podoba się nauka jaką głosi.

Krytyka pewnej postawy, zainteresowań czy wypowiedzi papieża Franciszka to jedno a kwestionowanie faktu, że jest papieżem to drugie. Z historii Kościoła wiemy, że papieże popełniali różne błędy – choć w ostatnich stuleciach Duch Święty dawał nam bardzo mądrych, świętych papieży. Niestety papież Franciszek taki nie jest – bywali jednak gorsi niż on, a Duch Święty wyprowadzał Kościół nieraz z bardzo trudnych sytuacji. Błędy papieży, grzechy duchowieństwa – choć procentowo dużo jest ich mniej niż wśród ludzi z innych niż kościele środowisk – nie zmieniają faktu, że Kościół jest święty, apostolski prowadzony przez Ducha Świętego i Matkę Najświętszą.  Atakuje się jednak przede wszystkim Kościół, środowiska antykościelne robią wszystko, aby wyprowadzić ze Wspólnoty ludzi młodych – pytanie tylko gdzie i po co?

Pozwoli ksiądz, że jeszcze dopytam o jedną kwestię, która wydaje się być niejasna. Co stałoby się, gdyby faktycznie okazało się, iż obecny papież w istocie papieżem nie jest?

W historii Kościoła bywało, że mieliśmy antypapieży – było i tak, że biskupi mieszkający w trzech różnych miastach jednocześnie twierdzili, że stoją na czele Kościoła. Duch Święty w czasie rozwiązywał te zawiłości. Całe szczęście Benedykt XVI udziela wywiadów, pisze książki. Rozwiązanie sprawy mogłoby zatem być takie, że wakat Franciszka, jego działalność nie byłaby brana pod uwagę. Antymoralna reformacja, różnego rodzaju afery pedofilskie, homoseksualne i brak działań papieża zmierzających do zmiany ludzi w swoim otoczeniu mogą pobudzić wewnątrz Kościoła kontrreformację. Moralni i gorliwi katolicy mogą wziąć w końcu sprawy w swoje ręce i zwalczą nieprawości, które nie prowadzą do niczego dobrego.

Dziękuję za rozmowę.

fronda.pl

Kto sieje kąkol nauczając o rodzinie – Gniezno

Prelekcja o rodzinie na podstawie dokumentu papieskiego Amoris Laetitia wygłoszona w Gnieźnie przez kard. Kevin Joseph Farrell, prefekta Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia.

Wstawiam tą prelekcję gdyż niedługo usłyszycie jak wybuchnie kolejna potężna bomba w Watykanie, a bomba ta będzie za przyczyną tego kardynała tak mocno awansowanego przez Franciszka. Kardynał Farrell który jest homoseksualistą, przez lata mieszkał razem z innym kardynałem głośnym już Theodorem Mccarrick pełni stanowisko prefekta ds. Rodziny i Życia. On przybył do Polski na zaproszenie Prymasa Polaka i zasiewa ziarno wśród zaangażowanych katolików w sprawach rodziny. Wszystko to jest coraz bardziej obrzydliwe.

Kard. Gerhard Müller: Papież zwolnił z Kongregacji Nauki Wiary księdza, który zajmował się walką z pedofilią w Kościele

Zaskakujące informacje przekazał kardynał Gerhard Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary w wywiadzie-rzece, który przeprowadził z nim Paweł Lisicki.

Kardynał Gerhard Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary, zapytany przez Lisickiego o kwestię nie przedłużenia mu przez papieża Franciszka kadencji na kolejnych pięć lat urzędowania, co nastąpiło w ostatniej minucie audiencji, odpowiedział:

„No cóż, takie są po prosu fakty, którym nie można zaprzeczyć. To prawda, że papież poinformował mnie o tym, że moja misja kończy się ostatniego dnia pięcioletniej kadencji, nie podając żadnych przyczyn swojej decyzji. Zresztą nie można mówić o żadnych obiektywnych przyczynach. Obiektywne przyczyny mogłyby polegać na tym, że nie dorosłem do sprawowania tej funkcji albo że miałem całkiem fałszywe rozumienie swoich zadań, albo że wykazałbym się brakiem lojalności wobec papieża. O czymś takim nie może być w żadnym wypadku mowy. Wszyscy znawcy wskazywali, że jestem jednym z tych teologów, którzy najpełniej i najlepiej potrafili objaśnić znaczenie i sens papiestwa”.

Podkreśla, że na urząd ten powołał go papież Benedykt XVI, który wcześniej sam sprawował ową funkcję. Wskazuje, że jedynym nieporozumieniem w tym kontekście, które mogło się pojawić w tle, była kwestia trzech księży, którzy byli wykwalifikowanymi współpracownikami Kongregacji, wcześniej chwalonymi przez Ojca Świętego, ale później zwolnionymi bez podania przyczyn.

Kardynał podkreśla:

„I to ten styl, w którym ich zwolniono – nie chodziło o nieprzedłużenie mojej kadencji – nazwałem nieakceptowalnym. To zaprzecza przecież zasadom katolickiej nauki społecznej, kiedy bez żadnego uzasadnienia z dnia na dzień zwalnia się trzech wybitnych teologów, wybitnie wykształconych i znających się na rzeczy. Jak to pogodzić z troską o godność osoby? Nawet w normalnych światowych warunkach mówimy, że człowiek nie jest jednodniowym pracownikiem najemnym, którego można nająć jednego dnia i następnego po prostu zwolnić. Domagamy się przecież, żeby w przypadku zwolnienia podać jego przyczyny”.

Zaznaczał jednocześnie:

„Słyszałem wprawdzie, że do papieża dotarły informacje na ich temat, że mieli się krytycznie wypowiadać o jego pontyfikacie, ale trudno mi uwierzyć, żeby takie fałszywe plotki mogły być przyczyną decyzji”.

Przypomina, że papież w ogóle nie ma do czynienia z personelem na tym poziomie i odpowiada za nich wyłącznie prefekt. Dalej dodawał:

„W każdym razie wspieram papieża Franciszka w jego zamiarze reformy kurii. Jednak jej elementem powinno też być stosowanie wobec osób zatrudnionych w rzymskiej kurii doktryny społecznej Kościoła. Nikogo nie wolno zwolnić bez podania przyczyn lub bez prawa do obrony przed zarzutami. Gdyż anonimowi dostarczyciele informacji o rzekomo nagannym postępowaniu współbraci mają na celu jedynie zdobycie wynagrodzenia, a nie dobro Stolicy Świętej”.

Kardynał zawraca też uwagę na rzecz bardzo istotną:

„Sam papież nazwał jednego z tych kapłanów bravissima persona, a była to osoba z tej trójki najważniejsza, kierownik sekcji dyscyplinarnej, która musi zajmować się też przypadkami kryminalnej pedofilii wśród księży. Dlaczego tym w najwyższym stopniu kompetentnym współpracownikom i wzorowym księżom sprawiono tyle cierpienia i poniżenia? – odpowiedź na to pytanie przekracza moje pojęcie”.

Kardynał mówi też:

„Rzeczywiście, od początku wszyscy liberałowie i media chwalili Franciszka, chwalili go nawet zwolennicy aborcji, wolnomularze i ci wszyscy, którzy przedtem nienawidzili i zwalczali Kościół. Nastąpiła niespodziana zmiana, do Franciszka zaczęli się przyznawać ci, którzy przedtem atakowali katolicyzm. Charakterystycznym przypadkiem były wywiady z Eugenio Scalfarim, naczelnym ateistą Włoch, który od lat głosi hasło dechrystianizacji Włoch”.

Zadaje też pytanie, co w zasadzie wynika z tego wszystkiego dla wiary katolickiej i Kościoła, kiedy jest chwalony przez nieprzyjaciół.

„Co z tego wszystkiego ma wiara? To tak jakby Piłat i Herod nagle ogłosili się przyjaciółmi Jezusa”

 

– mówił Gerhard Müller.

Źródło: fronda.pl

w Watykanie wybuchła bomba atomowa

list księdza arcybiskupa Vigano

 

Publikujemy poniżej tłumaczenie opublikowanego w niedzielę na łamach portalu Life Site News listu księdza arcybiskupa Carla Marii Viganò. Były nuncjusz apostolski w Stanach Zjednoczonych ujawnił bulwersujące okoliczności ukrywania przez wysokich hierarchów Kościoła nadużyć obyczajowych, których dopuszczali się niektórzy duchowni.

 

 

 

Świadectwo

Jego Ekscelencji Carlo Maria Viganò,

tytularnego arcybiskupa Ulpiany,

nuncjusza apostolskiego

W tej tragicznej dla Kościoła chwili w różnych częściach świata – w Stanach Zjednoczonych, Chile, Hondurasie, Australii etc. – na biskupach spoczywa bardzo poważna odpowiedzialność. Myślę w szczególności o Stanach Zjednoczonych Ameryki, dokąd papież Benedykt XVI wysłał mnie jako nuncjusza apostolskiego 19 października 2011 roku, w święto upamiętniające pierwszych męczenników Ameryki Północnej. Biskupi Stanów Zjednoczonych, a ja wraz z nimi, są powołani do naśladowania przykładu tych pierwszych męczenników, którzy przynieśli Ewangelię na ziemie Ameryki, do tego, by być wiarygodnymi świadkami bezmiernej miłości Chrystusa, Drogi, Prawdy i Życia.

 

Biskupi i księża, nadużywając swoje władzy, dopuścili się obrzydliwych przestępstw ze szkodą dla swoich wiernych, nieletnich, niewinnych ofiar oraz młodych ludzi gotowych poświęcić swoje życie dla Kościoła albo swoim milczeniem nie zapobiegli popełnianiu takich przestępstw.

 

Aby przywrócić piękno świętości obliczu Oblubienicy Chrystusa, która jest okropnie oszpecona tak wieloma wstrętnymi przestępstwami i jeśli naprawdę chcemy uwolnić Kościół od cuchnącego bagna, do którego wpadł, musimy mieć odwagę zburzyć kulturę tajemnicy i publicznie wyznać prawdy, które były trzymane w ukryciu. Musimy zburzyć spisek milczenia, przy pomocy którego biskupi i księża chronili siebie samych kosztem swoich wiernych, spisek milczenia, który w oczach świata grozi Kościołowi tym, że będzie wyglądać jak sekta, spisek milczenia nie tak odmienny od tego, który panuje w mafii. „Wszystko, co powiedzieliście w mroku, (…) głoszone będzie na dachach” (Łk 12,3).

