Zaskakująca i przemilczana książka Albina Siwaka

Bez strachu – Albin Siwak

Albin Siwak – „Bez strachu„ t.2 strony 368-369, wydanie 2010 r. „(…) A jeśli idzie o zachowania i przeszłość to myślę, że warto, żeby ludzie wiedzieli jaki był i co mówił obecny nasz premier Tusk. I nie piszę tego wspomnienia żeby człowieka pognębić, bo przecież nie jemu jednemu zdarzyło się powiedzieć coś nie tak jak trzeba. Może i nawet dziś tak nie myśli będąc premierem i zabiegając o prezydenturę, może wyrósł z tej piramidalnej głupoty, taką mam nadzieję i wątpliwości.
Otóż w 1992 roku, po powrocie z Libii zaprosił mnie do siebie dyrektor jednej z firm, mającej kontrakt w Libii. A że zżyliśmy się i uważaliśmy się za przyjaciół, to zaprosił mnie do siebie do Gdańska. Było to tuż po upadku rządu Bieleckiego i Zarząd Główny Związku Kaszubów Polskich robił drugi Kongres Kaszubski. Przyjaciel jako biznesmen sponsorował ten Kongres, gdyż czuł się Kaszubem, a wtedy była moda na sponsorowanie, gdyż prawie wszystkie zarządy główne były biedne jak myszy kościelne. Więc ten mój przyjaciel otrzymał zaproszenie na dwie osoby i to w pierwszym rzędzie.
Nie byle jaką sensację wywołała moja gęba, znana wtedy z telewizji. Więcej robiono nam zdjęć niż siedzącym w prezydium. Donald Tusk był wtedy wice przewodniczącym Zarządu Głównego i miał oczywiście programowe wystąpienie. Cała impreza odbywała się w domu technika w Gdańsku przy ulicy Ratajskiej 6. Głos zabrał pan Tusk 13 czerwca, mówiąc tak:
„Moje wystąpienie ma charakter programowy, by rozpisać go na kierunki działań i wcielać w życie, nosi to wystąpienie tytuł Pomorska Idea Regionalna jako zadanie polityczne”
Przedstawił w nim swój program pełnej autonomii dla Pomorza (Kaszub), które powinno posiadać, nie tylko własny rząd, ale własne wojsko i własne pieniądze.
Słuchałem osłupiały, czy on mówi to poważnie, czy też za chwilę powie, że żartował. Mój przyjaciel z tytułem doktora kazał mi bym go mocno uszczypnął, bo może śpi i śni mu się ta mowa. Ale to było poważne, nie żaden żart czy sen. Na taką mowę ksiądz profesor Janusz Pasierb i posłowie Szablewski i Feliks Pieczka, szefowie Wielkopolan i Górnoślązaków, oraz wielu innych delegatów wyraziło swe oburzenie. Oni nie widzieli Kaszub inaczej jak w Polsce, jak i Polski bez Kaszub. Poseł Feliks Pieczka wskoczył na estradę do mównicy i powiedział:
„Oddzielenie Kaszub od Polski byłoby nie tylko przestępstwem wobec racji stanu, ale i wobec interesu Kaszub„.
Przypomniał słowa hymnu kaszubskiego: „Nie ma Kaszub bez Polonii, a Polonii bez Kaszub„. Zrobiło się duże zamieszanie i wszyscy, którzy zabierali głos po Tusku w ostrych słowach potępiali mówcę, a niektórzy pytali się, czy dobrze się czuje.
Mój przyjaciel, Kaszub z krwi i kości, nie mógł ochłonąć z wrażenia, że coś takiego mógł mówić Kaszub. Wiele osób długo nie mogło się uspokoić i wracało do tego, co usłyszeli od Tuska. Nic też dziwnego, że przewodniczący Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego w dokumencie, sygnatura akt VI NS rej.E.w.p.206, Kartuzy 22.VI.2005 rok, zadał takie pytanie:
„Czy człowiek, który od wielu lat wykazuje działanie na rzecz dezintegracji Polski i narodu Polskiego może być premierem i kandydować na prezydenta? Gdzie i po co Polskę zaprowadzi„ (…)„

„BEZ STRACHU„ – WSTĘP [CZĘŚĆ I]

Szanowny Czytelniku!

Większość ludzi, otwierając nową książkę, pomija przedmowę. Uważają, że czytanie wstępu to strata czasu, bo i tak z książki dowiedzą się, co autor chciał czytelnikowi przekazać. Myślę jednak, że jeśli idzie o tę właśnie książkę, przedmowa jest w niej najważniejsza i wyjaśnia dlaczego w ogóle została napisana. Pokazuje, jakie argumenty i zdarzenia, jakie decyzje różnych ludzi i formacji politycznych stały się przyczyną napisania tej książki. A jest tych wydarzeń bardzo dużo i szkodą dla ludzi byłoby, szczególnie dla młodych pokoleń, gdyby nie poznali historii, w dodatku niezbyt odległej. Uważny czytelnik powie, że autor nie powinien zajmować się historią, że są od tego ludzie z tytułami: doktorzy nauk, profesorowie, historycy. Teoretycznie tak. Oni właśnie powinni zająć się historią i obiektywnie, bez naginania faktów dla potrzeb jednego czy drugiego ustroju, pisać tę historię i przekazywać młodzieży. Ale tak nie jest. Każda formacja polityczna ma swoich historyków i oni, na potrzeby tej formacji napiszą taką historię, która danym politykom odpowiada. W dodatku ponad tymi formacjami politycznymi są pracujący dla nich ludzie, którzy pilnują, by tak kształtować historię, żeby ich ideologia, racja stanu, bohaterowie i hasła znalazły się na sztandarach.

W oparciu o moje liczne spotkania z ludźmi, organizowane przez różne kluby, związki i domy kultury, śmiało mogę powiedzieć: całe pokolenia młodych Polaków nie znają historii swego kraju. I nie dlatego, że nie chcieli się jej nauczyć lub nie posiadają odpowiedniego wykształcenia. Chcieli się uczyć, mają wykształcenie, często tytuły naukowe, ale od zakończenia II wojny światowej do tej pory żadne szkoły, ani uczelnie wyższe nie uczyły i nie uczą prawdziwej, rzetelnej historii.

Zdarza się, że w domach dziadkowie mówią o tej historii i przekazują ją wnukom, ale to rzadkość. To wyjątkowi ludzie, którzy zapamiętali fakty i potrafią je przekazać. Zdarza się, że spotykam ludzi, którzy różnymi sposobami i drogami zdobyli dobrą historyczną literaturę, posiadają prawdziwą wiedzę o ostatnim stuleciu, ale jest ich mało i są za tę wiedzę tępieni.

Moje życie było bardzo bogate w wydarzenia i decyzje, gdy znajdowałem się na wysokich szczeblach władzy. Znałem wielu ludzi, do których zwykły człowiek nie miał dostępu. Sposób życia i prostolinijność oraz szczerość potrafiły mi ich zjednać. Pozyskiwałem ich zaufanie i mogłem prowadzić z nimi szczere rozmowy. A był to czas, gdy również najwyżsi rangą działacze bali się mówić prawdę. Dziś mógłbym nie pisać o wielu z nich, gdyż moi przeciwnicy zaraz dorobią do tego historię, że była to zdrada, i że przyznawanie się do tych znajomości to hańba, bo to byli nasi najeźdźcy i ciemiężyciele. Ale i oni właśnie, gdy zaufali mi i gdy szczerze rozmawialiśmy, to mówili:

„Nam, Rosjanom jest przykro, że oceniacie nas tak źle. To nie my nadaliśmy rewolucji te hasła i nie my ustanowiliśmy prawa i represje. Jesteśmy tak jak i wy Słowianami i powinniśmy żyć w zgodzie”.

Ale to nie Słowianie zrobili rewolucję i nie Słowianie milionami mordują Rosjan. W gułagach i na zsyłkach – może niejeden zapytać, to kto? Właśnie – Żydzi nie siedzą. To oni nas wsadzają i wydają wyroki. Gdy im mówiłem, że sam widziałem Rosjan w NKWD i że nie sami Żydzi są odpowiedzialni za te represje, odpowiadali mi:

„Tak, masz rację. Zawsze znajdą się ludzie, którzy dla kariery zdecydują się na współpracę. Ale czy wy, Polacy, w czasie okupacji hitlerowskiej nie mieliście zdrajców na służbie u Niemców? Było ich wiele tysięcy, bo po wojnie dokładnie ich liczono. A jak carska Rosja wami rządziła i okupowała wasz kraj to nie było wielu tysięcy zdrajców, którzy pracowali dla cara? Nawet wasi biskupi, po odzyskaniu niepodległości, byli sądzeni za zdradę, a nawet wykonywano na nich wyroki śmierci. Sami Żydzi dzielili się na tych co idą na śmierć i tych, co ich dozorowali i bili. Przykładem jest getto łódzkie, gdzie policja była formacją żydowską.

W każdym narodzie byli zdrajcy i zawsze będą. U nas, Rosjan, też byli w czasie wojny zdrajcy, mimo że w każdej chwili groziła im śmierć z rąk partyzantów. A w czasie, gdy władzę zdobyli Żydzi, to zdrajcy nie tylko że niczego się nie obawiali, ale to oni ferowali wyroki śmierci i żyli jak władcy niezagrożeni, a odwrotnie: – nagradzani”. „Myślisz, że nie chciałbym żyć w kraju, gdzie sami sobą byśmy rządzili?” – mówił mi wiele razy Maszerow.

Podobne rozmowy prowadziłem z marszałkiem Kulikowem i Piotrem Kostikowem. Trzeba by robić teraz nową, rosyjską rewolucję i obalić rządy Żydów – mówili, ale zaraz dodawali: „To obecnie niemożliwe, czuwają nad tym dobrze, mają we wszystkich strukturach władzy swoich ludzi, za samą taką rozmowę stracisz głowę”. „Przecież – mówił Maszerow – w czasie rewolucji państwa zachodnie, a szczególnie USA, posiadały dobrą wiedzę kto robi u nas rewolucję. Prezydent Woodrow Wilson powiedział w swoim orędziu w 1919 r., że rewolucja w Rosji to czysto żydowska rewolucja. Opanują całą władzę i zemszczą się na cerkwi rosyjskiej oraz inteligencji”. I tak właśnie się stało.

Ja, Albin Siwak, mam ważne powody, żeby nie zabrać do grobu tego, co wiem i co usłyszałem od wielu mądrych ludzi pełniących różne funkcje partyjne i wojskowe. Wiem, że czytelnik może to potraktować, za chwalenie się znajomościami i układami, ale ja nie zabiegałem o te znajomości i układy. Wiem, że moi przeciwnicy wykorzystają to, żeby zrobić ze mnie zdrajcę i osobę zhańbioną takimi znajomościami. Przecież mógłbym o tym nie pisać, nie ściągać na swą głowę słów pogardy, ale uważam, że należy dać świadectwo prawdzie. Jeśli tacy ludzie jak ja nie napiszą, to napiszą to inni, pod dyktando Żydów. Ważne powody, które skłaniają mnie, by o tym napisać, to przede wszystkim fakt, że mało jest ludzi lub nie ma ich wcale, którzy by swą wiedzę posiadali od ludzi wiarygodnych. A przecież ojciec mój nie miał powodów, by kłamać, gdy wiele razy opowiadał mi o różnych ważnych wydarzeniach. Jego dwaj rodzeni bracia też nie. Wierzę im, gdyż potwierdziły to inne źródła.

Ojciec mój służył dwadzieścia jeden lat w carskiej armii. Jego bracia też (jeden dziewiętnaście, drugi szesnaście). Służyli przed, w czasie i po rewolucji. Byli świadkami wielu wydarzeń historycznych, które były i są przekręcane na potrzeby różnej maści polityków i formacji politycznych.

Ponadto życie i moja funkcja pozwoliły mi poznać wielu Polaków, których rodziców car zesłał z Polski na Sybir, a ich dzieci później były rozwożone po całym Związku Radzieckim zgodnie z potrzebami gospodarki i wojska. Ludzie ci przeżyli wiele tragedii i byli świadkami wielu zbrodni, a także ludobójstwa. Obok nich likwidowano tzw. wrogów Związku Radzieckiego, podciągając pod ten zarzut inteligencję rosyjską i każdego, kto miał odwagę mówić prawdę.

Piszę to jako Polak i patriota. Nie mogę obojętnie patrzeć jak Żydzi przekręcają historię Polski Ludowej, ustroju, który to sami stworzyli i w którym rządzili, sądzili i skazywali na śmierć. Jak z katów robią ofiary, jak również z katów robią zasłużonych i prawych obywateli, kryształowych i uczciwych. A tak nie było, ani w czasie rewolucji październikowej, ani przez cały czas do śmierci Stalina.

To nie tysiące Rosjan zostało zesłanych na ciężkie roboty, to miliony jak obecnie szacują Rosjanie. W Polsce też nie chodzi o tysiące. Sama wschodnia Polska, czyli Kresy, to setki tysięcy Polaków wywiezionych w głąb Rosji. Okres Polski Ludowej to również czas zbrodni na polskich patriotach. Nawet samego Gomułkę uwięzili i szykowali mu proces o zdradę. A ilu przyjaciół Gomułki siedziało, ilu miało zasądzone wyroki śmierci. Cóż więc mówić o zwykłym akowcu. Dziś nagłaśnia się to, a polscy działacze partii prawicowych naśladują i pochlebiając żydowskim kolegom nie mówią: „To komuna mordowała naszych ludzi”. Nie! Nie zająkną się, że sędziowie i kaci to byli Żydzi. MSW było całkowicie w ich rękach.

Teraz odwraca się kota ogonem. Tak samo jest z mordowaniem Żydów czasie wojny. Ileż to artykułów dotyczyło tego, że to Polacy i polskie obozy, i że to właśnie tam ginęli Żydzi. Tomasz Gros opisał w „Sąsiadach”, że to Polacy wymordowali Żydów w Jedwabnem. A jeszcze przecież żyją świadkowie. Cóż będzie, gdy ich zabraknie? Okaże się, że to Polska wywołała II wojnę światową, że Polacy mordowali Żydów.

Nie można patrzeć i milczeć, jak dobrze rozmieszczeni Żydzi znajdujący się w różnych formacjach politycznych i zajmujący odpowiedzialne stanowiska robią wszystko, żeby skłócić polskie społeczeństwo. I to im się dobrze, udaje.

Żadna formacja polityczna, żadna ekipa rządząca, jakie do tej pory znajdowały się u władzy nawet nie próbowała budować zgody narodowej. Cały ich wysiłek idzie na to, by skłócić polskie społeczeństwo, żeby podzielić i poustawiać Polaków po różnych stronach barykady politycznej. Wiedzą dobrze, że takim skłóconym i podzielonym społeczeństwem łatwo jest rządzić. I ten fakt jest bardzo groźny, bo sytuacja w Polsce wymaga już od bardzo dawna zgody narodowej.

Żydzi po mistrzowsku doprowadzili do tego, że w społeczeństwie brak jest instynktu samozachowawczego. Całymi latami wtłaczają do głów Polaków takie filmy i wiadomości, żeby otumanić społeczeństwo. Proszę tylko pomyśleć, jak nagłaśnia się i to wiele razy na wszystkich kanałach, parady gejów i lesbijek. Idą w tych pochodach przywódcy partyjni i popierają manifestacje i żądania „kochających inaczej”. Głośno jest na ulicy w sprawie nienarodzonych – a w Sejmie inne ustawy są mniej ważne niż ta o której wyżej.

Na potwierdzenie tego, co piszę: Polskie Radio Program I, w dniu 5 maja 2007 r. o godzinie 9.00 w wiadomościach nadaje apel do posłów i polityków. „Połączcie swe siły i nie patrzcie na podziały polityczne. Sprawa jest najpilniejsza i najbardziej potrzebna w Polsce”.

– O co chodzi? Oto do sądu wpłynęło 170 spraw o odzyskanie majątków. Są to spadkobiercy Niemców, którzy do II wojny światowej byli właścicielami tych gospodarstw, ale nie osiedlają się na nich, tylko je sprzedają i to nie Polakom, za duże pieniądze. Przypominam – mówi dziennikarz, że już ponad tysiąc gospodarstw spadkobiercy ci odzyskali i sprzedali na Warmii i Mazurach, ale naszym posłom, jak wielu ludzi mówi, ta sprawa jest obojętna. Mają oni własne, pilniejsze problemy. Problemy sprowadzające się do tego jak unurzać przeciwnika w błocie i skompromitować go w oczach ludzi, jak odebrać emerytury komuchom z MSW. Ale komu je odbiorą, jeśli propozycja ich przejdzie w Sejmie? Odbiorą nielicznym Polakom, którzy zostali w Polsce, bo 90% oprawców bierze wysokie emerytury, siedzi w Izraelu i śmieje się z tych zabiegów. Śmieją się, bo nasi przywódcy nie zrobią krzywdy swym braciom rozrzuconym po Zachodzie. – Odebrać oczywiście należy, ale oprawcom i katom Polaków, a nie nielicznym uczciwym ludziom, bo tacy też tam pracowali.

Wolińska, Michnik oraz cała masa funkcjonariuszy SB wiedzą, że mają w Polsce dobrą obronę, a na państwo Izrael nikt ręki nie podniesie. Prasa w Polsce pisała, że Żydzi zażądali 15% wartości tego, co utracili, a nasi przywódcy oświadczyli, że należy im się nie 15% a 50% wartości utraconych majątków.

Trybunał w Brukseli 2 i 3 maja 2007 roku nagłaśnia, że upomina rząd polski, który łamie prawa człowieka, bo nie pozwolił manifestować gejom i lesbijkom. Ale o najważniejszej dla Polaków sprawie cicho. Żaden polityk, żadna grupa społeczna nie wyszła na ulicę, żeby wymusić na Sejmie i rządzie uregulowanie własności na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Telewizja w Polsce pokazała w marcu 2007 r., że tysiąc polskich rodzin na Mazurach zostaje wyrzuconych z gospodarstw rolnych. – Ale, czy tragedia polskich rodzin obchodzi Żydów i ich popleczników? NIC.

I tu nasuwa się pytanie, czyżby polskie społeczeństwo całkiem już zgłupiało? Idą na ulice w sprawach, w których porządny człowiek spaliłby się ze wstydu, a w sprawach wagi państwowej nie reagują. Tak właśnie prowadzi się barany na rzeź.

Każdy polski rząd ma obowiązek budować zgodę narodową, a celowo tego nie robi. Taka jest brutalna prawda. I w tym miejscu mam prawo i obowiązek bić na alarm, pisać o tym, że to właśnie Żydzi nie szanują polskiego narodu. Wiedzą, że można nami Polakami manipulować, bo jesteśmy, niestety, naiwnym narodem i robią to po mistrzowsku. Dowodem na to co piszę są fakty:

Potomkowie Żydów cały czas odzyskują dawne domy, chociaż odbudowali je Polacy. Ile razy będą żądać odszkodowań? A polscy dziennikarze prześcigują się, pisząc jak bardzo pilna to sprawa – trzeba szybko wynagrodzić straty Żydom.

O Polakach, którzy zostawili swoje mienie i domy za Bugiem nie napiszą ani słowa, że może trzeba by wynagrodzić tę stratę. Tu muszę z podziwem odnieść się do kunsztu i pomysłowości Żydów. Oni to potrafią zrobić doskonale. To jest, jak dobrze rozpisana partytura dla orkiestry. Nikt nie gra dla siebie. Wszyscy w tej samej sprawie, chociaż każdy w innej części świata. Wywołają taką presję, żeby załatwić sprawę po swojej myśli. A niby polscy dziennikarze występują w tej haniebnej sprawie po stronie Żydów. Nie bronią Polaków i ojczyzny. To jest tragiczne […].

[…] MOŻE O WOLNOŚCI RELIGIJNEJ?

Polacy wiedzą, że religia chrześcijańska jest częścią polskiej kultury i to mocno zakorzenionej. Dlatego tak zwalcza się katolicką kulturę, tak kpi się z niej i ośmiesza ją w filmach, sztukach i książkach. Proponuje się rozwiązłość w małżeństwie. W filmach pokazuje się i gloryfikuje modę, że można swobodnie zmieniać partnerów. – Może realizuje się w ten sposób prawo do tożsamości narodowej, o której to nieraz mówił papież? Nie! Przecież to już gołym okiem widać, że na siłę zmierza się do globalizacji… Co to znaczy? Globalizacji państw, a później kontynentów. To znaczy, że wszyscy będziemy obywatelami świata, a nie Polakami czy Żydami – oczywiście pod ich kontrolą.

Chodzi o to, żeby zatracić narodowość i nie kłuć w oczy, że się jest Żydem. Może realizuje się prawo do wolności słowa? To pytam się Polaków, czy ktoś przeczytał w polskiej prasie, że Komisja Europejska zleciła badanie opinii społecznej na świecie: kto i co jest największym zagrożeniem pokoju na świecie? I kto przeczytał wyniki tego badania opinii światowej? Równoległe inna instytucja badała ten sam temat. Zadano to samo pytanie w piętnastu państwach Unii Europejskiej. Z badania opinii światowej, w tym unijnej, wynika, że państwa okrzyknięte zagrożeniem dla świata, czyli tzw. „osi zła” – wcale nie są na czele tej listy. Tak Iran i Korea Północna ze swoimi pociskami atomowymi, jak również Afganistan są na tej liście dalej.

– Pierwsze miejsce w obu badaniach zajął Izrael. Szczególnie Holendrzy i Austriacy podkreślali, że Izrael zagraża, swoją polityką i sztuczkami, pokojowi na świecie. Oba badania miały zbliżony wynik. W badaniu światowym 68% osób uznało, że Izrael stwarza niebezpieczeństwo, a w europejskim także 63% wskazało Izrael.

Oburzyło to ministra Natona Szarońskiego w Izraelu, który publicznie stwierdził że to czysty antysemityzm. Środowiska żydowskie w USA zareagowały histerycznie na ogłoszone wyniki. Z wielu odpowiedzi prasy światowej jasno wynikało, że Izrael zachowuje się jak rozbestwiony i rozpuszczony bachor, roszczący sobie prawo do chuligaństwa światowego i nie liczący się z konsekwencjami tych czynów, a do tego udający pokrzywdzonego i niewinnego.

Ja uważam, że antysemita to człowiek, który nie lubi Żydów. A tu nagle jest inaczej. Antysemita to ten, kogo Żydzi nie lubią.

Ale nie jest tak, że jeśli jakiś naród zrobił narodowi żydowskiemu wielką krzywdę np. holocaust w czasie którego miliony ginęły, jest obecnie zgodnie z prawdą historyczną potępiony. Nie przypomina się światu że zrobiły to Niemcy hitlerowskie. O tym jak najmniej, bo nie można z Niemców robić sobie wroga. Przecież po wojnie kilka razy Żydzi dostali duże odszkodowania. Nie bije się krowy, która daje tyle dobrego mleka.

Ale o Polsce i Polakach mówić można, że to my jesteśmy odpowiedzialni za tę zagładę. Takie żydowskie odwracanie kota ogonem. A kto spróbuje mieć inne zdanie, ten jest antysemitą. Jeśli Żydzi są tak inteligentni i mądrzy, to dlaczego nie wyciągnęli wniosków ze swej historii? Nikt nie wyrzuca ze swego domu przyjaciół, którzy są pracowici, uczciwi i lojalni wobec gospodarza. Czyżby wszystkie państwa, które usunęły ten naród, myliły się w ocenie Żydów? Działo się to na przestrzeni wieków, a nie znienacka i bez uzasadnienia.