 

Zawsze wierzyłem w to i miałem nadzieję na to, że hierarchia Kościoła odnajdzie w sobie duchowe środki i siłę do powiedzenia całej prawdy, by się zmienić na lepsze i odnowić. To dlatego, chociaż nieustannie mnie o to proszono, zawsze unikałem wygłaszania oświadczeń dla mediów, nawet kiedy byłoby to moim prawem, by tak zrobić, by bronić się przed kalumniami publikowanymi na mój temat, nawet przez wysokich prałatów Kurii Rzymskiej. Ale teraz, kiedy zepsucie dotarło do samej góry hierarchii kościelnej, moje sumienie mówi mi, bym wyjawił te prawdy o rozdzierającym serce przypadku emerytowanego arcybiskupa Waszyngtonu, Thodore’a McCarricka, które poznałem w trakcie pełnienia moich obowiązków powierzonych mi przez św. Jana Pawła II, jako delegat ds. przedstawicielstw papieskich od roku 1998 do roku 2009 oraz powierzonych mi przez papieża Benedykta XVI, jako nuncjusz apostolski w Stanach Zjednoczonych Ameryki od 19 października 2011 roku do końca maja 2016.

 

Jako delegat ds. przedstawicielstw papieskich w Sekretariacie Stanu miałem obowiązki, które nie ograniczały się do nuncjatur apostolich, ale także obejmowały personel Kurii Rzymskiej (zatrudnienie, awanse, procesy informacyjne dotyczące kandydatów do episkopatu itd.) oraz badanie delikatnych przypadków, w tym dotyczących kardynałów i biskupów, które były powierzane delegatowi przez kardynała sekretarza stanu albo substytuta Sekretariatu Stanu.

 

Aby rozproszyć podejrzenia insynuowane w kilku ostatnich artykułach, od razu powiem, że nuncjusze apostolscy w Stanach Zjednoczonych, Gabriel Montalvo i Pietro Sambi, obaj przedwcześnie zmarli, nie zaniedbali poinformowania Stolicy Apostolskiej natychmiast, gdy tylko dowiedzieli się o ogromnie niemoralnym zachowaniu arcybiskupa McCarricka w stosunku do kleryków i księży. Tak naprawdę, zgodnie z tym, co nuncjusz Pietro Sambi napisał, list ojca Bonifacego Ramseya OP, datowany na 22 listopada 2000 roku, został sporządzony na prośbę zmarłego nuncjusza Montalvo. W liście o. Ramsey, który był profesorem w seminarium diecezjalnym w Newark od końca lat 80-tych do roku 1996, potwierdza, że w seminarium powtarzały się plotki, iż arcybiskup „dzielił łóżko z klerykami”, zapraszając pięciu na raz, by spędzili weekend z nim w jego domu na plaży. I dodał, że znał pewną liczbę kleryków, z których niektórzy byli wyświęceni na księży w archidiecezji Newark, a którzy byli zapraszani do tego domu na plaży i dzielili łóżko z arcybiskupem.

 

Urząd, który piastowałem w tamtym czasie, nie był informowany o jakichkolwiek środkach podjętych przez Stolicę Apostolską po przedstawieniu tych oskarżeń przez nuncjusza Monatalvo pod koniec roku 2000, kiedy kardynał Angelo Sodano był sekretarzem stanu.

 

Podobnie nuncjusz Sambi przekazał kardynałowi sekretarzowi stanu Tarcisio Bertone zawiadomienie o oskarżeniu przeciwko McCarrickowi ze strony księdza Gregory’ego Littletona z diecezji Charlotte, który został przeniesiony do stanu świeckiego za gwałt na nieletnich, wraz z dwoma dokumentami od tego samego księdza, w których opisał swoją tragiczną historię wykorzystywania seksualnego przez ówczesnego arcybiskupa Newark oraz kilku innych księży i kleryków. Nuncjusz dodawał, że Littleton już przekazał swoje zawiadomienie około dwudziestu ludziom, w tym sądowym władzom cywilnym i kościelnym, policji i prawnikom w czerwcu 2006 i że w związku z tym jest bardzo prawdopodobne, że wiadomość wkrótce zostanie upubliczniona. W związku z tym domagał się natychmiastowej interwencji Stolicy Apostolskiej.

 

Pisząc notatkę służbową[1] na temat tych dokumentów, które zostały mi powierzone jako delegatowi ds. przedstawiciel papieskich 6 grudnia 2006 roku, napisałem do moich przełożonych, kardynała Tarcisio Bertone i substytuta Leonardo Sandriego, że fakty przypisywane McCarrickowi przez Littletona były na tyle poważne i ohydne, że wywołały konsternację, poczucie obrzydzenia, głęboki smutek i gorycz u czytelnika i że stanowiły one takie przestępstwa jak: uwiedzenie, domagania się czynów zdeprawowanych od kleryków i księży, dokonywanych wielokrotnie i równocześnie przy udziale kilku osób, drwiny z młodych kleryków, którzy usiłowali przeciwstawić się uwodzeniu przez arcybiskupa w obecności dwóch innych księży, rozgrzeszenie współsprawców tych zdeprawowanych czynów, świętokradcze odprawianie Eucharystii z tymi samymi księżmi po popełnieniu takich czynów.

 

W swojej notatce służbowej, którą dostarczyłem tego samego 6 grudnia 2006 roku do mojego bezpośredniego przełożonego, substytuta Leonardo Sandriego, zaproponowałem moim przełożonym następujące okoliczności i tryb postępowania:

• Wziąwszy pod uwagę, że wydawało się, iż nowy skandal o szczególnej powadze, gdyż dotyczył on kardynała, zostanie dołączony do wielu skandali związanych z Kościołem w Stanach Zjednoczonych
• oraz z tego powodu, że sprawa ta miała związek z kardynałem, a według kanonu 1405 § 1, nr 2: „ipsius Romani Pontificis dumtaxat ius est iudicandi”;
• zaproponowałem, by podjęto przykładne środki przeciwko kardynałowi, które mogłyby pełnić funkcję leczniczą, aby zapobiec przyszłym nadużyciom wobec niewinnych ofiar i złagodzić skutki tego bardzo poważnego zgorszenia dla wiernych, którzy mimo wszystko wciąż kochają i wierzą w Kościół.

 

Dodałem, że byłoby zbawienne, gdyby tym razem władze kościelne interweniowały przed władzami cywilnymi, a jeśli to możliwe nim skandal wybuchnie w prasie. Mogłoby to przywrócić jakąś godność Kościołowi tak boleśnie doświadczonemu i upokorzonemu przez tak wiele ohydnych czynów ze strony niektórych duszpasterzy. Gdyby to zrobiono, władze cywilne nie musiałyby już sądzić kardynała, ale duszpasterza, wobec którego Kościół już podjął stosowne środki, by zapobiec nadużywaniu władzy przez kardynała i nieustannego niszczenia przez niego niewinnych ofiar.

 

Moja notatka służbowa z 6 grudnia 2006 roku została zatrzymana przez moich zwierzchników i nigdy do mnie nie wróciła z informacją o jakiejś rzeczywistej decyzji przełożonych odnośnie tej kwestii.

 

Później, około 21-23 kwietnia 2008 roku, Richard Sipe opublikował w Internecie na stronie richardsipe.com Oświadczenie dla papieża Benedykta XVI na temat wzorca kryzysu wykorzystywania seksualnego w Stanach Zjednoczonych. 24 kwietnia zostało ono przekazane przez prefekta Kongregacji Nauki Wiary, kardynała Williama Levadę, kardynałowi sekretarzowi stanu Tarcisio Bertone. Zostało ono przesłane mi miesiąc później – 24 maja 2008 roku.

 

Następnego dnia dostarczyłem nowemu substytutowi, Fernando Filoniemu, nową notatkę służbową,  która zawierała moją poprzednią notatkę z 6 grudnia 2006 roku. W niej streściłem dokument Richarda Sipe’a, który kończył się tym pełnym szacunku i serdecznym apelem do papieża Benedykta XVI: „Zwracam się do Waszej Świątobliwości z należnym szacunkiem, ale z tym samym przejęciem, jakie kierowało Piotrem Damianim, gdy przedstawiał przed Waszym poprzednikiem, papieżem Leonem IX, opis stanu duchowieństwa w swoich czasach. Problemy, o których mówi, są podobne i równie ogromne teraz w Stanach Zjednoczonych, jak były w Rzymie. Jeśli Wasza Świątobliwość zechce, osobiście dostarczę Waszej Świątobliwości dokumentację na temat, o którym mówię”.

 

Zakończyłem swoją notatkę służbową powtórzeniem moim zwierzchnikom, że uważam za konieczne, by interweniować tak szybko, jak to możliwe, zdejmując kardynalski kapelusz z głowy kardynała McCarricka i że powinien on być poddany sankcjom stanowionym przez Kodeks Prawa Kanonicznego, który również przewiduje zdegradowanie do stanu świeckiego.

 

Ta moja druga notatka służbowa również nigdy nie została zwrócona do Biura Personelu i byłem ogromnie zaniepokojony niewyobrażalnym brakiem jakichkolwiek działań ze strony moich zwierzchników wobec kardynała i nieustannym brakiem jakiegokolwiek porozumienia ze mną od chwili mojej pierwszej notatki służbowej z grudnia 2006 roku.

 

Jednak w końcu dowiedziałem się z całą pewnością, przez kardynała Giovanniego Battistę Re, wówczas prefekta Kongregacji ds. Biskupów, że odważne i chwalebne Oświadczenie wydało upragniony rezultat. Papież Benedykt nałożył na kardynała McCarricka sankcje podobne do tych, jakie teraz narzucił mu papież Franciszek: kardynał miał opuścić seminarium, w którym mieszkał i zabroniono mu publicznego odprawiania [Mszy], uczestnictwa w spotkaniach publicznych, wygłaszania wykładów, podróżowania, oraz obowiązek poświęcenia się życiu modlitewnemu i pokucie.