BEZ STRACHU – TOM I [CZĘŚĆ XI]
Rozdział X – MORZE CZARNE
Często zastanawiałem się, kto i dlaczego nazwał Morze Czarne właśnie w ten sposób. Bo z perspektywy pobliskich gór i wzniesień, jakie otaczają morze na Krymie, wcale nie wyglądało ono jak czarne. O każdej porze dnia, bez względu na pogodę i miejsce obserwacji, wszyscy mówili, że jest ciemnoniebieskie. Ja też byłem tego zdania, aż do chwili, gdy usłyszałem następującą historię z nim związaną.
Będąc na Krymie w ramach tak zwanego pociągu przyjaźni poznałem wiele Polek i Polaków, których los jeszcze za czasów carskich zniósł na Daleki Wschód. Byli to zesłańcy, którzy odważyli się nie zgadzać z carską niewolą i próbowali różnej formy walki z uciskiem cara. Ich ojcowie w Polsce podjęli tę walkę, często nie zdając sobie sprawy, że wierne carowi służby, żeby wybrać z tłumu przywódców i patriotów, same wprowadzały w ich szeregi swoich ludzi.
Ci mieli za zadanie robić wszystko, żeby doprowadzić do wyjścia na ulice i wybuchu do powstania, bo tylko wtedy, można było rozpoznać, kto nim kieruje. Wcześniej osoby, które stały na czele grup i związków patriotów, były dobrze zakonspirowane i tylko wąska grupa najbliższych współpracowników znała nazwiska przywódców. Ale gdy dochodziło do powstania, wówczas przywódcy stawali na czele i wtedy właśnie byli rozpoznawani. Metodę wywoływania powstań i rozszyfrowywania w ten sposób, kto jest inspiratorem buntów w Polsce, przekazał polski Żyd, który w tych czasach miał w Łodzi największe fabryki tekstylne. Jego zakłady dostarczały na potrzeby armii carskiej duże ilości sukna i materiałów na mundury i szynele. Ale zakłady te – jako nieliczne w Europie w tym czasie – produkowały już piękny jedwab i aksamit oraz całą gamę kolorowych wstążek. Dwór carski od dawna kupował i jeden, i drugi z tych towarów. Z racji dużych sum pieniędzy, jakie przekazywano za te materiały, właściciel często bywał w Rosji i było o nim głośno z racji jego bogactwa i przepychu, jakim się otaczał. Żydzi w tym czasie byli jako naród prześladowani tak w całej Rosji, jak i krajach zajętych przez Rosję, ale nie dotyczyło to osób pokroju tego polskiego Żyda. Doradcy carscy donieśli carowi, że to wyjątkowo mądry Żyd i dobrze by było z nim porozmawiać o Polsce, bo przecież on tam żyje i produkuje, a że Polaków nie lubi, to pewnie podpowie, jak walczyć z buntownikami w Polsce. Zaproszono więc Żyda do cara i w trakcie rozmowy zapytano się, co on by zrobił, żeby trzymać za mordę tych polskich buntowników.
Ku zdumieniu cara i jego otoczenia Żyd powiedział, że na miejscu cara sam wywoływałby te powstania: „Normalnie nie możecie wyłapać przywódców którzy buntują ludzi, gdyż są zakonspirowani i chronieni. Ale gdy już wybuchnie powstanie to przywódcy stają na czele tego buntu i widać ich, gdyż zagrzewają i kierują tymi walkami”, przekonywał. Wielu znających tę historię ludzi mówiło, że carowi ten pomysł bardzo się spodobał, nakazał więc dobrze płacić tym, którzy wejdą w szeregi zbuntowanych i doprowadzać będą do częstych powstań, czyli jak wtedy mówili zaborcy – buntów.
Patrząc z perspektywy historycznej, to tylko powstania na Śląsku możemy zaliczyć do udanych. Wszystkie inne kończyły się klęską i ofiarami, po każdym takim powstaniu pędzono pieszo, bez względu na pogodę, wielkie kolumny polskich zesłańców na Sybir. Wielu padało z zimna i głodu po drodze, ale jakaś część doszła, a dziś znamy z licznych opisanych historii – jak tam żyli i co robili.
Wiemy, że sporo uciekło, ale nie do Polski, tylko do Ameryki i wielu innych krajów. Mało natomiast wiemy o tych, którym w ramach carskiej łaski udało się wydostać z Syberii i żyli rozrzuceni w różnych republikach radzieckich. Jasno trzeba powiedzieć, że z reguły nie była to „łaska carska”, a wynikało to raczej z potrzeb gospodarki, nauki lub techniki.
Wielu spośród zesłańców byli to przecież ludzie wykształceni, bo na przykład ci, którzy uciekli do Ameryki, zasłynęli tam jako naukowcy rozwiązujący różne problemy w gospodarce i technice. Rosja zaś w tych czasach różniła się bardzo od Europy i świata, i za czasów Związku Radzieckiego mieliśmy liczne dowody tego jak bardzo są zacofani w wielu dziedzinach. Doradcy zaproponowali carowi tak zwane ułaskawienia, ale bez powrotu do Polski, przez co wielu byłych zesłańców po tym dekrecie żyło rozrzuconych po całym kontynencie rosyjskim. Byli wykładowcami na uczelniach, kierowali zespołami ludzi w fabrykachdowach. Byli też na Krymie.
Zapoznałem tam rodzinę polską, z którą nie tylko się zaprzyjaźnilem, ale pomogłem im wrócić do Polski. Pierwszy raz zetknąłem się z nimi w Jałcie na koncercie, jaki my Polacy daliśmy dla miejscowej ludności.
Gdy zeszliśmy ze sceny, podszedł do mnie człowiek i ze łzami w oczach powiedział po polsku: „Panie, mój ojciec to śpiewa. My jesteśmy Polacy. Żona też i dzieci”. Tak prosił, żeby koniecznie zobaczyć jego ojca, w końcu uległem i pojechałem z nimi do ich domu. Ojciec już nie chodził, jeździł na wózku inwalidzkim, który syn mu sam zrobił z roweru. „Panie – mówił starzec. – Nogi mi połamało w morzu. Byłem nurkiem. Ja i mój brat. Brat zginął przy mnie w morzu”.
Zaczął mówić chaotycznie, nerwowo, jakby chciał, żebym jak najwięcej z tego co on nosi w sobie usłyszał. Ale tego dnia nie mogłem być u nich długo, raz z tego powodu, że przywieźli mnie samochodem radzieccy ludzie i byli świadkami tej rozmowy, mogłem więc narazić na kłopoty i siebie, i ich rodzinę, a po drugie dlatego, że mieliśmy jeszcze tego samego wieczoru jechać dalej na Krym. Widząc, że starzec płacze, obiecałem, że przyjadę do nich w drodze powrotnej, czyli za dwa tygodnie. I tak było. Gdy ponownie zamieszkaliśmy w Jałcie i mieliśmy wolne popołudnie od zorganizowanego zwiedzania i wycieczek, więc wsiadłem w trolejbus i pojechałem do nich. Nie ukrywali przede mną, że nie wierzyli, iż ponownie do nich przyjadę. Tym bardziej cieszyli się, a szczególnie ojciec tego, który był na koncercie. Musiałem zjeść z nimi obiad i wysłuchać najstarszego w rodzinie.
„Pewnie się Pan dziwi, skąd myśmy się wzięli na Krymie” – zagadnął. „Na Krym nikogo nie zsyłano za bunty w Polsce. Przecież tu są lepsze warunki życia niż na Syberii, jest ciepło, są tanie owoce i warzywa” – powiedziałem. Ale nie dał mi mówić dalej. „Panie, to tak nie było, jak Pan myśli. Nie było tak za cara, jak jest tu teraz. A nas przywieziono tu nie za cara, żeby Pan pamiętał. Jeszcze przed rewolucją, tą w 1917 r. Przyjeżdżali do nas na Syberię carscy urzędnicy z policją i szukali ludzi zdrowych. Wtedy miałem dwadzieścia pięć lat.
Byłem bardzo zdrowy. Brat o rok młodszy też był wyjątkowo zdrowy. Ojciec i matka mieli około pięćdziesiątki, ale trzymali się dość dobrze. Nie mówili, po co szukają takich zdrowych młodych mężczyzn. Zabrali nas obu, a rodzice zostali na Syberii. Żadne płacze i protesty nie pomogły. Przewieziono nas i paru innych do bazy marynarki wojennej w Kronsztacie, lekarze przez parę dni robili nam badania. Wreszcie zrozumieliśmy, o co im chodzi, tu uczono nurków morskich. Zaczęto nas ubierać w skafandry i spuszczać pod wodę, coraz głębiej i dłużej. Nie wszyscy tę naukę wytrzymali, wielu zmarło po tych eksperymentach. My z bratem szczęśliwie przeszliśmy dobrze wszystkie próby i egzaminy. Byliśmy skoszarowani jako żołnierze, ale z ograniczoną wolnością, nie wolno nam było wychodzić na miasto i brać udziału w uroczystościach, jakie się tu odbywały.
To był czas tuż przed wybuchem rewolucji, która przecież tu miała swoją kolebkę, tu właśnie strzelała Aurora, rozpoczynając rewolucję. Tu także powstała pierwsza władza radziecka, co prawda nie kierował nią Lenin, a Trocki, ale niedługo gdyż go obalono i Lenin ze swą radą zaczęli stąd rządzić. Po tej rewolucji byliśmy niby wolnymi ludźmi, ale nie na tyle, żeby na przykład wsiąść w pociąg i pojechać do rodziców bądź ich ściągnąć do nas. Takiej wolności nie było. Mimo, że obaj z bratem pisaliśmy prośby i podania, żeby zabrać rodziców z Syberii do siebie, władza ciągle odpowiadała odmownie. Ja poznałem tu Polkę i ożeniłem się, a brat był kawalerem.
Żyliśmy bardzo skromnie, bo cały czas nie wypuszczano nas z wojska. Ratowało nas to, że pracowaliśmy w porcie lub na morzu i mieliśmy kolegów rybaków, którym uwalnialiśmy sieci rybackie zaczepione podczas połowu o wraki leżących na dnie okrętów, a oni odwdzięczali się nam rybami. Tak było kilka lat i my tu, w Leningradzie, bo tak nazwano, miasto, nie mieliśmy pojęcia, że nie cały Związek Radziecki jest pod władzą radziecką. Tego nikt nie pisał, nie mówiło o tym radio.
Po siedmiu latach od wybuchu rewolucji październikowej kazano nam z bratem i moją rodziną pakować się gdyż przenoszą nas na Krym. Okazało się, czego nie wiedzieliśmy, że dopiero teraz wojska Armii Czerwonej wyzwoliły Krym i że są bardzo potrzebni nurkowie w Jałcie. Obaj z bratem otrzymaliśmy domki jednorodzinne, stare, bo mieszkali w nich miejscowi Tatarzy, których krótko przed naszym przywiezieniem tu rozwieziono rodzinami po całym terytorium Związku Radzieckiego. Stalin kazał rozproszyć ludność, która tu zamieszkiwała od dawna, z daleka od Krymu.
Jeśli teraz ktoś patrzy na stare pałace hrabiego Woroncowa lub innych rosyjskich bogaczy czy na nowe, budujące się sanatoria i myśli, jak tu pięknie i dobrze, to się bardzo myli. Na Krym zwożono w dawnych czasach skazańców do pracy, a i dziś dalej od morza, gdzie są tereny bardzo mokre, gdzie panuje malaria i różne choroby, tam też pracują więźniowie, mówił mi były nurek, obecnie inwalida na wózku.
– Ja musiałem przejść na rentę, a później emeryturę. To dla mnie straszna tragedia, do dziś śni mi się często to, co widziałem na dnie morza. Budzę się wtedy i modlę za tych, których tam widziałem i za brata. Proszę Boga, żeby więcej mi nie przypominał, tego, co przeżyłem w morzu. Boję się tego bardzo, ale nie chcę mówić – nie mogę, nie można teraz jeszcze” – powtarzał.
Więcej na ten temat mówić nie chciał. Zaczął mnie bardzo prosić żebym pomógł jego synowi wrócić do Polski. „Ja stary jestem i chory, mogę już tu zostać i umrzeć, bo tu leży na cmentarzu mój brat. Zostanę, żeby jemu było raźniej. Ale, jeśli pan może, to błagam pana na Boga. Pomóż Pan staremu człowiekowi” – głos zamarł mu w gardle i łzy płynęły z oczu. Nie mogłem spokojnie patrzeć, bo i mnie dusiło coś w gardle. Wziąłem od nich wszystkie dane dotyczące całej ich rodziny, włącznie z danymi inwalidy, chociaż on się od tego wzbraniał.
Był rok 1971, ja z kolei byłem wówczas mało znaczącym działaczem w partii. Przypomnę, że wstąpiłem do partii w 1968 roku i zaraz mnie wywalili, następnie, w niedługim czasie przyjęli i wtedy zaczynała się dopiero moja droga z partią. Natomiast w związkach zawodowych byłem jednak już znanym działaczem i zdążyłem pełnić szereg społecznych, ale wysokich funkcji. Zastanawiałem się, do kogo się zwrócić, żeby pomóc tym ludziom na Krymie.
W tym czasie, za Gomułki było już podpisane porozumienie ze stroną radziecką o tak zwanej repatriacji ludzi narodowości polskiej. Gomułka wymógł to, najpierw u Chruszczowa, a później i Breżniew akceptował te powroty do ojczyzny. Tyle że cały czas było to obwarowane konkretnymi przepisami, jeśli na przykład zawód tego, który chce wrócić do Polski, był dla gospodarki kraju niezbędny, to nie dostawał pozwolenia na powrót do Polski. Nie mieli trudności ludzie pracujący w kołchozach, ci mogli wracać.
W sprawie którą wspierałem, syn inwalidy też był nurkiem, a to zawód deficytowy, więc ludzie o takim fachu nie dostawali pozwoleń na opuszczenie Związku Radzieckiego. Dopiero w latach siedemdziesiątych w drugiej połowie dekady, gdy najpierw zostałem zastępcą członka KC, a później już członkiem, otworzyły się większe możliwości, żeby pomóc tym na Krymie. W ich imieniu złożyłem prośbę do władz radzieckich. Parę miesięcy nie odpowiadali, myślałem, że wyrzucili tę sprawę do kosza, ale kiedy byłem w Moskwie z delegacją Komitetu Centralnego, zostałem poproszony na rozmowę.
Do hotelu, w którym byliśmy zakwaterowani, przyjechało specjalnie dwóch urzędników, przedstawili się, że są z urzędu, który rozpatruje wnioski i pozwolenia na opuszczenie Związku Radzieckiego. W bardzo uprzejmej rozmowie dopytywali się, co mnie łączy z tymi ludźmi, dlaczego osobiście napisałem prośbę o zgodę na ich wyjazd, od kiedy ich znam i zadawali cały szereg, według mnie głupich, pytań.
„Ujęli mnie wielką miłością do ojczyzny, to raz, a po drugie należę do tych ludzi, których można ująć za serce – wbrew temu, co się o mnie mówi, że podobno jestem twardy. Każdy ma czułą strunę w sobie, trzeba tylko wiedzieć jak ją poruszyć. – To cała moja odpowiedź i jeśli od was to zależy, to proszę napiszcie tak, żeby ci ludzie mogli do Polski wrócić. Bardzo was o to proszę” – podkreślałem kilka razy. Myślałem, że trzeba będzie znów czekać parę miesięcy, ale stało się inaczej. W trzy tygodnie po tym przesłuchaniu w Moskwie, otrzymałem na adres członka KC zawiadomienie, że pociągiem turystycznym Semferopol-Berlin w dniu takim a takim przyjadą do Warszawy ci Polacy.
Wtedy pociągi, które przewoziły turystów z Niemiec i Polski na Krym, nie kursowały regularnie, ale pod potrzeby. A zatem w tym przypadku nie czekano na transport zbiorowy, jakim co jakiś czas wracali Polacy do ojczyzny, tylko specjalnie załatwiono szybkie i dobre warunki tym ludziom. O to ja już nie prosiłem, to wyszło od nich z Moskwy. Gdy przyjechali, a z nimi dwoje dzieci w wieku szkolnym, no i ten inwalida na wózku, było dużo radości i łez też. Załatwiłem im hotel, bo tak się praktykowało, że nim znajdzie się ludziom pracę i mieszkanie to tymczasem oczekiwali w hotelu na koszt państwa.
Wiedziałem, że szybko znajdę pracę dla nurka, zawsze ich przecież brakowało. Martwiłem się bardziej o to, czy dzieci podołają w szkole. Tam uczyły się po rosyjsku, chociaż język polski znały dobrze, ale mowa to nie to samo co pisownia. W ciągu tygodnia syn inwalidy otrzymał pracę na Wybrzeżu i zaraz też otrzymali z odzysku mieszkanie. Odwiedziłem ich miesiąc od ich przyjazdu. „Jakie macie kłopoty?” – spytałem, gdy tylko przekroczyłem próg ich mieszkania. Ale nie usłyszałem odpowiedzi, zrobili natomiast coś, co mnie osłupiło i zatkało – cała czwórka, rodzice i dzieci, uklękła przede mną.
Nie wiedziałem co robić, a oni dalej klęczą i dziękują. „Jeśli natychmiast nie wstaniecie, to ja też uklęknę przed wami” – mówię i zaczynam to robić. Wstali, choć nadal mi dziękowali. Cieszę się że wróciliście do Polski. Jak pan się czuje? – zapytałem inwalide na wózku – ten wózek wyrzućcie na śmieci, takim nie można jeździć po ulicy, ja spróbuję załatwić coś lepszego” – zapewniłem ich. Na koniec mówię: „Dziś jestem tu przejazdem, ale za parę dni wpadnę na kilka godzin, jeśli pozwolicie”. Mimo, że nie chcieli mnie puścić, musiałem jechać dalej.
Ponownie zajechałem do nich za miesiąc. Jechałem do nich w konkretnym celu, cały czas pamiętałem, co mówił mi na Krymie ten inwalida, że boi się spać, bo śni mu się to, co przeżył w morzu, kiedy zginął przy nim w wodzie jego brat. Tam na Krymie, w Jałcie mówił ten stary człowiek, że jego ojciec, który został z matką na Syberii, wywodzi się ze znanego rodu z czasów Polski pod zaborem carskim. Nazwisko Wyszomirski było znane tym, którzy brali udział w powstaniach. „Nawet nie wiedziałem, kiedy zmarli” – opowiadał.
Z Jałty napisałem do rodziców i otrzymałem z urzędu odpowiedź, że już od paru lat oboje nie żyją. Mam takie samo imię, jak mój ojciec, bo u nas była taka tradycja, że najstarszy syn nosił imię po ojcu. No i ja też swemu synowi dałem takie samo imię. Czyli że mój ojciec był Stanisław, ja też Stanislaw i syn mój tak samo” – mówił z dumą. Męczyła mnie jedna myśl. W dzieciństwie usłyszałem opowieść, którą teraz sobie przypomniałem.
Mój ojciec, Józef Siwak służył w carskiej armii dwadzieścia jeden lat. Jego dwaj bracia też służyli. Michał, jeden z braci mego ojca, był kilka lat kierownikiem pociągów wojskowych. Jeździł po całej Rosji od granicy do granicy, a także do Chin i wielu innych krajów. Opowiadał, co zdarzyło się na Krymie, jak zajęła go Armia Czerwona.
„Tu w Polsce nic już panu nie grozi” – zapewniłem go, gdyż widziałem, że ciągle się obawia szczerze mówić o tym, co przeżył. „Ja domyślam się, co zdarzyło się na morzu, gdyż będąc dzieckiem, słyszałem od swego ojca i jego rodzonego brata, że zatopiono bardzo dużo ludzi, że wywożono ich okrętami i zrzucano do morza. Czy to prawda?” – zapytałem.
Siedzieliśmy naprzeciw siebie, blisko, patrząc sobie w oczy. „Panie Albinie, widzę, że jednak ludzie wiedzą o tej tragedii, że mimo tajemnicy, w jakiej ją trzymano, prawda się wydostała do ludzi i jest wśród nich. Ja tak też myślałem – dodał Stanisław, że nie da się tego ukryć na zawsze. Że ktoś, gdzieś, coś o tym powie i rozejdzie się jak każda prawda, której nie da się ukryć. Otóż, Panie Albinie, jak nas z bratem przewieźli tu do Jałty i zatrudnili w porcie, to wtedy już władza radziecka stacjonowała tu od trzech miesięcy.
Pracowaliśmy z bratem dla marynarki wojennej. Było tu wtedy bardzo dużo zatopionych barek i okrętów oraz różnego sprzętu jak pływające dźwigi i holowniki. To wszystko utrudniało dostęp do nadbrzeży portowych, okręty i statki nie mogły dobić do przystani. Zaczęliśmy więc wydobywać to wszystko, co uciekający z Krymu biali – jak wtedy nazywano przeciwników rewolucji – potopili. Kim oni byli? Ludzie, którzy uciekali przed Armią Czerwoną na Krym, a później drogą morską na zachód, byli bogaci, z reguły stanowili arystokrację carskiej Rosji.
Krym bardzo długo nie był radziecki, gdyż państwa zachodnie przekazywały tu dużą pomoc. Uciekło więc tu dużo wojska, a szczególnie oficerów i kadetów, synów bogatych ludzi. Otrzymywali broń i wszystko, co było im niezbędne do obrony. Bardzo długo nowa władza radziecka miała wokół swych granic wrogów i ciągle toczyła wojny, nawet przecież z Polską walczyli i doszli aż pod Warszawę. Krymowi dali więc spokój, gdyż była tu mocna obrona, armie radzieckie były zaangażowane w innych miejscach. Ale przyszedł czas, że wzięto się i za Krym, a nie byle jakie wojsko go zdobywało, tylko dywizje NKWD. Jakie to było wojsko i z kogo się składało to pan chyba wie? – spytał mnie Stanisław. – Więc zaczęła się zemsta za te lata, kiedy ginęli tu ludzie chcący ustanowić władzę radziecką.
Myślę, że widział pan na Krymie jak dużo jest tam pomników na cześć tych, którzy zginęli z rąk białogwardzistów” – zwraca się do mnie starzec. „Tak, to prawda, co pan mówi. Zwiedzając Krym widzieliśmy w każdym mieście i miasteczku te pomniki” – przytakuję. „Więc kiedy zdobywali Krym, nacierające wojsko nie miało litości dla tych, którzy nie zdążyli uciec – ciągnął opowieść. – A uciec można było tylko jedną drogą – morzem. Rozgrywały się tu podobno niesamowite sceny, żeby tylko móc dostać się na okręt. Ludzie oddawali duże kosztowności i pieniądze, żeby wejść na pokład, ale mimo przepełnionych okrętów nie wszyscy zdążyli uciec przed Armią Czerwoną. Wiele spośród ludzi, którzy z całej Rosji szukali tu ucieczki, wpadli w ręce radzieckiej bezpieki.
Dla złapanych zrobiono dwa obozy, jeden dla mężczyzn, a drugi dla kobiet i dzieci. Mężczyzn zaczęto wywozić okrętami, mówiono, że do Turcji, ale te statki zbyt szybko wracały. Wywożono tych ludzi nocą, a rano już wracały puste, ludzie wiedzieli, że nie mogły zdążyć dopłynąć do Turcji i z powrotem. Tak pozbyto się mężczyzn. Kobiety i dziewczęta dość długo służyły żołnierzom do rozrywki. Wreszcie uzgodniono, że będą przewiezione na Zachód, a tam już muszą sobie dać radę same. I rzeczywiście tak się stało.
Pół roku później te kobiety zaczęły jednak wracać, ale już z papierami naszej władzy, że poszukują swoich mężów i braci. Były bogate, miały na Zachodzie rodziny, u których wcześniej już ulokowały swoje pieniądze w obawie, że tu rewolucja może im je odebrać.
Nowa władza radziecka byla teraz jednak biedna, sprzedawała więc wszystko co tylko Zachód chciał kupić, nie tylko złoto czy olbrzymie ilości drewna, ale na przykład jeden amerykański bogacz kupił ogrodzenie pałacu zimowego w Leningradzie, który był dziełem sztuki w metaloplastyce. Była zatem zgoda władz radzieckich, by za duże pieniądze pozwalać odszukiwać bliskich, którzy zginęli w czasie ewakuacji z Krymu.
Płacono duże pieniądze nurkom, by odnaleźć zatopionych – jak przypuszczano – ale szybko się okazało, że brak chętnych do poszukiwań. Pierwsi dwaj nurkowie, jakich spuszczono do wody w rejon, gdzie byli zatopieni ludzie, doznali takiego szoku, że po wypłynięciu na powierzchnię wpadli w obłęd. Komisje lekarskie stwierdziły, że to na wskutek przerażenia w wodzie. To, że na dnie są trupy, nurkowie wiedzieli, po to ich przecież wynajęto, żeby szukali zmarłych. Ale nikt im nie powiedział, że mogą zobaczyć coś takiego.
Rzeczywiście, w morzu były zatopione barki z ludźmi, co mogło wskazywać na katastrofę na morzu, jednak zdecydowana większość mężczyzn byla zrzucona w otchłań z ciężarem uwiązanym do nóg. Do tej pory władza wymagała zezwolenia na poszukiwanie, brała też dobrą zapłatę za nurków, a ci swoją drogą brali pieniądze od rodzin poszukujących zwłok swoich bliskich. Teraz, od paru dni żaden nurek nie chce zejść pod wodę, a już są wzięte pieniądze od rodzin potopionych. Wezwano więc wszystkich nurków do kapitanatu portu, tam czekała nas krótka rozmowa. ?Sami wyznaczamy pary nurków, które zaraz dziś rozpoczną poszukiwania. To jest rozkaz i nie ma od niego odwołania? – zakończył dowódca. Mnie razem z bratem wyznaczył jako pierwszą parę tego dnia i od zaraz wypłynęliśmy w morze.
Sam parę razy poszukiwałem w zatopionych okrętach marynarzy i domyślałem się, co spotkali na dnie morza ci, którzy wpadli w obłęd. Jeśli ciało było na przykład uwięzione za nogi, to taki nieboszczyk stał w wodzie, a nawet się ruszał, bo poruszała go woda. Zatopieni mogą nie mieć twarzy, bo ryby mogły zjeść ciało. Podzieliłem się z bratem moimi doświadczeniami, przekonując, żeby się nie bał. ?Bądź blisko mnie? – prosiłem go, gdy już opuszczano nas w wodę. Rzeczywiście było tak jak myślałem, potopieni stali na swoich nogach i ruszali się raz w lewo, to znów w prawo.
Naszym zadaniem było odcięcie ich od ciężarów, do których byli przymocowani, po czym powinni sami wypłynąć na powierzchnię morza. Odcięliśmy z bratem kilkadziesiąt ciał i musieliśmy wypłynąć, gdyż kończył się już tlen. Będąc na powierzchni widzieliśmy, że ciała są wydobywane i wciągane na pokład. Po odpoczynku znów zeszliśmy na dno i uwalnialiśmy ciała jak poprzednio. Wyłowione ciała zwożono do chronionych magazynów marynarki wojennej i tam rodziny po uzębieniu, ubraniu i sobie znanych znakach szczególnych rozpoznawały swoich bliskich. Tych, których nie rozpoznano chowano nocą na cmentarzu. Następnego dnia dowódca, widząc, że obaj z bratem nie panikujemy, że zachowujemy się normalnie, powiedział: ?Nie będziemy puszczać nowych nurków. Może się różnie z nimi zdarzyć, wy już macie doświadczenie, więc będziecie i dziś nurkować?.
Tak więc nurkowaliśmy, tym razem opuszczono nas trochę dalej od miejsca, gdzie wczoraj byliśmy. Na dnie leżała tam na boku duża barka, a obok niej kuter rybacki, tak że barka opierała się bokiem o ten kuter. Barka przygniotła kilka ciał, które nie dawały się spod niej wyciągnąć, więc brat podpłynął w miejsce, gdzie kuter opierał się o nią i znalezioną na dnie rurą podważył tak, żeby ruszyć barkę. Rzeczywiście barka zaczęła się ruszać i uwolnione spod niej ciała zaczęły wstawać. Zauważyłem jednak, że chyli się ona na naszą stronę. Zacząłem bratu pokazywać, żeby uciekał, bo może go przygnieść, ale on dalej ruszał tą rurą i chybotał barką. Ze skafandra, jakie wtedy mieliśmy, widok był bardzo ograniczony i brat prawdopodobnie nie widział, co mu pokazywałem.
Zacząłem więc podpływać do niego, kiedy nagle barka przewróciła się, przygniatając go. Ja poczułem ostry ból w obu nogach i na parę minut ogarnął mnie piasek i mętna, nieprzejrzysta woda. Gdy wzniecony upadkiem barki tuman brudów zaczął stopniowo opadać, zobaczyłem że mam przygniecione obie nogi. Nożem, jaki miałem przy sobie, zacząłem kopać w ziemi, by uwolnić nogi. Bałem się o brata, mimo że był blisko, nie widziałem go. Udało mi się uwolnić nogi, ale zrozumiałem, że obie muszą być połamane. Ciągnąc się rękoma i wlokąc nogi za sobą dopłynąłem do miejsca, gdzie powinien być brat.
Leżał przygnieciony bokiem barki, a jego skafander był zgnieciony, po czym wnioskowałem, że woda dostała się do środka i on na pewno już nie żyje. Ale nie chciałem go tak zostawić, łudząc się, że może jakimś cudem żyje. Leżąc obok, kopałem nożem w dnie, żeby go spod tej barki wyciągnąć. Wreszcie udało się zrobić trochę luzu i stopniowo wydostałem brata. Jednak nie żył. Obwiązałem go linką asekuracyjną i trzymając się jej, zacząłem nią szarpać, co było umówionym sygnalem, żeby nas wyciągać. Tak skończyło się moje nurkowanie i życie mego brata. Nogi, jak pan widzi, do tej pory są nieczynne.
Oto cała historia, która mnie męczy i nie daje spać. To piękne morze to rozpacz i tragedia potopionych tam ludzi. To mój czarny los, jaki w nim znalazłem” – skończył opowieść. Usta mu drżały i głos się łamał, gdy to opowiadał. Musiał naprawdę mocno przeżyć to nurkowanie, gdyż tyle lat po tym wypadku, głęboko przeżywał tę scenę i śmierć brata. Stary inwalida na wózku patrząc mi w oczy powiedział:
„Myśli pan, że na Krymie w Morzu Czarnym nie topiono dzieci?” „Myślę panie Stanisławie, że jeśli topiono całe rodziny, to i dzieci będące z nimi również”. Nie, nie to miałem na myśli, że z rodzicami razem topiono, ale to, że zatapiano statki, na których były wyłącznie małe dzieci do dziesiątego roku życia. Ja brałem udział z grupą nurków, gdzie otwieraliśmy pozamykane drzwi na statku celowo, żeby żadne dziecko nie wypłynęło na powierzchnię wody.
Opowiadali mi żołnierze, którzy tu byli wcześniej przede mną, a konkretnie jak dywizje NKWD wchodzące w skład Armii Czerwonej zdobywały cały Krym. Szacowano wtedy na oko, że było tu 50-70 tys. ludzi, którzy nie zdążyli uciec. Jak panu mówiłem, rozdzielano mężczyzn od kobiet, ale rozdzielano też kobiety i dzieci. Do dziś jest w Jałcie teren marynarki wojennej ogrodzony i dobrze pilnowany. Stoją tam duże magazyny portowe i to właśnie w nich trzymano tych ludzi. Dzieci były osobno i władza sprytnie oszukała rodziców mówiąc, że te dzieci nie mają ani toalet, ani właściwego wyżywienia czy spania. Dlatego podjęliśmy decyzję, że przewieziemy dzieci do jednego z pałaców hrabiego Woroncowa i tam dzieci będą miały dobrze. Użyto do tego celu spory statek pasażerski, który nie nadawał się już do eksploatacji, nawet nie miał już silnika.
Żołnierze opowiadali mi – mówił pan Stanisław – że umieszczono na tym statku 1.500 dzieci. Holownik zaczepił linę i pociągnął ten statek rzekomo do tego zamku, ale holownik wrócił, a statek nie. Ludzie domyślali się co się stało, ale głośno nikt o tym nie mówił.
Jak było to zezwolenie władz na poszukiwanie bliskich i krewnych to również wiele osób miało papiery że wolno im szukać dzieci. Głosiło się wtedy, że statek zatonął, gdyż zaczepiło o wrak innego zatopionego okrętu. Mnie z bratem oraz innymi nurkami spuszczono do tego zatopionego statku.
Drzwi nie tylko były zamknięte na klucz lub kłódkę. One były zaspawane i musieliśmy to przecinać, żeby je otworzyć. Widok nie do opisania.
Wszystkie pomieszczenia na tym statku były zapchane dziećmi. Trzeba było każde dziecko wyciągać na zewnątrz i dopiero wtedy ono wypłynęło na powierzchnię wody. Nie wszyscy nurkowie mogli to robić. Wielu odmówiło mimo rozkazu dowódcy.
Niech sobie pan wyobrazi, panie Albinie, co tam się działo, jak oni tonęli? Jaka rozpacz i wołanie o pomoc? Jakim człowiekiem trzeba być, żeby postąpić tak z dziećmi?
Ja słyszałem już tu w Polsce, od Polaków – mówi pan Stanisław – że radziecka łódź podwodna storpedowała przepełniony cywilami okręt [Wilhelm Gustloff]. Było na nim 10.614 osób i wszyscy poszli na dno. To jest też morderstwo.
Natomiast te 1.500 dzieci było niewinne. Jaką nienawiść musieli nosić w sobie ci ludzie, którzy podjęli decyzję ich zamordowania? Ja myślę panie Albinie, że ludzie na świecie powinni modlić się do Boga o to, żeby więcej na świat nie przychodzili tacy ludzie, a szczególnie tacy jak Beria i Kaganowicz”.
„Tu już wkraczamy w kompetencje Pana Boga, który takimi ludźmi jak pan ich wymienił, dopuszcza, że co jakiś czas zjawiają się na świecie”.
„Panie – powtarzał Stanisław – ja do tej pory nikomu o tym nie mówiłem. Pan jest pierwszą osobą której to opowiedziałem. Tam w Związku Radzieckim za takie gadanie można było zniknąć bez śladu. Ja po wyjściu ze szpitala cały czas czekałem, kiedy oni przyjdą po mnie. Nie wierzyłem, że zostawią mnie przy życiu” – wyjawił starzec.
„Bo widzi pan, panie Stanisławie, wcześniej były w prasie artykuły, w których pisano, że podczas ewakuacji z Jałty zatonęły przeciążone barki z ludźmi” – odrzeklem. „No dobrze – odpowiadał Stanisław. – Na pewno, takie barki też zatonęły. Ale ludzie na tych barkach w czasie podróży nie mieli przecież u nóg ciężarów. Takie ciała wypływają same i morze wyrzuca je na brzeg. A te stały tam i czekały, żeby je uwolnić”.
Tak, to są te ciemne strony historii rewolucji i nienawiści do rosyjskiej arystokracji oraz do ludzi wykształconych. Ktoś postanowił ich wykończyć, żeby już nigdy nie stwarzali władzy kłopotu.
Rok po tej rozmowie ze mną pan Stanisław zmarł. Pojechałem na jego pogrzeb. Zadziwiająco było na nim dużo Polaków tych, co wrócili do Polski. Odszedł człowiek, który widział na własne oczy, do
czego są zdolni ludzie, żeby rządzić światem.