 

Nie wiem, kiedy papież Benedykt podjął te środki wobec McCarricka, czy w roku 2009 czy 2010, ponieważ w międzyczasie zostałem przeniesiony do Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, tak jak również nie wiem, kto był odpowiedzialny za to niewiarygodne opóźnienie. Nie wierzę w rzeczywistości w to, że był to papież Benedykt, który jako kardynał nieustannie ostro krytykował zepsucie obecne w Kościele, a już w pierwszych miesiącach swojego pontyfikatu zajął mocne stanowisko przeciwko przyjmowaniu do seminarium młodych ludzi o głęboko zakorzenionych skłonnościach homoseksualnych. Sądzę, że było to spowodowane przez pierwszego współpracownika papieża w tamtym czasie, kardynała Tarcisio Bertone, który był znany z tego, że faworyzował promowanie homoseksualistów na odpowiedzialne stanowiska i miał zwyczaj zarządzania, które informacje uważał za właściwe by przekazać je papieżowi.

 

W każdym razie jest pewne, że papież Benedykt nałożył powyższe sankcje kanoniczne na McCarricka i że zostały one przekazane mu przez nuncjusza apostolskiego w Stanach Zjednoczonych, Pietro Sambiego. Monsinior Jean-François Lantheaume, wówczas pierwszy doradca nuncjatury w Waszyngtonie oraz chargé d’affaires ad interim po nieoczekiwanej śmierci nuncjusza Sambiego w Baltimore, powiedział mi, kiedy przybyłem do Waszyngtonu – i jest gotów o tym zaświadczyć – o burzliwej rozmowie, trwającej ponad godzinę, jaką nuncjusz Sambi miał z kardynałem McCarrickiem, którego wezwał do nuncjatury. Monsinior Lantheaume powiedział mi, że „głos nuncjusza można było usłyszeć aż na korytarzu”.

 

Te same zarządzenia papieża Benedykta zostały wówczas także przekazane mi przez nowego prefekta Kongregacji ds. Biskupów, kardynała Marca Ouelleta w listopadzie 2011 roku, w rozmowie przed moim wyjazdem do Waszyngtonu i włączone do instrukcji tej samej Kongregacji dla nowego nuncjusza.

 

Z kolei powtórzyłem je kardynałowi McCarrickowi w trakcie mojego pierwszego z nim spotkania w nuncjaturze. Kardynał, mamrocząc w ledwo zrozumiały sposób, przyznał, że być może popełnił błąd śpiąc w tym samym łóżku z niektórymi klerykami w swoim domu na plaży, ale powiedział to tak, jakby nie miało to żadnego znaczenia.

 

Wierni niezmiennie zastanawiają się, jak to możliwe, że został on nominowany do Waszyngtonu i jako kardynał i mają wszelkie prawo wiedzieć, kto wiedział o jego poważnych wykroczeniach i kto je ukrywał. Jest zatem moim obowiązkiem wyjawić to, co wiem na ten temat, zaczynając od Kurii Rzymskiej.

 

Kardynał Angelo Sodano był sekretarzem stanu do września 2006: wszystkie informacje były mu przekazywane. W listopadzie 2000 roku nuncjusz Montalvo wysłał mu swój raport, przekazując mu wspomniany wyżej list od o. Bonifacego Ramseya, w którym krytykował on poważne nadużycia popełnione przez McCarricka.

 

Wiadomo, że Sodano usiłował tuszować skandal ks. Maciela do samego końca. Nawet usunął nuncjusza z Meksyku, Justo Mullorego, który odmówił bycia wspólnikiem w jego planie osłaniania Maciela, i w jego miejsce powołał Sandriego, wówczas nuncjusza Wenezueli, który był gotów współpracować w tuszowaniu sprawy. Sodano nawet posunął się do tego, że wydał oświadczenie dla watykańskiego biura prasowego, w którym stwierdzano fałsz, to znaczy, że papież Benedykt zdecydował, iż przypadek Maciela powinien być uważany za zamknięty. Benedykt zareagował, mimo niestrudzonej obrony ze strony Sodano, i Maciel został uznany za winnego i nieodwołalnie skazany.

 

Czy powołanie McCarricka do Waszyngtonu i jako kardynała było dziełem Sodano, kiedy Jan Paweł II był już bardzo chory? Nie jest dane nam to wiedzieć. Jednakże taka myśl jest uprawniona, choć nie sądzę, by był jedynym za to odpowiedzialnym. McCarrick często jeździł do Rzymu i wszędzie zdobywał przyjaciół, na wszystkich poziomach Kurii. Jeśli Sodano chronił Maciela, jak wydaje się pewne, nie ma powodu, dla którego nie zrobiłby tego w przypadku McCarricka, który według wielu posiadł środki finansowe, by wpływać na decyzje. Jego nominacja do Waszyngtonu spotka się ze sprzeciwem ówczesnego prefekta Kongregacji ds. Biskupów, kardynała Giovanniego Battistę Re. W nuncjaturze w Waszyngtonie jest notatka, napisana jego ręką, w której kardynał Re odcina się od tej nominacji i oświadcza, że McCarrick był 14. na liście do Waszyngtonu.

 

Raport nuncjusza Sambiego, wraz ze wszystkimi załącznikami, został wysłany do kardynała Tarcisio Bertone jako sekretarza stanu. Moje wspomniane powyżej notatki służbowe z 6 grudnia 2006 i 25 maja 2008 roku zostały także przypuszczalnie przekazane mu przez substytuta. Jak już wspomniano, kardynał nie miał żadnych trudności, by uparcie przedstawiać episkopatowi kandydatów znanych jako czynni homoseksualiści – przytaczam jedynie dobrze znany przypadek Vincenzo de Mauro, który został powołany na arcybiskupa-biskupa Vigevano, a później usunięty, gdyż przedstawiał w złym świetle swoich kleryków – i by filtrować informacje przekazywane papieżowi Benedyktowi i nimi manipulować.

 

Kardynał Pietro Parolin, obecny sekretarz stanu, był także współwinny tuszowania występków McCarricka, który po wyborze papieża Franciszka otwarcie przechwalał się swoimi podróżami i misjami na różnych kontynentach. W kwietniu 2014 roku „Washington Times” zamieścił na pierwszej stronie reportaż o podróży McCarricka do Republiki Środkowej Afryki i to ni mniej, ni więcej tylko w imieniu Departamentu Stanu. Będąc nuncjuszem w Waszyngtonie napisałem do kardynała Parolina, pytając go, czy sankcje nałożone na McCarricka przez papieża Benedykta wciąż obowiązywały. Ça va sans dire, że mój list nigdy nie otrzymał odpowiedzi!

 

To samo można powiedzieć o kardynale Williamie Levadzie, byłym prefekcie Kongregacji Nauki Wiary, kardynale Marcu Ouellet, prefekcie Kongregacji ds. Biskupów, Lorenzzo Baldisserim, byłym sekretarzu tej samej Kongregacji ds. Biskupów, oraz arcybiskupie Ilsonie de Jesus Montanarim, obecnym sekretarzu tej samej Kongregacji. Wszyscy oni z powodu piastowania swoich urzędów mieli świadomość sankcji nałożonych przez papieża Benedykta na McCarricka.

 

Kardynałowie Leonardo Sandri, Fernando Filoni oraz Angelo Becciu, jako substytutowie sekretariatu stanu, znali w każdym szczególe sytuację dotyczącą kardynała McCarricka.

Niemożliwe także, by kardynałowie Giovanni Lajolo i Dominique Mamberti nic nie wiedzieli. Jako sekretarze ds. relacji z państwami uczestniczyli oni kilka razy w tygodniu w kolegialnych spotkaniach z sekretarzem stanu.

 

Jeśli chodzi o Kurię Rzymską, w tej chwili poprzestanę na tym, nawet jeśli imiona innych prałatów w Watykanie są dobrze znane, nawet kilku bardzo bliskich papieża Franciszka, takich jak kardynał Francesco Coccopalmerio i arcybiskup Vincenzo Paglia, którzy należą do nurtu homoseksualnego dążącego do obalenia katolickiej nauki o homoseksualizmie, nurtu już krytykowanego ostro w roku 1986 przez kardynała Josepha Ratzingera, wówczas prefekta Kongregacji Nauki Wiary, w Liście do biskupów Kościoła katolickiego na temat duszpasterstwa osób homoseksualnych. Kardynałowie Edwin Frederick O’Brien i Renato Raffaele Martino także należą do tego samego nurtu, chociaż wyznając inną ideologię. Inni należący do tego nurtu nawet mieszkają w Domus Sanctae Marthae.

 

Teraz, jeśli chodzi o Stany Zjednoczone: Oczywiście pierwszym, który został poinformowany o środkach podjętych przez papieża Bendedykta, był następca McCarricka w stolicy waszyngtońskiej, kardynał Donald Wuerl, którego sytuacja jest obecnie całkowicie skompromitowana przez ostatnie rewelacje dotyczące jego zachowania jako biskupa Pittsburgha.

 

Jest zupełnie nieprawdopodobne, by nuncjusz Sambi, który był niezwykle odpowiedzialną osobą, lojalną, bezpośrednią i jednoznaczną w swoim sposobie bycia (prawdziwy syn Romanii) nie rozmawiał z nim na ten temat. W każdym razie sam podjąłem temat z kardynałem Wuerlem przy kilku okazjach i z pewnością nie musiałem wdawać się w szczegóły, gdyż od razu było dla mnie jasne, że jest w pełni tego świadom. Pamiętam w szczególności fakt, że musiałem zwrócić na to jego uwagę, gdyż uświadomiłem sobie, że w publikacji archidiecezji, na tylnej okładce znajdowało się barwne ogłoszenie zapraszające młodych ludzi myślących, że mają powołanie do kapłaństwa, na spotkanie z kardynałem McCarrickiem. Natychmiast zadzwoniłem do kardynała Wuerla, który wyraził przede mną zdziwienie, mówiąc mi, że nie wiedział nic o tym ogłoszeniu i że odwoła je. Jeśli, jak teraz nieustannie oświadcza, nie wiedział nic na temat nadużyć popełnionych przez McCarricka oraz środkach podjętych przez papieża Benedykta, jak można wytłumaczyć jego odpowiedź?

Jego ostatnie oświadczenia, że nie wiedział nic na ten temat, nawet jeśli z początku sprytnie wspomniał od odszkodowaniach dla dwóch ofiar, są śmiechu warte. Kardynał bezwstydnie kłamie i nakłania swojego kanclerza, monsinior Antonicelliego, by również kłamał.