Rozdział XI
Generał Zygmunt Berling

Jako siedemnastoletni chłopak wróciłem z Mazur do War-szawy z marzeniem odbudowy stolicy. Moim drugim prag-nieniem było zostać wojskowym. Ale inwalidztwo całkowicie wykluczało wojsko, o którym mogłem rzeczywiście tylko ma-rzyć. Godzinami patrzyłem na równo maszerujących żołnie-rzy i oficerów. Rembertów, gdzie do dziś mieszkam, to nie tylko poligony i strzelnice, ale przede wszystkim uczelnie wojskowe, czyli kuźnia kadry oficerskiej. I chociaż co jakiś czas z powodów politycznych zmieniano nazwy tych uczelni, to najważniejsza zasada była i jest ta sama: wojsko, musi dobrze strzelać, prowadzić pojazdy itd., nieustannie się u-czyć, bo przecież co pewien czas wchodzą nowe technolo-gie, nowe uzbrojenie, ale wojsko to przede wszystkim lu-dzie których nauczono pięknie chodzić krokiem marszowym. To naprawdę było coś pięknego, gdy pluton czy kompania, a czasami cały pułk, dokonywał zwrotów w marszu i przed komendą „stój” przybijał w ziemię butami, aż ptactwo z po-bliskich drzew uciekało spłoszone hukiem uderzeń zelówek o beton. Przyglądając się wówczas żołnierzom, którzy zape-wne, żeby tak chodzić wylali morze potu, myślałem o tym, żeby w czasach pokoju nauczyć mężczyzn porządnie cho-dzić. Przykro nieraz patrzeć, jak mężczyzna dwudziesto – czy trzydziestoletni nie umie iść jak należy ulicą, powinno się każdego brać na takie przeszkolenie. Ale to były ma-rzenia, zupełnie nie przystające do rzeczywistości.
Nigdy nie pomyślałbym jednak o tym, że w swoim życiu poznam tylu wojskowych i to tak wysokiej rangi. A to, że bę-dą przede mną stawać na baczność i salutować, absolutnie nie przychodziło mi do głowy. Tymczasem każdy służbowy lot samolotem, w kraju czy za granicę, miał to do siebie, że nim weszło się na pokład to dowódca – przeważnie generał, ale niekiedy pułkownik – składali członkowi biura meldunek o sprawności maszyny i celu lotu. Gdy zostałem członkiem Komitetu Centralnego to zdarzało się, i to dość często, że zapraszano nas na różne ćwiczenia i pokazy sprawności naszego wojska. Właśnie w takich okolicznościach pozna-łem generała Berlinga.
Rano pojechałem na lotnisko wojskowe, skąd mieliśmy le-cieć do Szczecina-Dąbia na zakończenie ćwiczeń, obok mnie stała grupa generałów, z którymi się przywitałem, za chwilę doszedł generał Władysław Hermaszewski, rodzony brat pol-skiego kosmonauty, i zameldował generałowi Siwickiemu, że samolot jest gotów do startu.
W czasie lotu generał Berling, siedzący parę foteli przede mną, zaczął się rozglądać, aż po chwili wstał i podszedł do miejsca, gdzie siedziałem z generałem Czyżewskim. Podał nam rękę na przywitanie i spytał, czy może obok usiąść. „Tak, siadaj” – odpowiedział Czyżewski. „To towarzysz Siwak” – przedstawił mnie Berlingowi. „A tak, tak wiem” – powiedział Berling. „Podziwiam was, że nie boicie się tej sfory wred-nych ludzi. Uważnie czytam wasze wystąpienia” – dodał Ber-ling.
„Czemuś od nich odszedł?” – spytał Czyżewski Berlinga, na co tamten odpowiedział: „Za dużo tam cebuli”.
„Co ty mówisz? Cebuli nie jadają, perfumują się i co ty tam czujesz?” – drąży Czyżewski.
„Wacek, ja ci powiem tak. Żeby trzy razy dziennie brali prysznic i obleli się butelką francuskich perfum, to i tak Żyd z nich wyjdzie. Dlatego nie mogę z nimi siedzieć, rozu-miesz?” – dodał Berling.
„Czy nie boisz się tak mówić?” – zastanawiał się Czy-żewski. „A co oni mogą mi jeszcze zrobić. Co chcieli to już zrobili. Zabić mnie chyba się boją” – dodał.

Na platformie, z której oglądaliśmy wystawione pułki i przemarsz wojska, general Berling trzymał się z nami. Tak samo w kasynie i w drodze powrotnej do Warszawy. Gdy po odejściu Berlinga, żegnałem się z Czyżewskim, ten stwier-dził:
„Traf chciał, że rzeczywiście w tej grupie generałów, gdzie usiadł Berling, byli generałowie w większości pochodzenia żydowskiego”.
Później widywałem Berlinga wiele razy, czy to w loży hono-rowej w Sali Kongresowej na różnych uroczystościach pań-stwowych, czy w pochodach pierwszomajowych na trybu-nie. Zawsze zamieniałem z nim parę zdań i miałem wraże-nie, że chętnie ze mną rozmawia. Raz byliśmy obaj wśród zaproszonych gości podczas wręczania awansów na wyż-sze stopnie generalskie i wtedy Berling spytał się mnie, czy ja zdaję sobie sprawę z tego, że jak na razie to ludzie, któ-rzy mają odwagę źle mówić o Żydach, nie wygrają tej ba-talii. Mówię mu, że tak. „Ale ja, krytykując często kogoś, nie wiedziałem, że on jest akurat Żydem – tłumaczę. – Po prostu denerwował mnie sposób, w jaki ten człowiek podchodził do racji stanu. Później dopiero od przyjaciół dowiedziałem się, że ten krytykowany przeze mnie człowiek to Żyd. Ale moim celem wcale nie było krytykowanie Żyda, tylko towarzysza partyjnego który swoimi decyzjami działał na szkodę Polsce.
Przecież na gębie nie mają gwiazdy Dawida i ja nie roz-różniam, kto Żyd, a kto Polak” – odpowiedziałem Berlingowi.
„To źle – stwierdził general. – Poruszacie się po omacku, a wtedy łatwo samemu sobie nabić guza”. Wyjął wizytówkę i powiedział: „Tu jest mój telefon i adres. Zadzwońcie kiedyś i wpadnijcie do mnie do domu”. Po paru dniach zadzwoniłem i zgodził się tego samego dnia mnie przyjąć. W domu ge-nerała olbrzymi pokój pełen był książek i pamiątek z wojny, cały stół i biurko zajęte przez arkusze papieru zapisane rę-cznie. A gdy zauważył, że ciekawie oglądam te zapisane ar-kusze – powiedział: „kończę i przerabiam to, co napisałem”.
Usiedliśmy przy stole i żona generała, pani Maria, przy-niosła herbatę. Berling trzymał filiżankę w ręku i długo mi się uważnie przyglądał. Gdy odezwał się, nie mówił mi „to-warzyszu”, jak do tej pory.
„Panie Albinie, zaprzestań pan wojny z Żydami, bo oni tak to odczytują – powiedział. – Pan, strzelając, jak sam mi o tym powiedział, nie wie nawet, że trafia w Żyda. Ale oni są święcie przekonani, że pan doskonale wie, kim oni są i robi to celowo. Tej wojny z nimi nikt z Polaków nie wygra, a ten problem, musi dojrzeć jak owoc nim spadnie z drzewa.
ONI sami, bardzo pośpiesznie pracują, a przez swoją chytrość i pewność pracują na nowy holokaust, który wcale nie w Polsce wybuchnie. Szkoda pana, bo jeśli zechcą – a widać już, że chcą – to zniszczą pana. Pół Polski uwierzy w wersję, którą o panu puszczą, a panu nie starczy życia, żeby się z tego szamba wygrzebać. Po to poprosiłem pana na tą rozmowę. Ja swoje już przeszedłem i znam ich me-tody i sposoby niszczenia ludzi” – powiedział Berling.

Siedzieliśmy jeszcze z pół godziny, ale generał już mało mó-wił. Byłem przekonany, że on ma rację, że toczę walkę bez perspektywy, bez cienia szansy, że ktoś publicznie przyzna mi rację, nie mówiąc już o zwycięstwie.
Kolejna uroczystość, jaka miała miejsce w Sali Kongreso-wej, odbywała się już bez generała Berlinga. Na jego po-grzebie tych najważniejszych osób, dzierżących władzę, o-czywiście nie było, bo uważali go za swego wroga.
Wszak do wrogów na pogrzeby się nie chodzi, tylko wy-syła sobie wiernych, żeby zobaczyli, czy rzeczywiście zako-pali go porządnie i nie wstanie. Upłynęło trochę czasu i gdy byłem już członkiem biura politycznego i przewodniczącym Komisji Skarg i Interwencji, przyszła do mnie pani Maria, wdowa po generale Berlingu z synem Januszem. „Panie Albinie, zaczęła swą sprawę – jak pan wie, mieszkamy w bu-dynku dla wojskowych. Przysłali pismo, że mamy z synem opuścić ten lokal, ale dają nam nowe mieszkanie. Tyle że syn ma żonę i dwoje dzieci, a ja chciałabym mieć osobno malutkie mieszkanie. Pomóż pan nam, prosimy” – błagała wdowa.
Zawsze, kiedy sprawa dotyczyła generałów, zasięgałem rady czy tylko informowałem o sprawie generała Jaruzel-skiego, który z reguły kazał taką sprawę załatwiać pozy-tywnie. I tym razem tak zrobiłem. Generał Jaruzelski obar-czył mnie przy tej okazji dodatkowym zadaniem: „Sprawę trzeba oczywiście załatwić tak, jak oni sobie życzą, ale mo-żna by od razu załatwić i drugi problem. Berling od paru lat pisał pamiętnik, możemy się tylko domyślać, co tam było. Dobrze, żeby ten pamiętnik nie dostał się w niepowołane ręce. Spróbujcie tak załatwić, żebyście pożyczyli ten pamię-tnik” – polecił mi generał.
Szczerze mówiąc to ja sam miałem od dawna chęć do-wiedzieć się, co general napisał. Sprawę mieszkaniową o-czywiście załatwiłem tak, jak chciała jego rodzina, ale na temat pamiętnika nie miałem odwagi napomknąć. Czułem, że jak tylko pożyczą mi ten pamiętnik to od ręki będę go musiał oddać Jaruzelskiemu. Nie mógłbym tego zataić, bo przecież generał mógłby się dowiedzieć, że pożyczyłem pa-miętnik i nie przekazałem w jego ręce. Myśl o tym, by przej-rzeć notatki Berlinga nie opuszczała mnie jednak i cały czas myślałem o tym jak by je pozyskać do przeczytania. Sprawę ułatwiły mi pewne zdarzenia.

Jednego dnia, gdy odjeżdżaliśmy samochodem spod Komitetu Centralnego, bo miałem jechać do Lublina na konferencję wojewódzką, w tym momencie przyszła pani Maria z kwiatami, aby mi podziękować. Mówię, że nie za-biorę tych kwiatów ze sobą, bo zwiędną i szkoda ich tylko. „Ale odwiedzę panią w tym nowym mieszkaniu” – powie-działem. Kazałem później oficerowi umówić się na tę wi-zytę, ale zaznaczyłem, żeby i syn był z nią wtedy w mie-szkaniu. Gdy zajechałem z kierowcą i oficerem na miej-sce, oboje już na mnie czekali. Zależało mi, by być pod-czas rozmowy bez świadków, więc wcześniej przeprosi-łem kierowcę i oficera. Nigdy nie stosowałem takiej me-tody, żeby tych, co ze mną pracują wypraszać, gdy się spo-tykam prywatnie, chyba że druga strona sobie tego nie ży-czyła, wtedy tak. Zostaliśmy więc sami i zaczęliśmy rozma-wiać jak im się żyje osobno.
Zaczęli oboje mi dziękować i dawali do zrozumienia, że chcieliby jakoś wynagrodzić tak dobrze załatwioną sprawę. „Pani Mario – mówię, pani mąż zapracował nawet na lepsze. Szedł na ratunek Warszawie, a właściwie ludności War-szawy, przekroczył Wisłę. Dał z siebie wszystko, naraża-jąc się w Moskwie”. W tym momencie pani Maria powie-działa:
„Gdyby pan wiedział, jakie mąż miał plany, co chciał zrobić, przekraczając Wisłę. Ale to, co planował nie pa-sowało Berii i Stalinowi do ich koncepcji politycznych. On chciał za wszelką cenę uratować te trzysta tysięcy mło-dych ludzi, którzy walczyli bądź przebywali wtedy w War-szawie”.
„Pani Mario, największą dla mnie nagrodą byłoby prze-czytanie pamiętników męża. Czy moglibyście państwo mi je pożyczyć na tydzień?” – zapytałem. Ale nie odpowiedzieli ani tak, ani nie. „Niech pan zadzwoni do nas za tydzień” – zaproponowali. Nie zdawałem sobie sprawy, w jak powa-żne kłopoty wchodzę przez te pamiętniki. Za tydzień, na po-siedzeniu Biura Jaruzelski mówi:
„Myślałem, że uda się przy okazji towarzyszowi Siwakowi zdobyć te pamiętniki Berlinga. Trzeba je koniecznie od nich uzyskać, zaproponować za nie dużą cenę i kupić. Jeśli nie uda się ich wykupić to innym sposobem, ale trzeba je od nich zabrać”.
I dalej mówił Jaruzelski o Berlingu: „mógł w nich nieprzy-chylnie napisać o Związku Radzieckim za to, że go zdjęto z funkcji dowodzenia frontem nad Wisłą. Prawdopodobnie o wielu polskich generałach napisał źle, bo nie krył się z tym w rozmowach. Gdyby to ukazało się na Zachodzie, mielibyśmy duże nieprzyjemności z tego powodu. W tej sytuacji to za-danie powierzam Kiszczakowi i on musi znaleźć sposób, by je od nich dostać”. Zostało to przez Biuro Polityczne zaak-ceptowane, w tej sytuacji doszedłem do wniosku że nie uda mi się przeczytać tych pamiętników. Ale mądre przysłowie mówi, że jak coś ma wisieć to nie utonie. Tak też było i z tą sprawą.

Mój oficer ochrony zameldował mi, że pani Maria dzwo-niła już kilka razy, gdy nie było mnie w biurze. I rzeczywi-ście wtedy ciężko było mnie złapać w Warszawie. Jeden dzień w tygodniu poświęcałem w gmachu KC na przyjęcia ludzi, z reguły było to wtedy od ósmej rano do 23 w nocy, kolejny poświęcałem na sprawy związków zawodowych w biurze na Mokotowskiej, też do późna w nocy. Trzeci dzień to z reguły zaplanowane konferencje wojewódzkie w kraju, gdzie być musiałem, a pozostałe trzy dni upływały na spot-kaniach z załogami różnych zakładów pracy. Ale na wizycie u pani Marii bardzo mi zależało, więc od ręki poprosiłem sekretarkę o połączenie.
„Panie Albinie – mówiła pani Maria – mąż wynajmował mały letni domek na Mazurach od przyjaciela. My z synem i dziećmi jedziemy tam na sobotę i niedzielę. Zapraszamy pana w ten cudowny zakątek nad jezioro”. Podała mi adres i wyjaśniła, jak tam dojechać. Zakątek okazał się dobrze u-kryty w kompleksie pojezierza Iławskiego. W miejscowości Sarnówek kończyła się droga i dalej dojechałem już grun-tową chłopską drogą do kilku drewnianych domków nad je-ziorem. Ludzie wskazali mi, do którego z nich przyjeżdża czasami pani Maria z synem i wnukami. Po przywitaniu ge-nerałowa mówi do mnie:
„Ja widziałam, jak bardzo pan nabrał chęci przeczytać pamiętniki męża. Pożyczyć ich panu nie możemy ale tu pro-szę bardzo, niech pan sobie czyta. Mieliśmy wizytę od mi-nistra Kiszczaka i chciano je kupić, ale syn się nie zgodził. Pomyślałam, że to znaczy, iż MSW podjęło zgodnie z decy-zją Biura próbę pozyskania i zabezpieczenia tych pamięt-ników. Jak się im to nie udało teraz, to wymyślą coś innego, żeby je posiąść. Panie Albinie, na stryszku mąż miał swój pokoik. Tam spokojnie może pan sobie czytać pamiętniki, ale proszę nie wynosić ich z domu” – zapowiedziała.

Czytałem już parę godzin i pani Maria przyniosła kanapki i herbatę. „Wie pan, zaczęła mówić – mąż ukochał to miejsce, ale nie mógł tu kupić działki, bo tereny te są włączone w park narodowy. Te kilka domków to ziemia chłopska, oni tu mieli stodoły na siano, bo wkoło piękne łąki. No ale gdy na miejscu owych stodół pobudowali te domki, zrobił się wielki krzyk. Tyle że pobudowali je ludzie wpływowi i dali sobie ra-dę, żeby nie rozebrano ich domków. To piękne jezioro z licz-nymi zatoczkami i wysepkami ciągnie się od Iławy daleko na północ i nazywa się Jeziorak. Jutro syn przewiezie pana motorówką i sam się pan przekona, jak tu cudownie”. Ale nie popłynąłem, bo zależało mi na przeczytaniu całości pa-miętników Berlinga. Następny dzień czytałem do wieczora. Odpisałem sobie sporo ważniejszych wspomnień z życia generała, a było ono tyleż ciekawe, co i trudne.
Berling znalazł się w Moskwie w Zarządzie Głównym Zwią-zku Patriotów Polskich, w którym tylko on był Polakiem oraz Aleksander Zawadzki i Bogdan Sokorski. Reszta to byli Ży-dzi, którzy utworzyli już nowy polski rząd, chociaż Polska była jeszcze pod okupacją Niemców.
Aresztowano Berlingowi żonę, która w jednym z gułagów na wschodzie zmarła z głodu i zimna.
Znałem przecież własnoręcznie napisane pamiętniki W. Gomułki. One porażały faktami które później A.Werblan wy-czyścił, żeby nie kompromitowały Żydów. Ale tu wyzierała tragedia ludzi i kraju. Berling nie mógł otwartym tekstem mó-wić ani do oficerów z Katynia, Kozielska, Starobielska, Osta-szkowa, Korowa, ani do swych żołnierzy nad Oką, gdzie tworzył pierwszą dywizję WP. W sercu i głowie nosił plan, jak pomóc ojczyźnie.