 

Kardynał Wuerl także wyraźnie kłamał przy innej okazji. W następstwie niedopuszczalnego wydarzenia autoryzowanego przez władze akademickie Georgetown University, zwróciłem nań uwagę przewodniczącego dr Johna DeGiogia, wysyłając mu dwa kolejne listy. Nim przesłałem je adresatowi, aby właściwie załatwić tę sprawę, osobiście dałem ich kopie kardynałowi wraz z towarzyszącym listem, który napisałem. Kardynał powiedział mi, że nie wie nic na ten temat. Jednakże nie potwierdził otrzymania moich dwóch listów, przeciwnie do tego, co zazwyczaj robił. Później dowiedziałem się, że wydarzenie to odbywało się w Georgetown od siedmiu lat. Ale kardynał nic na ten temat nie wiedział!

 

Kardynał Wuerl, dobrze wiedząc o nieustannych nadużyciach popełnianych przez kardynała McCarricka i sankcjach nałożonych na niego przez papieża Benedykta, przekraczając polecenie papieża, także pozwolił mu na mieszkanie w seminarium w Waszyngtonie. Postępując w ten sposób, narażał innych kleryków na ryzyko.

 

Biskup Paul Bootkoski, emerytowany ordynariusz Metuchen, oraz arcybiskup John Myers, emerytowany arcybiskup Newark, tuszowali nadużycia popełniane przez McCarricka w ich diecezjach i wypłacili odszkodowania dwóm jego ofiarom. Nie mogą temu zaprzeczyć i należy ich przesłuchać, aby wyjawić wszelkie okoliczności i odpowiedzialność w tej sprawie.

Kardynał Kevin Farrell, z którym media ostatnio przeprowadziły wywiady, także mówił, że nie ma najmniejszego pojęcia o nadużyciach popełnianych przez McCarricka. Wziąwszy pod uwagę jego urzędowanie w Waszyngtonie, Dallas i Rzymie, myślę, że nikt nie może szczerze mu wierzyć. Nie wiem, czy kiedykolwiek spytano go, czy wiedział o przestępstwach Maciela. Gdyby temu zaprzeczył, czy ktoś by mu uwierzył, wziąwszy pod uwagę, że zajmował odpowiedzialne stanowisko jako członek Legionu Chrystusa?

 

Jeśli chodzi o kardynała Seana O’Malley’a, powiedziałbym po prostu, że jego ostatnie oświadczenia na temat przypadku McCarricka są zawstydzające i kładą się całkowitym cieniem na jego przejrzystości i wiarygodności.

 

* * *

Moje sumienie wymaga ode mnie także wyjawienia faktów, jakich doświadczyłem osobiście, dotyczących papieża Franciszka, mających dramatyczne znaczenie, a które nie pozwalają mi zachowywać milczenia jako biskupowi, mającemu udział w kolegialnej odpowiedzialności wszystkich biskupów Kościoła powszechnego i które stwierdzam tutaj, gotów potwierdzić je pod przysięgą, wzywając Boga na mojego świadka.

 

W ostatnich miesiącach swojego pontyfikatu papież Benedykt XVI zwołał spotkanie wszystkich nuncjuszy apostolskich w Rzymie, tak jak przy kilku okazjach zrobili to Paweł VI i św. Jan Paweł II. Data wyznaczona na audiencję z papieżem to piątek 21 czerwca 2013 roku. Papież Franciszek dotrzymał zobowiązania podjętego przez swojego poprzednika. Oczywiście ja także przyjechałem z Waszyngtonu do Rzymu. Było to moje pierwsze spotkanie z nowym papieżem wybranym ledwo trzy miesiące wcześniej, po rezygnacji papieża Benedykta.

 

Rankiem, w czwartek 20 czerwca 2013 roku, udałem się do Domus Sanctae Marthae, by dołączyć do moich kolegów, którzy tam się zatrzymali. Gdy tylko wszedłem do holu, spotkałem kardynała McCarricka, który był ubrany w ozdobioną czerwienią sutannę . Powitałem go z szacunkiem, jak to zawsze robiłem. Od razu powiedział mi, tonem na wpół dwuznacznym, na wpół triumfalnym: „Papież przyjął mnie wczoraj, jutro jadę do Chin”.

 

Nie wiedziałem wówczas o jego wieloletniej przyjaźni z kardynałem Bergoglio i o ważnej roli, jaką odegrał w ostatnim wyborze, jak to sam McCarrick później wyjawi w wykładzie w Villanova University oraz w wywiadzie dla „National Catholic Reporter”. Nie myślałem też nigdy o tym fakcie, że uczestniczył we wstępnych spotkaniach ostatniego konklawe, ani o roli, jaką mógł mieć jako kardynał elektor w konklawe roku 2005. A zatem nie pojąłem od razu sensu tej zaszyfrowanej wiadomości, jaką McCarrick mi przekazał, ale stanie się ona jasna w ciągu dni, które zaraz potem nastąpiły.

 

Nazajutrz odbyła się audiencja z papieżem Franciszkiem. Po jego przemówieniu, które było częściowo czytane, a częściowo wygłoszone bez przygotowania, papież zapragnął powitać wszystkich nuncjuszy po kolei. Pamiętam, że w jednym rzędzie należałem do ostatnich. Kiedy przyszła moja kolej, miałem tylko czas powiedzieć mu: „Jestem nuncjuszem w Stanach Zjednoczonych”. Natychmiast zaatakował mnie tonem wyrzutu, używając następujących słów: „Biskupów w Stanach Zjednoczonych nie należy ideologizować! Muszą być pasterzami!” Oczywiście nie byłem w stanie poprosić o wyjaśnienie sensu jego słów i agresywnego sposobu, w jaki mnie skarcił. Miałem w ręku książkę po portugalsku, którą kardynał O’Malley wysłał mi dla papieża kilka dni wcześniej, mówiąc: „Aby mógł powtórzyć swój portugalski, nim pojedzie na Światowy Dzień Młodzieży w Rio”. Podałem mu ją od razu, uwalniając się w ten sposób od niezmiernie kłopotliwej i żenującej sytuacji.

 

Pod koniec audiencji papież ogłosił: „Ci z was, którzy wciąż będą w Rzymie w najbliższą niedzielę, są zaproszeni do koncelebracji ze mną w Domus Sanctae Marthae”. Rzecz jasna pomyślałem o tym, by zostać i wyjaśnić tak szybko, jak tylko możliwe, co papież zamierzał mi powiedzieć.

 

W niedzielę 23 czerwca, przed koncelebrą z papieżem, spytałem monsiniora Ricca, który jako osoba odpowiedzialna za dom pomagał nam nałożyć szaty liturgiczne, czy nie mógłby zapytać się papieża, czy znalazłby jakiś czas w następnym tygodniu, by mnie przyjąć. Jak mogłem wrócić do Waszyngtonu bez wyjaśnienia, czego papież ode mnie chce? Pod koniec Mszy, kiedy papież powitał parę ostatnich obecnych osób, monsinior Fabian Pedacchio, jego argentyński sekretarz, podszedł do mnie i powiedział: „Papież powiedział mi, bym spytał, czy jesteś teraz wolny!”. Oczywiście odpowiedziałem, że jestem do dyspozycji papieża i że dziękuję mu za przyjęcie mnie od razu. Papież zabrał mnie na drugie piętro do swojego mieszkania i powiedział: „Mamy 40 minut przed Aniołem Pańskim”.

 

Zacząłem rozmowę od spytania papieża, co zamierzał mi powiedzieć słowami, z jakimi zwrócił się do mnie, kiedy przywitałem się z nim w miniony piątek. A papież w zupełnie inny, przyjacielski, niemal czuły ton powiedział mi: „Tak, biskupów w Stanach Zjednoczonych nie należy ideologizować, nie powinni być prawicowi, jak arcybiskup Filadelfii (papież nie podał mi imienia arcybiskupa), muszą byś pasterzami, i nie powinni być lewicowi – dodał, podnosząc oba ramiona – a kiedy mówię lewicowi, mam na myśli homoseksualni”. Oczywiście logika współzależności pomiędzy byciem lewicowym a byciem homoseksualistą jakoś mi umknęła, ale nie dodałem nic więcej.

Bezpośrednio potem papież spytał mnie oszukańczo: „Jaki jest kardynał McCarrick?”.

 

Odpowiedziałem mu z całkowitą szczerością i – jeśli tak chcecie – z wielką naiwnością: „Ojcze święty, nie wiem, czy znasz kardynała McCarricka, ale jeśli spytasz Kongregację ds. Biskupów, to znajduje się tam grube dossier na jego temat. Psuł pokolenia kleryków i księży, a papież Benedykt polecił mu wycofać się do życia na modlitwie i pokucie”. Papież nie wygłosił najmniejszego komentarza do tych moich bardzo poważnych słów i nie okazał na twarzy żadnego wyrazu zdziwienia, jakby już znał tę sprawę od jakiegoś czasu i od razu zmienił temat. Ale zatem, jaki był cel w zadaniu mi przez papieża tego pytania: „Jaki jest kardynał McCarrick?”. Wyraźnie chciał dowiedzieć się, czy jestem sojusznikiem McCarricka, czy nie.

 

Kiedy wróciłem do Waszyngtonu, wszystko stało się dla mnie bardzo jasne, także dzięki nowemu wydarzeniu, do jakiego doszło ledwo parę dni po moim spotkaniu z papieżem Franciszkiem. Kiedy nowy biskup, Mark Seitz, objął diecezję w El Paso 9 lipca 2013 roku, wysłałem tam pierwszego doradcę, monisinior Jean-François Lantheaume’a, podczas gdy pojechałem do Dallas tego samego dnia na międzynarodowe spotkanie o bioetyce. Kiedy wróciłem, monsinior Lantheaume powiedział mi, że w El Paso spotkał kardynała McCarricka, który wziąwszy go na stronę, powiedział mu niemal te same słowa, jakie papież powiedział mi w Rzymie: „Biskupów w Stanach Zjednoczonych nie należy ideologizować, nie powinni być prawicowi, powinni być pasterzami…” Byłem zdumiony! Było zatem jasne, że słowa wyrzutu, jakie papież Franciszek skierował do mnie 21 czerwca 2013 roku, włożył mu w usta dzień wcześniej kardynał McCarrick. Także wzmiankę papieża: „Nie jak arcybiskup Filadelfii” można wywieść od McCarricka, ponieważ obaj mocno nie zgadzali się ze sobą w kwestii dopuszczenia polityków proaborcyjnych do Komunii. W swoim przekazie do biskupów McCarrick manipulował listem ówczesnego kardynała Ratzingera, który zakazywał udzielania takim politykom Komunii. W istocie ja także wiedziałem o tym, jak pewni kardynałowie, tacy jak Mahony, Levada i Wuerl, byli blisko powiązani z McCarrickiem; sprzeciwiali się oni ostatnim nominacjom papieża Benedykta dla takich ważnych stanowisk, jak Filadelfia, Baltimore, Denver i San Francisco.