W tym czasie wśród Polaków, którzy znaleźli się w Zwią-zku Radzieckim, był najwyższym rangą wojskowym. Gdy miał te rozmowy pod Moskwą, to wówczas nie znał prawdy, że już część oficerów polskich nie żyje, Rosjanie nie pałali miłością do polskich oficerów, tym bardziej do generałów, ale dobrze wiedzieli, jaką przeszłość miał Berling, jakie ma poglądy polityczne, a w tej chwili potrzebny im był człowiek, który po opuszczeniu armii Andersa mógłby tworzyć polską armię na terenie Związku Radzieckiego. Berling opisuje, ja-kie miał kłopoty, gdy został już członkiem Związku Patrio-tów Polskich w Moskwie. Z obrzydzeniem opisuje ludzi, któ-rzy stworzyli ten związek. Wanda Wasilewska oraz Berman też nie mieli do niego zaufania, wyrabiali u Stalina złą opinię o Berlingu.
Stalin – jak pisał w pamiętnikach Berling – zdawał sobie sprawę, że nie ma żadnego wyboru, jeśli idzie o postawie-nie na czele Wojska Polskiego Polaka, któremu by zaufali Polacy zgłaszający się do wojska. Owszem byli w Związku Patriotów Polskich w Moskwie Polacy, ale tylko dwóch plus Berling, pozostali ludzie w związku to Żydzi.
Bogdan Sokorski nie nadawał się na dowódcę armii, a Aleksander Zawadzki stawiał dopiero pierwsze kroki w woj-sku i też do roli szefa pierwszej armii nie miał kwalifikacji. Stalin z dwojga złego wybrał mniejsze zło, czyli Polaków.
Jak mocno podkreśla to we wspomnieniach generał Ber-ling, Związek Patriotów Polskich w ogóle nie widział w swo-ich planach Polski jako państwa, ale jako siedemnastą re-publikę.
Na naradach często padały tam znane Polakom określe-nia typu „na h.. nam Polska”. Stalin, z tylko jemu znanych powodów, takich propozycji nie przyjmował, a nawet iryto-wały go te wnioski.
Sokorski i Zawadzki zgadzali się z pomysłami Berlinga, by tworzyć polską armię, ale tylko wtedy gdy byli sami, a już na naradach w związku nie pisnęli ani słowem, żeby poprzeć koncepcję Berlinga. „I tak już było – pisał Berling – z każdą sprawą. Przyznawali mi obaj rację tylko, gdy byliśmy sami. Wiele trudnych rozmów odbyłem ze Stalinem, nim go prze-konałem o konieczności powołania do życia Pierwszej Dy-wizji Polskiej. I tu doczytałem się czegoś,- w co nie mogłem uwierzyć, że miało to miejsce” – notował generał.
Wiele lat później po tym jak przeczytałem pamiętniki Ber-linga, byłem na Krymie na urlopie. Przebywali tam również na urlopach radzieccy dygnitarze, w rozmowie z którymi u-słyszałem taką oto wersję związaną dokładnie z sytuacją opisaną przez Berlinga. W rozmowie tej, uczestniczyłem wówczas nie tylko ja, ale i Marian Woźniak oraz generał Dziekan.
Otóż, general Berling po wielu rozmowach ze Stalinem przekonał go, że można by wcielić do polskiej armii pol-skich oficerów będących w radzieckiej niewoli – mowa tu o tych, którzy już zostali zamordowani w Katyniu i Miednoje. Wtedy kadry oficerskiej nowo tworzona armia polska w o-góle nie miała, tylko nieliczni byli ci, co mieli jakąś wiedzę i praktykę wojskową, a nawet wielu nie umiało czytać i pisać. Strona radziecka też nie dysponowała aż tyloma oficerami, żeby nam przekazać, poza tym chodziło o to, by nową pol-ską armią dowodzili Polacy.
Tak więc na Krymie w rozmowie, w której brali też udział Dobrynin i Kulikow, Berling dostał od Stalina zgodę na spot-kanie się z polskimi oficerami i żołnierzami, którzy byli prze-trzymywani w obozie pod Moskwą. Stalin obwarował to jed-nak swoimi warunkami, mianowicie wszyscy, którzy zech-cieliby wstąpić do nowej armii polskiej, musieliby – każdy in-dywidualnie – złożyć przysięgę słowną i na piśmie jako do-kument lojalności wobec władzy radzieckiej, Berling, ucie-szony, zaraz pojechał na spotkanie do Polaków, ale nie był sam, bo Stalin rozkazał mu zabrać Wasilewską i opiekę ra-dzieckiej bezpieki. W pamiętniku Berling w tragicznych sło-wach opisuje, jak przebiegało to spotkanie.
Gdy polscy oficerowie dowiedzieli się, kto do nich przy-jechał to w ogóle nie chcieli wyjść z baraków na plac, gdzie miało się odbyć spotkanie. Dopiero rozkaz radzieckich do-wódców tego obozu zmusił Polaków do wyjścia. Nie dali jednak dojść Berlingowi do słowa, nie milkły też gwizdy i okrzyki „zdrajca”. Kilka razy Wanda Wasilewska kazała Berlingowi wycofać się i odjechać. Sama poszła do baraku dowództwa radzieckiego i nie wychodzili więcej, bo jej też naubliżali i to nie przebierając w słowach.
Długo nie dawali mi – pisze Berling – bym mógł coś po-wiedzieć. Gdy się stopniowo uciszyło, zacząłem mówić, że najważniejszą rzeczą jest ocalić życie. Czas ma to do sie-bie, że goi bolesne sprawy. Nie mogłem przecież – pisze Berling – krzyknąć: ?Chodźcie do polskiego wojska, a w Pol-sce zobaczymy, co zrobić, jak będzie już po wojnie!?.
Byłem otoczony kilkudziesięcioma funkcjonariuszami bez-pieki i wiedziałem, po co oni tu przyjechali. Więc musiałem mówić, że teraz najważniejsze to pokonać wojska hitlerow-skie i wyzwolić Polskę, że można to robić, ale razem z Ar-mią Czerwoną. Liczyłem, że zrozumieją moje intencje, że domyślą się, o co mi chodzi. Niestety nie stało się tak.
Zaczęli śpiewać coraz głośniej ?Powstań, Polsko, skrusz kajdany, dziś twój triumf, albo zgon?. Znów zaczęli krzy-czeć: ?Zdrajca!?. Tylko siedmiu oficerów wyraziło zgodę na warunki, jakie postawiłem – pisał Berling.
Musieliśmy dostać większą ochronę, żeby nas nie ukamie-nowali, bo zaczęli rzucać kamieniami. Wściekła Wasilewska krzyczała na mnie: ?Widzisz, jakie masz pomysły! Daj im broń, to ci pokażą, do kogo będą strzelać!?. Było mi ciężko na sercu. Nie moglem się pogodzić z myślą, że oto być mo-że sami na siebie wydali wyrok, bo nie miałem wątpliwości, jak sprawę tę przedstawi Stalinowi Wasilewska.
Ona, która nie tylko nie popierała inicjatywy stworzenia tu w Rosji polskiej armii, ale w ogóle razem ze swoim Zwią-zkiem Patriotów Polskich nie chciała, żeby po wojnie pow-stało państwo polskie” – zanotował Berling.
Dodam w tym miejscu od siebie, że to stryjek późniejsze-go marszałka Polskiego Sejmu, będący wówczas w Zwią-zku Patriotów Polskich, mówił „na h.. nam Polska!”. Jego syn nosi oczywiście polskie nazwisko i też jest patriotą. Wra-cając do pamiętnika, Berling bardzo się obawiał reakcji Sta-lina na to, co zaszło w obozie.

Przecież nie sam sprawował władzę, a wespół z ludźmi, którzy Polskę nazywali „bękartern”, z ludźmi żyjącymi niena-wiścią do Polaków. Owszem, ci ludzie chcą Polski, ale jako republiki, gdzie porządek i spokój zapewniałaby Armia Czer-wona a oni sprawowali by władzę i realizowali polecenia pły-nące z Moskwy. Ktoś, kto czytając to powie: „Człowieku, a czy nie było tak, że właśnie w Polsce realizowano polece-nia z Moskwy?” będzie miał tylko częściową rację.
Bo rzeczywiście trzeba było realizować główne kierunki polityki, dotyczące wszystkiego co było związane z obron-nością, czyli polską armią, ukierunkowywano politykę zagra-niczną, trzeba było trzymać się podziału zadań, co który kraj ma produkować i dlaczego, żeby uzupełniać zapotrzebowa-nie innych krajów socjalistycznych. Ale reszta – i to wcale niemało – była w polskich rękach.
Przypomnę tu czytelnikom, że właśnie w tym czasie w Polsce Ludowej wybudowano najwięcej kościołów, rzemio-sło prywatne i ogrodnictwo wtedy kwitło. Niedowiarkom pro-ponuję przeczytać roczniki statystyczne, żeby się prze-konali o prawdzie.
W tym okresie jedynie Polska nie skolektywizowała rol-nictwa, wszyscy pierwsi sekretarze KC mówili, że polskie rolnictwo będzie rodzinne, dziedziczone po rodzicach.
Siedziałem na tym poddaszu i plan Berlinga wyłaniał mi się bardzo jasno. On myślał, że przekona polskich ofice-rów, że między wierszami wyczytają jakoś jego intencje – chciał nie tylko ich uratować, ale liczył, że dyskretnie będą mieli wpływ na swych podwładnych. Nie chodziło mu o to, żeby – jak oskarżała go Wasilewska – odwrócić broń na ru-skich. „Tylko głupi robi sobie wroga na granicach swego państwa” – podkreślał.
Liczył na to, że w powojennej Polsce nie musi być tak jak planował Związek Patriotów w Moskwie, że trzeba będzie wypracować formę współżycia z sąsiadami, nie tracąc nic z tego, co narodowe i polskie. Liczył, że uratowani oficerowie spuszczą z tonu i zrozumieją, że nie należy rzucać życia na stos jak śpiewali, ale chronić je, bo jest to dobro narodowe. jeśli polec za Ojczyznę to nie bezmyślnie, z fantazją, po pol-sku, ale w ostateczności. Berling pisał o tym, że ten śpiew głęboko go raził, bo nie wolno nikomu ryzykować i rzucać na szalę byt Polski. Minęło dziesiątki lat i w prasie z dnia 6-7 stycznia 2007 roku wyczytałem, jak polski profesor, doktor habilitowany Andrzej Romanowski pisze: „Powstań Polsko, skrusz kajdany, dziś twój triumf albo zgon. Te słowa – pisze Andrzej Romanowski – obrażają mnie. Obrażają najgłębsze moje uczucia, mój zmysł moralny. Sama myśl o tym, że Pol-ska może skonać jest zbrodnią. Wolno – pisze dalej profe-sor – oddać każdemu majątek, przynieść życie w ofierze, ale bytu Polski ryzykować nie wolno.