Nie będąc zadowolony z pułapki, jaką zastawił na mnie 23 czerwca 2013 roku, kiedy spytał mnie o McCarricka, ledwo parę miesięcy później, na audiencji, której mi udzielił 10 października 2013 roku, papież Franciszek zastawił na mnie drugą, tym razem dotyczącą jego protegowanego, kardynała Donalda Wuerla. Spytał mnie: „Jaki jest kardynał Wuerl, jest on dobry czy zły?” Odpowiedziałem: „Ojcze święty, nie powiem ci, czy jest dobry, czy zły, ale opowiem ci o dwóch faktach”. Są to fakty, o których już wspomniałem wyżej, które dotyczą duszpasterskiej niefrasobliwości kardynała odnośnie zaskakujących dewiacji na Georgetown University oraz zaproszenia skierowanego przez archidiecezję Waszyngtonu do młodych pretendentów do kapłaństwa na spotkanie z McCarrickiem! Ponownie papież nie okazał żadnej reakcji.

 

Było także jasne, że od czasu wyboru papieża Franciszka McCarrick, teraz wolny od wszelkich ograniczeń, czuł się wolny, by nieustannie podróżować i wygłaszać wykłady i udzielać wywiadów. Działając zespołowo z kardynałem Rodriguezem Maradiagą, stał się osobą wpływową w przypadku nominacji w Kurii i w Stanach Zjednoczonych oraz najbardziej słuchanym doradcą w watykańskich relacjach z administracją Obamy. Oto, jak można wyjaśnić, że jako członka Kongregacji ds. Biskupów papież zastąpił kardynała Burke’a kardynałem Wuerlem i natychmiast powołał Cupicha tuż po tym, jak został on kardynałem. Wraz z tymi nominacjami nuncjatura w Waszyngtonie została wyeliminowana z uczestnictwa w nominacji biskupów. Na dodatek powołał Brazylijczyka Ilsona de Jesus Montanariego – wielkiego przyjaciela swojego prywatnego argentyńskiego sekretarza Fabiana Pedaccio – na sekretarza tej samej Kongregacji ds. Biskupów i sekretarza Kolegium Kardynałów, awansując go jednym posunięciem z prostego urzędnika tego departamentu na arcybiskupa sekretarza. Coś bezprecedensowego w przypadku tak ważnego stanowiska!

 

Nominacje Blase’a Cupicha do Chicago i Josepha W. Tobina do Newark zostały zorganizowane przez McCarricka, Maradiagę i Wuerla, zjednoczonych nikczemnym paktem nadużyć tego pierwszego i przynajmniej tuszowaniem nadużyć przez pozostałych dwóch. Ich imiona nie znalazły się wśród tych, jakie nuncjatura przedstawiła dla Chicago i Newark.

 

Jeśli chodzi o Cupicha, nie można nie zauważyć jego ostentacyjnej arogancji i bezczelności, z jaką zaprzecza dowodom, jakie są teraz jasne dla wszystkich: że 80% odkrytych nadużyć było popełnianych przeciwko młodym dorosłym przez homoseksualistów, którzy znajdowali się w sytuacji władzy nad swoimi ofiarami.

 

Podczas przemówienia, jakie wygłosił, kiedy objął stolicę biskupią w Chicago, w czasie którego byłem obecny jako przedstawiciel papieża, Cupich zażartował, że z pewnością nie powinno się oczekiwać od nowego arcybiskupa, że będzie chodził po wodzie. Być może wystarczyłoby, gdy potrafił pozostać obiema nogami na ziemi i nie próbował wywrócić rzeczywistości do góry nogami, zaślepiony swoją pro-homoseksualną ideologią, jaką wyraził w niedawnym wywiadzie dla „America Magazine”.

 

Wychwalając swoją kompetencję w tej kwestii, jako przewodniczący Komitetu ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży Konferencji Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych, stwierdził, że głównym problemem w kryzysie wykorzystywania seksualnego przez duchowieństwo nie jest homoseksualizm, zauważając, że jest to jedynie sposób odwrócenia uwagi od rzeczywistego problemu, którym jest klerykalizm. Na poparcie swoich tez Cupich „dziwnie” nawiązał do wyników badania przeprowadzonego w apogeum kryzysu wykorzystywania seksualnego nieletnich w pierwszych latach roku 2000, jednocześnie „szczerze” zlekceważył to, że wyniki tego dochodzenia zostały całkowicie zakwestionowane przez późniejsze niezależne raporty John Jay College of Criminal Justice w roku 2014 i 2011, które stwierdzały, że w przypadkach wykorzystywania seksualnego 81% ofiar było płci męskiej. W rzeczywistości o. Hans Zolnner SJ, prorektor Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, przewodniczący Centrum ds. Ochrony Dzieci oraz członek Papieskiej Komisji ds. Ochrony Nieletnich, niedawno powiedział gazecie „La Stampa”, że „w większości przypadków jest to kwestia wykorzystywania homoseksualnego”.

 

Nominacja McElroya w San Diego była także zorganizowana z góry, wraz z zaszyfrowanym kategorycznym poleceniem do mnie jako nuncjusza ze strony kardynała Parolina: „Zachować stolicę biskupią San Diego dla McElroya”. McElroy także zdawał sobie dobrze sprawę z nadużyć McCarricka, jak można zauważyć na podstawie listu wysłanego do niego przez Richarda Sipe 28 lipca 2016 roku.

Postaci te są blisko powiązane z osobami należącymi w szczególności do sprzeniewierzonego skrzydła Towarzystwa Jezusowego, niestety dzisiaj w większości, które już stało się przyczyną poważnego zmartwienia dla Pawła VI i późniejszych papieży. Wystarczy, że jedynie weźmiemy pod uwagę o. Roberta Drinana SJ, który został wybrany cztery razy do Izby Reprezentantów i był zagorzałym zwolennikiem aborcji; czy o. Vincentego O’Keefe SJ, jednego z głównych promotorów The Land O’Lake Statement z roku 1967, który to dokument poważnie naraził na szwank katolicką tożsamość uniwersytetów i college’ów w Stanach Zjednoczonych. Należy zauważyć, że McCarrick, ówczesny przewodniczący Katolickiego Uniwersytetu Puerto Rico, także uczestniczył w tym złowieszczym przedsięwzięciu, które było tak szkodliwe dla kształtowania sumień amerykańskiej młodzieży, blisko powiązanego ze sprzeniewierzonym skrzydłem Jezuitów.

 

Ojciec James Martin SJ, darzony uznaniem przez ludzi wspomnianych wyżej, w szczególności Cupicha, Tobina, Farrella i McElroya, powołany na doradcę Sekretariatu ds. Komunikacji, dobrze znany aktywista, który promuje agendę LGBT, wybrany, by psuć młodzież, która wkrótce zbierze się w Dublinie na Światowe Spotkanie Rodzin, jest niczym innym, jak smutnym najnowszym przykładem tego sprzeniewierzonego skrzydła Towarzystwa Jezusowego.

 

Papież Franciszek wciąż na nowo prosił o całkowitą przejrzystość w Kościele oraz by biskupi i wierni działali z parezją. Wierni na całym świecie także domagali się tego od niego w przykładny sposób. Musi uczciwie powiedzieć, kiedy po raz pierwszy dowiedział się o przestępstwach popełnionych przez McCarricka, który nadużywał swojej władzy w przypadku kleryków i księży.

 

W każdym razie papież dowiedział się o tym ode mnie 23 czerwca 2013 roku i nie przestawał tej sprawy dla niego tuszować. Nie wziął pod uwagę sankcji, jakie papież Benedykt nałożył na niego, i uczynił go zaufanym doradcą wraz z Maradiagą.

 

Ten ostatni [Maradiaga] jest tak pewny ochrony ze strony papieża, że może zbywać jako „plotki” gorące apele dziesiątków kleryków, którzy zdobyli się na odwagę napisania do niego po tym, jak jeden z nich usiłował popełnić samobójstwo w związku z wykorzystywaniem homoseksualnym w seminarium.

 

Teraz wierni dobrze rozumieją strategię Maradiagi: obrazić ofiary, by ocalić siebie, kłamać do ostatka, aby przykryć otchłań nadużywania władzy, złego zarządzania administracją kościelnej własności i finansowych katastrof nawet wobec bliskich przyjaciół, jak w przypadku ambasadora Hondurasu, Alejandro Valladaresa, byłego dziekana Korpusu Dyplomatycznego w Stolicy Apostolskiej.

 

W przypadku byłego biskupa pomocniczego Juana José Pinedy, po artykule opublikowanym we [włoskim] tygodniku „L’Espresso” w lutym, Maradiaga oświadczył w gazecie „Avvenire”: „To mój biskup pomocniczy Pineda poprosił mnie o wizytę, aby oczyścić jego imię po tym, jak spotkał się ze sporą dawką oszczerstw”. Jeśli chodzi natomiast o Pinedę, jedyną rzeczą, jaką upubliczniono, to fakt, że jego rezygnacja została po prostu przyjęta, tym samym sprawiając, że jakakolwiek możliwa odpowiedzialność jego i Maradiagi rozpływa się w próżni.

 

W imię przejrzystości, tak chwalonej przez papieża, raport, który wizytator, argentyński biskup Alcides Casaretto, dostarczył ponad rok temu jedynie i bezpośrednio papieżowi, musi zostać podany do publicznej wiadomości.

 

Wreszcie ostatnia nominacja na substytuta arcybiskupa Egara Peña Parry, jest także powiązana z Hondurasem, to znaczy z Maradiagą. Od roku 2003 do 2007 Peña Parra pracował jako doradca w nuncjaturze w Tegucigalpie. Jako delegat ds. przedstawicielstw papieskich otrzymałem o nim niepokojącą informację.

 

W Hondurasie ma właśnie powtórzyć się skandal równie duży, jak ten w Chile. Papież broni tego człowieka, kardynała Rodrigueza Maradiagę, do ostatka, tak jak robił to w Chile w przypadku biskupa Juana de la Cruz Barrosa, którego sam mianował biskupem Osorno wbrew radzie chilijskich biskupów. Najpierw obrażał ofiary wykorzystywania seksualnego. Następnie, dopiero wówczas, kiedy został zmuszony przez media i bunt chilijskich ofiar oraz wiernych, faktycznie przyznał się do błędu i przeprosił, jednocześnie twierdząc, że był wprowadzany w błąd, stwarzając katastrofalną sytuację dla Kościoła w Chile, ale wciąż chroniąc dwóch chilijskich kardynałów: Errazuriza i Ezzatiego.

 

Nawet w przypadku tragicznej sprawy McCarricka zachowanie papieża nie było inne. Wiedział przynajmniej od 23 czerwca 2013 roku, że McCarrick był osobą, która seryjnie napastowała seksualnie. Chociaż wiedział, że jest on człowiekiem zepsutym, tuszował sprawę w jego przypadku do samego końca; w istocie potraktował jako swoją własną radę McCarricka, która z pewnością nie była motywowana zdrowymi zamiarami i miłością do Kościoła. Dopiero wówczas, gdy został zmuszony do tego raportem o molestowaniu nieletnich, ponownie na podstawie uwagi, jaką środki masowego przekazu poświęciły tematowi, podjął działania [odnośnie McCarricka], by ocalić swój wizerunek w mediach.

 

Obecnie w Stanach Zjednoczonych podnosi się chór głosów, szczególnie ze strony świeckich wiernych, a ostatnio przyłączyło się do niego kilku biskupów i księży, proszący tych wszystkich, którzy swoim milczeniem tuszowali kryminalne zachowanie McCarricka albo wykorzystywali go do zabiegania o swoją karierę czy działania na rzecz swoich zamiarów, ambicji i władzy w Kościele, aby złożyli rezygnację.

 

Jednak to nie wystarczy, aby uzdrowić sytuację skrajnie i poważnie niemoralnego zachowania ze strony duchowieństwa: biskupów i księży. Należy obwieścić czas nawrócenia i pokuty. Należy przywrócić cnotę czystości wśród duchowieństwa i w seminariach. Należy walczyć z korupcją w postaci niewłaściwego wykorzystania środków i ofiar wiernych. Należy potępić powagę homoseksualnego zachowania. Siatki homoseksualne obecne w Kościele muszą zostać wyplenione, jak Janet Smith, profesor teologii moralnej z Seminarium Najświętszego Serca w Detroit ostatnio napisała: „Problemu nadużyć duchowieństwa – stwierdziła – nie można rozwiązać po prostu poprzez złożenie rezygnacji przez niektórych biskupów, a tym mniej przez biurokratyczne dyrektywy. Głębszy problem tkwi w siatkach homoseksualnych wśród duchowieństwa, które należy wyplenić”. Te siatki homoseksualne, które teraz są rozpowszechnione w wielu diecezjach, seminariach, zakonach religijnych itd., działają pod przykrywką tajemnicy i kłamstw, z mocą macek ośmiornicy duszą niewinne ofiary i powołania kapłańskie oraz cały Kościół.

 

Błagam wszystkich, w szczególności biskupów, by zabrali głos, by zwalczyć ten spisek milczenia, który jest tak powszechny i donosić o przypadkach nadużyć, o których wiedzą, do mediów i władz cywilnych.

 

Posłuchajmy najpotężniejszego przesłania, jakie św. Jan Paweł II pozostawił nam w spadku: Nie lękajcie się! Nie lękajcie się!

 

W swojej homilii z roku 2008, wygłoszonej w święto Objawienia Pańskiego, papież Benedykt przypomniał nam, że Ojcowski plan zbawienia został w pełni objawiony i zrealizowany w tajemnicy śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, ale musi on być przyjęty w historii człowieka, która jest zawsze historią wierności po stronie Boga i niestety także niewierności po stronie nas, ludzi. Kościół, depozytariusz błogosławieństwa Nowego Przymierza, przypieczętowanego krwią Baranka, jest święty, ale składa się z grzeszników, jak napisał św. Ambroży: Kościół jest „immaculata ex maculatis”, jest on święty i bez skazy chociaż – w swojej ziemskiej podróży – składa się z ludzi skażonych grzechem.

 

Chciałbym przypomnieć bezbłędną prawdę o świętości Kościoła wielu ludziom, którzy byli tak głęboko zgorszeni ohydnym i świętokradczym zachowaniem byłego arcybiskupa Waszyngtonu, Theodore’a McCarricka, poważnym, niepokojącym i grzesznym postępowaniem papieża Franciszka i spiskiem milczenia tak wielu duszpasterzy, a których to ludzi kusi, by porzucić Kościół oszpecony tak wieloma haniebnymi czynami. W czasie modlitwy Anioł Pański w niedzielę 12 sierpnia 2018 roku papież Franciszek powiedział te słowa: „Każdy jest winny z powodu dobra, które mógł zrobić, a którego nie zrobił (…). Jeśli nie przeciwstawiamy się złu, po cichu je karmimy. Musimy interweniować tam, gdzie zło się szerzy; gdyż zło szerzy się tam, gdzie brak odważnych chrześcijan, którzy przeciwstawiają się złu”. Jeśli słusznie należy to uważać za poważną moralną odpowiedzialność każdego wierzącego, to o ile poważniejsza odpowiedzialność spoczywa na najwyższym duszpasterzu Kościoła, który w przypadku McCarricka nie tylko nie przeciwstawił się złu, ale związał się w czynieniu zła z kimś, o kim wiedział, że jest głęboko zepsuty. Kierował się radą kogoś, o kim wiedział dobrze, że jest dewiantem, pomnażając w ten sposób w postępie geometrycznym swoją najwyższą władzą zło, jakie czynił McCarrick. A jak wielu innych złych duszpasterzy Franciszek wciąż nieustannie wspiera w ich czynnym niszczeniu Kościoła!

Franciszek zrzeka się pełnomocnictwa, jaki Chrystus dał Piotrowi, by utwierdzał swoich braci. W istocie swoim działaniem podzielił ich, doprowadził do błędu i zachęcił wilki, by kontynuowały rozdzieranie owiec z trzody Chrystusa.

 

W tej dramatycznej dla Kościoła powszechnego chwili musi przyznać się do swoich błędów i zachowując głoszoną zasadę zera tolerancji papież Franciszek musi stać się pierwszym dającym dobry przykład kardynałom i biskupom, którzy tuszowali nadużycia McCarricka, i złożyć rezygnację wraz z nimi wszystkimi.

 

Nawet w przerażeniu i smutku wywołanych potwornością tego, co się dzieje, nie traćmy nadziei! Bardzo dobrze wiemy, że znacząca większość naszych duszpasterzy przeżywa swoje kapłańskie powołanie z wiernością i poświęceniem.

 

To w chwilach wielkiej udręki łaska Pana objawia się w obfitości i sprawia, że Jego bezkresne miłosierdzie staje się dostępne wszystkim; jednak otrzymują je tylko ci, którzy prawdziwie okazują skruchę i szczerze zamierzają zmienić swoje życie. To sprzyjający czas, by Kościół wyznał swoje grzechy, nawrócił się i czynił pokutę.

 

Módlmy się wszyscy za Kościół i papieża, pamiętajmy, jak wiele razy prosił nas o to, abyśmy modlili się za niego!

 

Odnówmy wiarę w Kościele, naszej Matce: „Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół!”

 

Chrystus nigdy nie porzuci swojego Kościoła! Zrodził go w swojej Krwi i nieustannie rozbudza swoim Duchem!

 

Maryjo, Matko Kościoła, módl się za nami!

 

Maryjo, Dziewico i Królowo, Matko Króla Chwały, módl się za nas!

 

 

Rzym, 22 sierpnia 2018

Królowanie Najświętszej Maryi Panny

 

Carlo Maria Viganò

 

Źródło: LifeSiteNews

Tłum. z języka angielskiego: Jan J. Franczak

 

 

[1] Wszystkie notatki służbowe, listy i inna dokumentacja tu wspomniana są dostępne Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej i Nuncjaturze Apostolskiej w Waszyngtonie.

Źródło: pch24.pl

Kościół przechodzi ostatnią próbę przed przyjściem Chrystusa? Prymas Belgii chce ”ceremonii” dla homoseksualistów

Nieprawdopodobne słowa Prymasa Belgii, kardynała De Kesela. Chce on ceremonii religijnej dla osób żyjących w związkach jednopłciowych. Apeluje jednocześnie o… poszanowanie sposobu, w jaki osoby LGBT przeżywają „swoją seksualność”.

Do słów prymasa, które padły w ubiegłym tygodniu podczas jego spotkania z przedstawicielami flamandzkich środowisk LGBT odniósł się Prymas Holandii, kardynał Willem Eijk, który zastanawia się nad tym, czy w Kościele nie nastał czas apostazji.

Deklaracje stołecznego arcybiskupa Belgii w sposób jednoznaczny sprzeciwiają się nauczaniu Kościoła oraz biblijnej antropologii. Nie słabną wobec tego w Belgii dyskusje po jego kontrowersyjnych deklaracjach. Kardynał De Kesel miał powiedzieć w trakcie spotkania z przedstawicielami flamandzkich środowisk LGBT, że Kościół powinien ich bardziej respektować – również to, w jaki sposób przeżywają swoją seksualność.

Co więcej – opowiedział się za ceremonią religijną dla par jednopłciowych, choć co prawda zaznaczył, że nie chodzi o błogosławieństwo ani wymianę obrączek, aby związku takiego nie mylić z małżeństwem. Oczywistym jest jednak, że działanie do którego nawołuje kardynał to zatarcie pojęcia grzechu, który zostałby niejako zaakceptowany przez Kościół poprzez taką ceremonię.

Dla Prymasa Belgii problemem zaś nie jest podejście do homoseksualizmu, ale… Afryka, Azja i przede wszystkim – niektóre kraje Europy Wschodniej, które pozostają nadal w tyle. Nietrudno domyślić się, że poprzez to sformułowanie rozumie również Polskę.

Najpierw do słów tych podchodzono z wielką ostrożnością jako że przytoczone został przez jego rozmówców. Jednak w komentarzu rzecznika prasowego brukselskiej archidiecezji słowa kardynała nie zostały zdementowane, co więcej – potwierdzono postulowaną przez Prymasa ceremonię dla par jednopłciowych.

Belgijskie media przedstawiają Kardynała De Kesela jako człowieka otwarcia. Z kolei Prymas Holandii właśnie w kontekście owej wypowiedzi wydał oświadczenie, w którym ostro skrytykował tak decyzję niemieckiego episkopatu dotyczącą interkomunii, jak i proponowane przez niektórych kardynałów błogosławienie związków homoseksualnych.