Jej przyszłości ryzykować nie wolno ani jednostce, ani zbiorowości, czy organizacji jakichkolwiek ani nawet całemu pokoleniu. Bo Polska nie jest własnością tego czy innego Po-laka, tego czy innego obozu politycznego. Człowiek, który ry-zykuje byt narodu jest, jak gracz, który siada do zielonego stołu z cudzymi pieniędzmi”.
Słowa te pisze nie jak jakiś komuch – jak nazywają ludzi PRL-u – ale jak człowiek, który miał odwagę PRL krytykować i wskazywać na tragiczne jego błędy. Dziś między innymi tematami, słusznie zwraca uwagę na szaleństwo rządzących którzy – jak widać – zasiadają do tej gry nie tylko z cudzymi pieniędzmi, ale w ogóle bez nich, mając pełną gębę fraze-sów, że czynią to dla dobra Polski.
Pisze dalej Berling, że Stalin po tym fakcie nie chciał już rozmawiać na ten temat. „Myślę – pisze Berling – że Wasi-lewska jednak go przekonała co do przyszłości losów pol-skich oficerów. My obecnie wiemy, że ich wymordowano.
Jestem pewien, że szalę, żeby wymordować oficerów przechylili Wasilewska – pisał generał. Ona, jak pisało wielu autorów, była jakiś czas kochanką Stalina, ale i Beria przyj-mował ją wielokrotnie na swej daczy, co nawet Sokorski na-pisał w swojej książce. Jeśli tak rzeczywiście było, to bar-dzo prawdopodobne, że ona tą kroplę przelała.
W pamiętnikach general Berling nawiązuje do Piotra Ja-roszewicza, do jego relacji mówiącej jak Polaków przewo-żono w głąb Rosji, gdy ZSRR, z racji układu Ribbentrop-Mołotow zajęli polskie tereny. Jest to relacja wstrząsająca. Jaroszewicz był nauczycielem języka polskiego na terenie zajętym właśnie przez ZSRR. „Zimą w wagonach bydlęcych, bez ogrzewania i posiłku wieźli nas wiele dni na wschód, ludzie załatwiali się w słomę tam, gdzie leżeli. Pierwsze nie wytrzymywały mrozu dzieci. Nawet pochować ich nie da-wano, zabierali martwe dzieci i na naszych oczach rzucali obok toru kolejowego w śnieg. Widać, że nie były pierwsze, ze śniegu sterczały rączki lub część ciała już tam leżących od dawna.
Umieszczono nas w barakach, trzeba było je jakoś ocieplić i ogrzać. Jeść dawali raz na dobę. Piotrowi zmarła żona i tam ją pochował. Umierało dużo ludzi, bo nikt się nie trosz-czył, że ktoś choruje, że umierają też nie – wspominał Ja-roszewicz. Jako, że znał rosyjski bardzo dobrze to Rosja-nie z tych robót zabrali go i przewieźli do Moskwy. „Gdy two-rzyliśmy pierwszą dywizję, pisze Berling, Jaroszewicza przy-wieźli Rosjanie. Podobał mi się, był skromny i uczciwy, bar-dzo pracowity. Nie szczędził czasu, żeby nauczyć żołnie-rzy czytać i pisać. Z tej racji, że górował nad innymi swym wykształceniem, został oficerem i tak zaczęła się jego woj-skowa kariera”.
Generał Berling, opisuje też zjawisko nie znane wcześ-niej w polskim wojsku, a mianowicie komisarzy przy dowód-cach wojskowych. Przyznaje, że to utrudniało dowodzenie i podejmowanie szybkich decyzji na froncie.
Z reguły komisarzami byli Żydzi, co jeszcze bardziej za-ogniało sytuację. No, ale w Moskwie Beria musiał być pe-wien, co dzieje się wśród wojska i od tego nie było ratunku.
Wiele stron zapisał w swym pamiętniku generał Berling o awansach ludzi pochodzenia żydowskiego, odnotowywał jak szybko i wysoko awansowali na wyższe stopnie, nie mając ani wykształcenia, ani praktyki. Czytając te fragmenty, zro-zumiałem, dlaczego tak chciano pozyskać jego pamiętnik, szczególnie zaciekawiła mnie końcowa część jego wspom-nień. Otóż Berling po nieudanej próbie uratowania polskich oficerów podjął drugą, jeszcze bardziej ryzykowną, za którą zapłacił utratą funkcji dowodzenia polską armią nad Wisłą.
On wyraźnie pisał, że w Warszawie tych, którzy walczą w powstaniu i tych, którzy nie walczą jest około trzystu tysięcy ludzi, dodajmy młodych i zdecydowanych. Jego planem było uratowanie tych ludzi, wiedział, że w Związku Patriotów Pol-skich w Moskwie mówiło się o tym jak namówią Stalina – bo Berii nie musieli, gdyż był to ich człowiek – żeby tych Po-laków usunąć z drogi do władzy w Polsce.
Berling pisze, że nie ma na to dowodów, ale ma pewność, że właśnie ONI byli sprężyną do decyzji zatrzymania frontu na Wiśle i pozwolenia Hitlerowi na całkowite wymordowa-nie tej jakże cennej części narodu polskiego.
Żywi – psuli cały plan koncepcji rządzenia Polską. Berling nie ukrywa w swoich pamiętnikach, że spodziewał się, że i jego wykończą. Plany patriotów pokrzyżował Gomułka, two-rząc rząd, partię i Komitet Centralny w Lublinie, ale zgodził się przyjąć ich część do swego rządu, zresztą sami się po-ściągali do Polski. I Berling, i Gomułka pisali, że bardzo ża-łują, że odwiedli Stalina od jego decyzji, by wysłać wtedy wszystkich Żydów przebywających w Związku Radzieckim na Wyspy Sołowieckie. Stalin również czuł z ich strony za-grożenie i nie pomylił się z tymi przeczuciami. Dziś można z perspektywy czasu postawić pytanie: czy gdyby udało się Berlingowi przekonać pozostałych oficerów i żołnierzy pol-skich i ocalić od wymordowania trzysta tysięcy młodych lu-dzi w Warszawie, to czy Stalin po wojnie zdecydowałby się ich pozbyć lub zamknąć, czy też oni mieliby wpływ na losy Polski.
Wracając do pamiętnika generała Berlinga, po przeczy-taniu go chciałem się upewnić, co na ten temat znajduje się w archiwach w Komitecie Centralnym. Członkom Biura Po-litycznego wolno było czytać te dokumenty, ale musieliśmy pisać oświadczenia, w jakim celu chcemy poznać ich treść i podpisywać w tym oświadczeniu, że zachowamy tajemnicę. Znalazłem zapis, który pokrywał się z tym, co opisał w pa-miętniku Berling. Różnica polegała na tym, że zapisy w ar-chiwach sporządzali pracownicy Jakuba Bermana, a kon-kretnie L. Brystigerowa, więc oni te same sprawy zanoto-wali nieco inaczej. Jedynie treść depeszy Berlinga do Sta-lina jest wierna.
Otóż Berling, gdy front doszedł do Wisły i zatrzymał się tam na parę miesięcy, widział sam, ale i miał notatki od o-ficerów Wojska Polskiego, że na już wyzwolonych terenach Urząd Bezpieczeristwa – który prawie w całości był obsa-dzony Żydami – masowo aresztuje, torturuje w więzieniach i bez wyroków sądowych rozstrzeliwuje ludzi. Aresztowanymi byli przeważnie ludzie wykształceni i ci, którzy oficjalnie źle mówili o nowej władzy. Berling pisał, że są to duże ilości lu-dzi i jak dalej tak pójdzie, to wymordują większą część pol-skiego narodu. Nie mógł patrzeć na to obojętnie, a na jego uwagi nie reagowali, więc zdecydował się i wysłał depeszę do Stalina:

„Błagam Was, towarzyszu Stalin, pomóżcie Polsce. Trzeba wyrwać z rąk międzynarodowych bandytów trockistów w U-rzędzie Bezpieczeństwa władzę. Jeśli dalej będą mieć wła-dzę, taką jak mają to wymordują Polaków”.
O tej depeszy wiedział tylko Drobner, ale niezwłocznie po-wiedział o niej Bermanowi. Wtedy Żydzi naradzili się i Rad-kiewicz zaproponował deportację Berlinga na wschód lub wydanie zgody na jego likwidację. Berman i Radkiewicz de-peszowali w tej sprawie nie do Stalina, a do Berii, ale ten mimo swej ogromnej władzy uznał, że należy przekonsulto-wać tę kwestię ze Stalinem.
Stalin nie wyraził jednak zgody ani na deportację, ani na likwidację Berlinga. I takie dokumenty znalazły się w pol-skich archiwach, które osobiście czytałem. Stalin kazał wez-wać Berlinga do Moskwy, nie przyjął go już osobiście, a zle-cił załatwienie tej sprawy Bułganinowi. Ten prosto z mostu powiedział:
„Wrócić do Polski na razie nie możecie i to jest w waszym interesie. Będziecie studiować, na Akademii Woroszyłowa. Był czas i okazja, żeby do tego nie doszło, ale wy sami i Gomułka odwiedliście Stalina od jego decyzji”.
4 października 1944 r. Berling został oficjalnie zdjęty z dowódcy armii Wojska Polskiego. Jak odnotowano w doku-mentach decyzję tę podjęto pod naciskiem Komitetu Orga-nizacyjnego Żydów Polskich, bo utworzony ZPP przekształ-cili już w Polsce w ten właśnie Komitet.

Współcześni historycy powinni przeczytać te dokumenty znajdujące się w kraju, a na pewno są takie same w Mo-skwie, i odpowiedzieć na pytania:
Czy generała Berlinga zdjęto z dowódcy I Armii Wojska Polskiego z powodu przekroczenia Wisły i pomocy Powsta-niu Warszawskiemu?
Czy za depesze do Stalina, bo polskojęzyczne – ale nie polskie! – środki przekazu wyrabiały u Polaków pogląd, że to Stalin zarządził, żeby Niemcy zdążyli wymordować w War-szawie polską inteligencję. A może to bardziej Żydom za-leżało na tym, żeby zginęli oni z rąk Niemców, a wtedy oni będą mieli czyste sumienie i mniej pracy?
Wspomnę jeszcze, że Zydzi w archiwach KC i MSW mieli dokument, w którym Stalin wydał rozkaz generałowi Żuko-wowi (ale nie marszałkowi), żeby powołać zespół w Mini-sterstwie Obrony i Ministerstwie Spraw Zagranicznych, i sporządzić razem listę Żydów polskich, deportować ich na wyspy Sołowieckie.
Taki sam był w archiwach w Moskwie, gdyż dokładną jego treść przekazał mi Maszerow, członek Biura Politycznego KC KPZR. Na tej liście znaleźli się między innymi: A. Lampe, J. Berman, H. Minc, I. W. Groszowie, L. Brystigerowa, E. O-chab, E. Sammerstein, R. Zambrowski, B. Drobner, J. Bo-rejsza, E. Szyr, L. Szenwald, M. Waszkowski, M. Węgro-wski, M. Mietkowski, E. Werfel, Z. Modzelewski. W sumie ponad sześćdziesiąt osób.
Jakże boleśnie i gorzko zapłacili za swoje ocalenie Ber-lingowi, a później Gomułce. Obaj w swoich pamiętnikach napisali, że przywieźli do Polski jadowitą żmiję, która poką-sała ich boleśnie, a chciała śmiertelnie.
W dokumentach archiwalnych wyczytałem jeszcze coś ciekawego, otóż w 1943 roku, po śmierci Lampego, Jakub Berman przyjął po nim wszystkie sprawy, łącznie z tym, że potajemnie z Berią utworzyli w łonie Z.P.P. tajny komitet i już w Polsce nazwali go Komitetem Organizacyjnym Żydów Polskich.

Ukrywając to przed Stalinem, nawiązali ścisły kontakt i umowę z Federacją Żydów Polskich w USA. Na czele tej organizacji stał Josek Tannenbaum, zaciekły wróg Związku Radzieckiego i komunizmu.
Radziecki wywiad twierdził, że odsuwanie Żydów na Kre-mlu od władzy spowodowane było nie tylko tym, że izra-elski Mosad podpisał umowę z CIA, ale i te właśnie fakty były ponoć znane Stalinowi.
Na koniec generał Berling pisał, że działacze Z.P.P. w Moskwie podjęli bardzo silne działania, żeby nie dopuścić do utworzenia I Armii Polskiej w Związku Radzieckim. W tej sprawie Wanda Wasilewska i Alfred Lampe oraz Jakub Ber-man i kilku innych członków tego związku odbyli rozmo-wy z Berią, a następnie z Mołotowem i Malenkowem. Pisali też do Kaganowicza, zastępcy Berii. Jakub Berman napi-sał z kolei specjalne pismo do Stalina, uzasadniając, że nie należy tworzyć polskiego wojska. Z dokumentów wynika jed-nak, że Stalin odpisał Bermanowi:
„Dowódcą polskiej armii będzie Berling. Wodzem musi być Polak i to rdzenny i taki, co zna wojsko i wojsko jego. Człowiek znany w Polsce, oficer myślący po polsku, bo ina-czej nic z tego nie będzie. Ja Polaków znam i wiem, na co ich stać. To decyzja nieodwołalna”. Myślę, że Stalin znał Po-laków, przecież – co można wyczytać w jego życiorysie, ale i on sam nie ukrywał tego faktu – jego dziadek ze strony o-jca był Polakiem.
Gdyby Berii udało się przechwycić władzę po śmierci Sta-lina, sprawy potoczyłyby się zapewne jeszcze inaczej. Ale Rosjanie czuwali już nad tym dobrze, bo Beria, zaraz po śmierci Stalina został aresztowany i stracony, zlikwidowano całkowicie oficerów politycznych w wojsku, ograniczono a-wanse Żydom i szczególnie znanych oprawców pociągnięto do odpowiedzialności.
„Zaraz po tym – pisał Berling – polscy Żydzi przestraszyli się i zaczęli wyjeżdżać. Dalekosiężne plany Żydów upadły i teraz trzeba z uporem pracować, by zdobyć całkowicie wła-dzę. I to się im udaje dzięki zaślepieniu Słowian fałszem i o-błudą”. Tak pisał generał Zygmunt Berling, odważny Polak, patriota, którego Żydzi przy pomocy Polaków chcieli wdep-tać w ziemię.
Ale gdyby nie jego upór i przyzwolenie Stalina, to tysiące Polaków wywiezionych do ZSRR zginęłoby w kopalniach, lasach i na budowach.
W 1986 r. zapoznałem się z notatkami z archiwum akt tajnych dotyczących generała Z. Berlinga. Przypadek spra-wił, że po powrocie z Libii w lutym 1990 roku poszedłem do gmachu KC po swoje dokumenty potrzebne mi do emery-tury. W archiwum leżał na podłodze stos ściśle tajnych do-kumentów, które ładowano do worków i wywożono do zakładów papierniczych do Konstancina-Jeziornej w celu zmielenia ich.
Zobaczyłem, że są to skargi oficerów Wojska Polskiego skierowane do Komisji Zjazdowej z datą 1960 i późniejsze. A do mnie, do Komisji Skarg przychodzili także wojskowi skarżąc się, że Komisja Zjazdowa w ogóle im nie odpowie-działa. Pamiętam jak osobiście wnosiłem ten problem na posiedzenie biura politycznego, ale odpowiadano mi, że na skargi skierowane do Komisji Zjazdowej minionego Zjazdu odpowiedzieć może wyłącznie Komisja Zjazdowa przyszłe-go Zjazdu.
Z tych skarg wyzierała rozpacz i tragedia ludzi, którzy pod-jęli walkę ze złem w wojsku. Pisali, jak awansuje się ludzi bez kwalifikacji i wykształcenia, jak niszczy się zdolnych ofi-cerów tylko za to, że podejmowali tę walkę. Podawali setki przykładów zdrady i korupcji, wywożenia tajemnic techniki wojskowej na zachód. Zamiast odpowiedzi ci uczciwi woj-skowi byli usuwani z wojska lub nie awansowani.
I wtedy przypomniało mi się co mówił do Kostikoiva czło-nek pierwszego – bo jeszcze przy Leninie – biura polityczne-go Rosji Radzieckiej. Że u nich, też była Komisja Kontroli, ale lepiej było do niej nie pisać, bo piszący skargę ginął bez śladu.
Przypomniały mi się słowa generała Z. Berlinga jak to Lampe głosił w Z.P.P. „Na h? nam Polska i Polska Armia”.
A dziś ich potomkowie, różnej maści działacze i funkcjo-nariusze tych ludzi uznają, że owszem Polska im potrzebna, bo w niej dorwali się do koryta i do władzy przy pomocy o-głupiałych Polaków.

Źródło: obnie.pl