Jak podkreśla Krzysztof Brank na łamach Vatican News:

„To właśnie w nawiązaniu do tej sytuacji padają dramatyczne i bezprecedensowe słowa kard. Willema Eijka, który przyznaje, że sytuacja ta przywodzi mu na myśl to, co Katechizm (n. 675) pisze o końcowej próbie, którą ma przejść Kościół przed ostatecznym przyjściem Chrystusa, kiedy to zachwieje się wiara wielu wierzących, a oszukańcza religia da ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy”.

dam/vaticannews.va/pl,Fronda.pl

Deklaracja Wiary i prośba do Franciszka o korektę

W Kościele istnieje „poważne niebezpieczeństwo”, i zamieszanie wśród wiernych; Konieczne jest wtedy, aby chrześcijanie potwierdzili pewne mocne punkty, które wydają się kwestionowane w niedawnej przeszłości przez interpretację „Amoris Laetitia”.

Podczas szczytu w Rzymie w sobotę najbardziej zagorzałych postaci opozycjinych wobec Amorisa Laetitii,  kontrowersyjnego dokumentu Papieża Franciszka z 2016 r. na temat rodziny, świeccy uczestnicy wydali ostateczną deklarację zasadniczo odrzucającą nauczanie, które dotyczy rozwodników i osób które  ponownie weszły w cywilny związek małżeński.

Ich końcowe wnioski, opublikowane w sobotę pod koniec szczytu, które przyciągnęły kilkaset osób do hotelu w Rzymie w pobliżu Watykanu, były następujące:

1. „Jesteśmy świadkami i wyznajemy zgodnie z autentycznym wyznaniem wiary, że skonsumowane małżeństwo może zostać rozwiązane tylko przez śmierć”.
2. „Chrześcijanie, którzy jednoczą się z drugą osobą, jeśli ich współmałżonek nadal żyje, popełniają wielki grzech”.
3. „Jesteśmy przekonani, że jest to norma, która obowiązuje zawsze i bez wyjątku.”
4. „Jesteśmy przekonani, że żaden subiektywny osąd sumienia nie może uczynić złego działania dobrym”.
5. „Przebaczenie opiera się na chęci zmiany nastawienia”.
6. „Rozwiedzeni którzy  ponownie wstąpili w związek małżeński, i mieszkają razem, nie mogą otrzymać Komunii eucharystycznej”.

Na szczycie panowało silne przekonanie, że choć ich pozycja może stanowić mniejszość, nie można jej zignorować.

„Doświadczenie poprzez historię uczy nas, że prawda niekoniecznie musi być z większością, z dużą liczbą”, powiedział niemiecki kardynał Walter Brandmuller. „Często w historii ludu Bożego nie była to większość, ale raczej mniejszość, która autentycznie przeżywała wiarę”.

Przytoczył przypadek ariańskiej herezji, z IV wieku, który uważał, że Chrystus nie jest w pełni boski, który wtedy był podtrzymywany przez znaczną większość chrześcijan w tamtym czasie.

Jeden z czterech kardynałów, który dwa lata temu poprosił papieża o wyjaśnienia, silnie zasugerował, że czas oczekiwania na odpowiedź dobiegł końca.

„Jak pokazuje historia, możliwe jest, że rzymski papież, wykorzystujący swoją pełnię mocy, może popaść w herezję lub nie spełnić swojego pierwszego obowiązku ochrony i zachowania jedności wiary i dyscypliny Kościoła” – powiedział amerykański kardynał Raymond Burke.

Burke był jednym z czterech kardynałów, którzy zadali Franciszkowi pięć krytycznych pytań po pojawieniu się Amorisa , znanego pod nazwą dubia .

To włoskie stowarzyszenie znane jako „Przyjaciel kardynała Caffarry” zorganizowało sobotnie wydarzenie. Istniała silna obecność ważnego włoskiego ruchu na rzecz życia, a jednym z powtarzających się tematów w ciągu dnia było znaczenie Humanae Vitae , encykliki błogosławionego papieża Pawła VI z 1968 roku, podtrzymującej sprzeciw Kościoła wobec sztucznej kontroli urodzeń.

Nazwa tego wydarzenia brzmiała: „Kościół katolicki, dokąd zmierzasz?”. Przywołał cytat z Caffarry: „Tylko ślepiec może zaprzeczyć, że w dzisiejszym Kościele panuje wielkie zamieszanie”.

Burke nalegał na prawo do przeciwstawienia się błądzącemu papieżowi.

 

„Ponieważ papież nie może podlegać procesowi sądowemu, sytuacja musi być rozwiązana i naprawiona w oparciu o prawo naturalne, ewangelie i tradycję kanoniczną, a to jest proces dwuetapowy”, powiedział Burke, przemawiając do tłumu z kilkuset osób zgromadzonych w hotelu Church Village w Rzymie, położonym około dwóch mil od Watykanu.

„Po pierwsze, Franciszek poprawia domniemany błąd lub składa rezygnację  z Biskupa Rzymskiego”, powiedział Burke. „Jeśli nie odpowie, wtedy przystępujemy do publicznej korekty.”

W tym momencie  tłum poderwał się na nogi i zaczął krzyczeć: „Ludu Boży, wstańcie! To my musimy działać! „

„Władza papieża nie jest magiczna” – powiedział Burke. „Wynika to z jego posłuszeństwa wobec Pana”, po raz kolejny wzbudzając mocny aplauz wśród tłumu zgromadzonego w hotelowej sali.

Wcześniej Brandmüller argumentował, że nauczania Amoris Laetitia nie można uważać za autentyczny „rozwój doktryny”, opierając się na teologicznych pismach ^XIX- wiecznego angielskiego konwertyty kardynała Johna Henry’ego Newmana.

„Poczucie wierności”, powiedział Brandmüller, „nie może być rozumiane jako głosowanie lub plebiscyt, to niemożliwe. Kościół nie jest demokratycznie ustanowionym społeczeństwem, jest ciałem mistycznym, w którym wierni są zjednoczeni jako członkowie tego ciała. „

Krótkie streszczenie dokonał dzieckonmp

Całość relacji w linku poniżej

https://cruxnow.com/vatican/2018/04/07/foes-of-amoris-insist-at-rome-summit-we-cannot-be-ignored/

 

Czy papież Franciszek ustąpi?

Liberalni kardynałowie chcą by kardynał Pietro Parolin  zastąpił na stanowisku papieża Franciszka.

Coraz więcej też katolików uważa, że Franciszek powinien zrezygnować ze względu na lawinę skandali, w którą jest zamieszany. Powstaje zatem pytanie, kto go zastąpi?

Sondaż przeprowadzony w ubiegłym tygodniu wśród członków Kościoła pokazał że  dwóch na pięciu katolików, jest za tym by papież Franciszek zrezygnował.

Jeśli Franciszek zrezygnuje, niektórzy liberalni biskupi, którzy pomogli wybrać  Franciszka do papiestwa, już zapowiedzieli, że na następcę chcą obecnego Sekretarza Stanu kardynała Pietro Parolina. Liberalni kardynałowie, tacy jak  Vincent Nichols mówi nie tylko o oczekiwanej rezygnacji papieża, ale także o pragnieniu jego miejsce zajął Parolin.

W styczniu Parolin wyraził poparcie na otwarcie Komunii Świętej dla rozwiedzionych żyjących w nowych  cywilnych związkach małżeńskich. Kardynał opisał taką zmianę w praktyce Kościoła jako „zmianę paradygmatu”, który wywyższył prymat sumienia nad katolickim nauczaniem moralnym. Jego wypowiedź została publicznie skorygowana przez byłego prefekta Kongregacji Nauki Wiary, kardynała Gerharda Müllera, który stwierdził, że taka rewolucyjna zmiana „nie stanowi rozwoju, lecz zepsucie” nauczania Kościoła.

Na podstawie churchmilitant.com

Czy ostrzeżenie Garabandal w tym roku (2018)?

Przedstawię wam artykuł jaki napisał teolog katolicki, tłumacz Biblii, autor ponad 20 książek Ronald L.Conte.  Autor w swoich publikacjach oraz w dyskusjach  z innymi teologami stoi po stronie papieża Franciszka, broni go jako prawowitego papieża, uznaje objawienia w Garabandal za prawdziwe. Warto zwrócić uwagę na niektóre daty które się nie zgadzają z tym o czym my piszemy.

Artykuł napisany 11 lutego 2018 r.

Nie wiem Są pewne powody, by sądzić, że Ostrzeżenie może się zdarzyć w tym roku. Mam nadzieję, że stanie się to wkrótce. Ale będziemy musieli poczekać i zobaczyć. Jeśli będzie to w tym roku, to jedynym możliwym dniem jest Wielki Piątek, 30 marca.

Objawienia Najświętszej Maryi Panny w Fatimie rozpoczęły się w 1917 r., Więc pomyślałem, że 2017 r., Setna rocznica będzie odpowiednim momentem. Ale jeśli nie liczymy częściowego roku 1917, to 2018 daje nam 100 pełnych lat plus częściowe lata 1917 i 2018. A może to jest tak, że 101 lat jest właściwym momentem, w świetle Nieba.

Drugą sprawą jest zbliżająca się schizma i rządy papieża Franciszka. Jest dla mnie jasne, że ucisk musi się rozpocząć za jego panowania. I wiemy z Pisma Świętego, że wielkie odstępstwo rozwinie się podczas ucisku. Obecna sytuacja jest taka, że ​​większość nauczycieli i przywódców katolickich naucza poważnego błędu. Wielu po lewej śmieje się z pomysłu, że będą musieli wierzyć w to, czego nauczają osoby sprawujące władzę w Kościele. Po prawej stronie zaś, uważają się za wznoszących się ponad papieża i Magisterium i radykalnie reinterpretują nauczanie Kościoła. To wielkie zerwanie z Wiarą jest z pewnością wskazówką, że ucisk jest bliski, nawet jeśli nie będzie to w tym roku.

Najbardziej niepokoi mnie schizma i powszechna herezja, których większość katolików nie zauważa ani nie dba o to. Nawet wybitni autorzy katoliccy zdają się nie zauważać, że Kościół jest w strasznym stanie i że większość nauczycieli jest Kościołowi niewierna. Kościół jest nie do odbudowania bez specjalnej łaski i opatrzności Bożej. Ale jeśli nigdy nie byłoby Ostrzeżenia, to myślę, że Kościół znalazłby się w jeszcze gorszym stanie, a wiele dusz byłoby na zawsze straconych.

Zauważam, że wielkopostne przesłanie papieża Franciszka dotyczy ucisku. Komentuje czasy końca i fałszywych proroków oraz krzywdę, jaką wyrządzają. To bardzo niezwykła wiadomość od papieża. Może to być oznaką łaski i opatrzności, że pierwsza część ucisku rozpocznie się w tym roku.

 
Ronald L. Conte Jr.

 

Plan Franciszka realizacji przysięgi lojalności i nowej Mszy ekumenicznej

Dr Kelly Bowring, znany na świecie katolicki teolog i ekspert od przepowiedni, omawia znaki czasów, ujawnia szatańskie plany wroga i ostrzega:
1) musimy powiedzieć „nie” dla ślepej przysięgi lojalności, która zawiera heretyckie elementy!
2) musimy powiedzieć „nie” dla nowej ekumenicznej mszy świetej!
Trzeba ratować innych!
Módlcie się, miejcie odwagę i stańcie na ziemi w prawdzie!

Dr.Kelly Bowring mówi o ważnych sprawach które się teraz dzieją w Kościele i świecie. Wypowiedź jest w języku angielskim, ale można ustawić napisy tłumaczone translatorem na polski. Ci którzy znają język angielski mogą w komentarzach dzielić się ważnymi zdaniami wypowiedzianymi przez tego teologa.

Kolejny biskup podpisuje się pod oświadczeniem przypominającym niezmienne nauczanie Kościoła! Tym razem Austriak!

Jest kolejny sygnatariusz apelu trzech kazachskich biskupów w sprawie niezmiennego nauczania Kościoła w sprawie nierozerwalności małżeństwa i znaczenia Eucharystii. Tym razem jest to biskup z Austrii.

 

 

Pod dokumentem trzech biskupów (podpisanym już przez sześciu hierarchów) podpisał się obecnie biskup Andreas Laun, emerytowany biskup pomocniczy z Salzburga.

 

Obecnie pod oświadczeniem podpisani są, poza jego autorami  arcybiskupami Janem Pawłem Lengę i Tomaszem Petą i biskupem Athnasiusem Schneiderem, także emerytowany nuncjusz w Stanach Zjednoczonych abp Carlo Maria Viganò i arcybiskup emeryt archidiecezji  Ferrara-Comacchio, abp Luigi Negri, a także kard. Janis Pujats, emerytowany metropolita Rygi.

 

Oświadczenie, w którym przypomniane są podstawowe zasady dotyczące nierozerwalności sakramentu małżeństwa i katolickiego rozumienia Eucharystii, odnieść trzeba do decyzji, jaka zapadła kilka tygodni temu. Papież Franciszek uznał, że dopuszczająca rozwodników w ponownych związkach do Komunii Świętej decyzja biskupów regionu Buenos Aires obowiązywać ma w całym Kościele i zostać uznana za „oficjalne nauczanie” Kościoła.

 

W swoim nowym oświadczeniu, opublikowanym w Święto Świętej Rodziny (31 grudnia), kazachscy hierarchowie ostrzegają, że dopuszczenie osób „rozwiedzionych” jak i żyjących w ponownych (cywilnych) związkach do Komunii Świętej, która jest najwyższym wyrazem jedności Chrystusa Oblubieńca z Jego Kościołem, oznacza w praktyce w pewien sposób aprobatę lub legitymizację rozwodu i w tym sensie jest rodzajem wprowadzenia rozwodu w życiu Kościoła.

 

Hierarchowie ostrzegli, że nowe normy, które będą wdrażane przez hierarchów w różnych częściach świata (zgodnie z poparciem papieża udzielonym wytycznym  biskupów Buenos Aires) przyczynią się do rozprzestrzenienia plagi rozwodów „nawet w życiu Kościoła, tymczasem Kościół, ze względu na swoją bezwarunkową wierność doktrynie Chrystusa, powinien stanowić przedmurze i niewątpliwy znak sprzeciwu wobec plagi rozwodów, które są coraz bardziej powszechne w społeczeństwie cywilnym”.

 

Biskupi wyjaśniają powagę zmiany kierunku Watykanu: „Jednoznacznie i bez żadnego wyjątku nasz Pan i Odkupiciel Jezus Chrystus uroczyście potwierdził Bożą wolę dotyczącą absolutnego zakazu rozwodu. Zatwierdzenie lub legitymacja naruszenia świętości więzi małżeńskiej, nawet pośrednio poprzez wspomnianą nową sakramentalną dyscyplinę, poważnie zaprzecza woli Bożej i Jego przykazaniom. Ta praktyka stanowi zatem istotną zmianę w dwutysiącletniej sakramentalnej dyscyplinie Kościoła. Co więcej, zasadniczo zmieniona dyscyplina ostatecznie doprowadzi do zmiany odpowiedniej doktryny” – czytamy w oświadczeniu.

 

Duchowni – powołując się na swój obowiązek biskupów, którzy ponoszą „poważną odpowiedzialność” i mają „zobowiązanie wobec wiernych oczekujących od nich publicznego i jednoznacznego wyznania prawdy, i niezmiennej dyscypliny Kościoła w odniesieniu do nierozerwalności małżeństwa” przypomnieli innym hierarchom na całym świecie, że „nie wolno im milczeć w obliczu próby zmieniania nauczania o nierozerwalności małżeństwa, „uzasadniania, zatwierdzania lub legitymizowania bezpośrednio lub pośrednio” rozwodu i stosunków seksualnych w tego typu związkach nie będących związkami sakramentalnymi poprzez sakramentalną dyscyplinę dopuszczania do Komunii świętej tzw. „rozwiedzionych i ponownie ożenionych”.

 

Skąd tak mocne wystąpienie? Biskupi podkreślają, że jako biskupi ponoszą odpowiedzialność wobec wierzących za wyznawanie prawdy o niezmiennej dyscyplinie i nauczaniu Kościoła dotyczącym nierozerwalności małżeństwa. „Z tego powodu nie możemy milczeć” – napisali trzej hierarchowie. „Wyznajemy zatem w duchu św. Jana Chrzciciela, św. Jana Fishera, św. Tomasza Morusa i błogosławionej Laury Vicuña i wielu innych znanych i nieznanych wyznawców i męczenników nierozerwalności małżeństwa: nie wolno usprawiedliwiać, aprobować czy legitymizować wprost lub nie wprost rozwodu i pozamałżeńskich stabilnych relacji seksualnych poprzez dyscyplinę sakramentalną i dopuszczenie tzw. „rozwiedzionych i w ponownych małżeństwach” do Komunii Świętej, w tym przypadku dyscypliny obcej całego Tradycji katolickiej i apostolskiej wiary”.

 

Biskupi zaznaczają, że czyniąc to wyznanie wiary przed Bogiem, który będzie ich sądził, są przekonani, że właśnie w ten sposób służą Kościołowi i Papieżowi, następcy św. Piotra i Wikariuszowi Chrystusa na ziemi.

http://malydziennik.pl/kolejny-biskup-podpisuje-sie-pod-oswiadczeniem-przypominajacym-niezmienne-nauczanie-kosciola-tym-razem-austriak,9533.html

Dedykuję dla Franciszka i bp.Polaka

Dramatyczne kazanie ojca Pelanowskiego o biskupach

Autentyczne Magisterium to prawda, a nie znak towarowy

Odsyłam do linku strony fatima.org, tekst tłumaczony translatorem ale dość dobrze przetłumaczone

Kliknij tutaj

W tym tekście jest wspomniane iż 4 grudnia opublikowano książkę pt.”Papież dyktator” , treść przerażająca w stosunku do tego jak media przedstawiają nam papieża, tak więc więcej na ten temat co w tej książce jest odsyłam pod ten link:

Kliknij tutaj

Niektóre środowiska katolickie apelują o zwołanie przez biskupów kolejnego Synodu aby sprawić Korektę nauczania Kościoła. Tu link do tego apelu

Kliknij tutaj

 

Ostrzeżenie.

„Matka Nieves Garcia ujawnia ważną informację dotyczącą wydarzeń, które poprzedzą Ostrzeżenie.
– Matko Nieves Garcia, ma siostra przepowiednę z Garabandal którą chce się z nami podzielić, dotyczącą Synodu, czy raczej Wielkiego Synodu, który poprzedzi Ostrzeżenie.
– Czy mogłabyś nam coś o tym powiedzieć.
– Tak, podczas objawień, jednego z objawień, Niepokalana Dziewica powiedziała do Concity, że zanim przyjdą przyszłe wydarzenia odbędzie się Synod, ważny Synod. Concita powiedziała to swojej ciotce. Ciotka zapytała ją: “Masz na myśli Sobór?” Gdyż był to czas Soboru Watykańskiego II. Następnie Concita odpowiedziała swojej cioci. “Nie, Niepokalana Dziewica nie powiedziała Sobór, powiedziała Synod, według mnie Synod to mały Sobór. Jest niemożliwe, by dziewczynka w wieku 12 lat, bez żadnej wiedzy i kultury mówiła o Synodzie, który nie miał miejsca, i o którym nie mieliśmy pojęcia w tym czasie, a w dodatku zdefiniowała go jako “mały sobór”. Słyszałam to od Ojca Rafinel, który słyszał o tym od Ojca Pesquera, który napisał jedne z pierwszych książek o objawieniach w Garabandal. Dyskutował to z profesorem Lacques Serre, który pracuje na Paryskiej Sorbonie i ten mu zakomunikował, że uważa, że jest to Synod przed Ostrzeżeniem. Profesor napisał do niego wiele listów w jezyku francuskim, w których komentuje to jako “Pre-Warning”.
– Dziekuję bardzo Matko Nieves.
– Na Chwałę Boga i Miłość Niepokalanej.”
www.youtube.com/watch

 

Mój komentarz:

Przed Ostrzeżeniem odbędzie się Synod. Synod już właśnie był na temat Rodziny który zakończył się groźbą schizmy. Ale istnieje możliwość że wkrótce może być kolejny Synod na ten sam temat. Można by potraktować jako batalia synodalna o kształt rodziny. warunek co do ostrzeżenia można powiedzieć już spełniony, ale niewykluczone że tym ostatecznym terminem spełnienia będzie zakończenie możliwego kolejnego Synodu na ten sam temat.